150 Days with You

Chapter 1

Madaelline

I woke up for others hindi para sa sarili ko. Isang umaga na puno ng stress maghapon, what could I do? Isa akong serkretarya at kailangan kong gampanan ang trabahong naatas sakin.

Im Madaelline Collins, 26 yrs.old and still single, hindi tayo kagandahan para magkandarapa ang mga lalaking manliligaw sakin. Bumangon ako at inayos ang aking hinigaan, another stress day ulit at alam kong bagsak ulit balikat pagka-uwi, bakit ba uwi agad nasa isip ko wala pa nga ko sa office.

Dali dali akong bumaba sa mini kitchen ko, well I live alone, nasa probinsiya ang mga magulang ko, kinailangan kong sumabak sa maynila para may pangkain kami araw araw at matustusan ang pag aaral ng mga kapatid ko, hayaan nang kahit highschool lang natapos ang mahalaga may diploma.

Pagkatapos kong kumain ay dumiretso na ko sa banyo para makaligo. After 15 minutes, oo ganyan lang kabilis maligo sadyang nag iinarte lang ung iba diyan. I prefer madalian kesa dahan dahan ooppss parang nagreen ako dun ah hahaha

I dress up for my formal attire, a blue pencil cut skirt at white top long sleeves, I tuck it up and pull my sleeves up to my elbow. I wear my usual 3 inches black heels. I applied light make up to my face diko gawain mag lipstick so nilagyan ko nalang nang lip balm ang lips ko para di magdry and pull my hair into a neat bun. Kinuha ko sa may drawer ang kwintas ko at ang aking eyeglass, I look up for myself once again and Im done! Gotta go~

After I lock my apartment pumara na ko ng taxi papunta sa office.

" Goodmorning manong " nakangiti kong bati kay kuya driver, suki ako nito at hindi na kailangan sabihin kung san ako bababa.

" Good morning din po Ms. Collins " ngiting tugon ni kuya driver, napakunot noo ako sa sinaad niya kasi napakapormal naman masyado.

" Manong sabi ko nga ho sa inyo, Mady nalang as in M-A-D-Y, Mady napaka simpleng sabihin di ho ba? "

" Naku pasensya na Ms.Col--- Mady, alam mo naman na pag matatanda madaming nakakaligtaan "

Ngumiti siya sakin at tinuon sa kalsada ang tingin, napangiti nalang ako kasi namimiss ko na si Nanang, kamusta na kaya sila dun' hayss kelan kaya ako makakauwi, sobrang miss ko na sila makasama, bigla naman ako nakaramdam ng lungkot pero agaran ko din tong winaglit sa aking isipan, think positive Mady, para kina Nanang ito.

Pagkarating sa harap ng building, bumaba na ko sa taxi after ko magbayad at kumaway kay kuya driver. I took a deep breath at humarap sa napakataas na building ng mga Weilheiam, kuminang ang logo sa itaas ng building nang masinagan ito ng araw, damn parang sa anime lang. Do your job Mady 'til the end. Matatapos din ang araw. Napabuntong hininga ulit ako at pumasok sa building and to my disappoinment-----

" Mady, 'yong result daw na pinakuha sayo ng HR department nong last month, kailangan na ngayon "

" Mady, nandyan na ba si boss? Kailangan matapos mapirmahan ang papers bago ang due date or else mawawalan tayo ng malaking kliyente "

" Mady, nare-sched mo na ba ung meeting kay Mr.Chao? naiinis na siya dahil until now wala pa rin silang natatangap na email coming from boss "

Mady, Mady, Mady, Mady, Mady ARGGGHHHH

Buti sana kung inu-ungol pangalan ko kaso hindi, ano ba naman to! Kadarating lang ng tao pwede bang umupo muna? At dahil mabait ako through outside at wala akong lakas ng loob na  magalit, nginitian ko nalang sila after ko makuha ang ga-bundok na papers mula sa iba't ibang department, napakunot noo nalang ako.

I shouldn't be the one whose doing this works, ang trabaho ko lang ay magcheck ng mga schedule ni boss at mag encode plus ipagtimpla siya ng kape, ang kaso kahit 6 years na kong nagtratrabaho dito matumal lang bumisita ang may ari ng company na to. Kaya naiwan lahat sakin ang mga trabaho.

Pamilyar kami sa ugaling mayron ang boss namin and wala kaming say don, ayaw namin mawalan ng trabaho ng wala sa oras.

Tinapos ko na isa-isa ang mga kailangan ng every department, bakit ba ako gumagawa nito? Eh pwede naman sila nalang diba? Ang kaso kasi may trust issue si boss and only his secretary will hold all the important details na mayron ang kompanya either its smallest detail dapat alam niya at dagdag trabaho yon on my part.

Sa unang year alanganin pa si boss sakin kasi bago palang baka daw di ko magawa yong trabaho but time flies at natutunan niya narin ako pagkatiwalaan kahit di buo. Pero keri lang malaki naman sinasahod sakin, plus may mga bonus pa so okay na, wala nang kontra trabaho nalang.

Pagkatapos ng pahirapang paghahanap ng mga papers, magsend ng emails and signing all those goddamn papers natapos ko din. I stand on my chair at dumiretso sa elevator para ihatid ito.

After ko i-deliver lahat ng papers by department ay napagpasyahan kong pumunta muna sa cafeteria, when the ding bells in the elevator I step out but to my surprise nakaabang si boss sa labas ng elevator with his popular no emotion look, well sanayan na lang yan.

I look into his eyes and it gives me goosebumps grrrr. Ganyan ang itsura ng mga lalaking walang paki sa mundo. I bow my head towards him at lumabas ng elevator. Tumagilid ako at nagbow ulit bago dumiretso sa cafeteria, walang lingon-lingon na naganap.

Stress ako, kasalanan niya kung sana nandon siya edi hayahay ang buhay haysss.

Pagkapasok ko sa cafeteria wala iyong usual na ingay na naririnig at parang tumigil yong mundo kasi tahimik at nakatingin lang sila sakin? Whyyy? Anyare people? Tinuon ko nalang sa kumakalam kong sikmura ang aking pansin, malapit na din tanghalian so I better grab some foodams before going back to work.

Pumila ako sa counter na may iilan pang co-worker ko but then nong tumingin sila on me bigla silang gumilid, ano bang problema nila? Takang tumingin ako sakanila but they just give me an alanganing smile at tinuro na ang unahan ng counter na parang sinasabing ikaw muna.

Ang weird nila ngayon, di na ko nagsayang ng oras at pumili na ng makakain, Im really hungry at nag aaway na ang mga anaconda sa loob ng tiyan ko. Bibigay ko na sana ang bayad after mag order pero may nauna nang naglapag ng isang libo sa counter tiningnan ko naman kung sino and to my surprise---------------s-si-si BOSS!!!

I just look at him confused, napakunot ang noo at pinalipat-lipat ang tingin sa isang libo at sa feslak niya. Anong meron? Or baka bibili lang siya kaya nilapag niya na yong isang libo, knowing boss ayaw niyang pinaghihintay siya kaya ako na lang ang mag-aadjust, binigay ko kay manang yong one hundred ko at nginitian siya, tumingin ulit ako kay boss na nakakunot ang noo, aalis na sana ako sa pwesto when he grab my arm and twist me paharap sakanya. Tiningnan ko siya na parang nagtataka.

" What are you doing? " cold niyang tanong, WAAAHHHHH yong boses napakahusky ansarap pakinggan, wha-what am I saying? Muntanga self, umayos ka nga.

" Uhm, kakain sir? " patanong kong sagot, umismid lang siya sakin at kinuha ang one hundred kay ateng nagtitinda at binayad ang isang libo nito tas binigay sakin ang one hundred pesos ko.

" Keep the change, and you--- come with me " tinuro niya ko bago tumalikod, did I do something again na pwedeng ika-discourage niya? Come to think of it wala, so whyyy?

----
~Yuurakido~