Güzel bir yaz tatili bitiyor ve Defne üniversiteye gitmek için hazırlıklarını yapıyordu. Çok heyecanlı ve bir o kadarda kafası karışıktı. Korkuyordu, çünkü üniversitenin daha ilk yılıydı. Ne yapacağını bilemiyordu, ama en önemlisi o mutluydu. İstediği bölüm çıkmıştı. İzmir Ekonomi Üniversitesinde İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı. Kırmızı valizlerini çıkarttı, hazırlamaya başladı. Bütün yazlıklarını koyuyordu, kar yağmayacağını bildiği için rahatlıkla koyuyordu eşyalarını valizine. Ama bütün kıyafetlerinin sığacağından emin değildi. Büyük boy valizine kıyafetlerini, orta boy valizine kalan kıyafet ve ceketlerini, küçük boy valizine ise ayakkabılarını koydu. Çantalara yer kalmıştı. Valizlerin üst kısımlarına da çantalarını yatay biçimde koydu. Valiz hazırlamakta hiç iyi değildi, bu işi hep annesiyle hallederdi. Her şeyi geri çıkardı.
Annesi Sevgi Yıldız Teknik Üniversitesinin eski öğretim üyelerinden biriydi. Defne'nin doğumunda öğretmenliği bırakmış, yerine kendi birikiminden çok güzel bir pastahane açarak hayatına devam etmişti. Babası Barış ise hala Yıldız Teknik Üniversitesinde öğretim üyesi olarak çalışmaya devam ediyordu. Babası kimya bölümünün bilinen en genç profesörlerinden biri olarak tanınıyordu. Defne Annesiyle daha çok anlaşıyordu, çünkü annesi onun arkadaşı gibiydi. Ama buna nazaran babasını daha çok seviyordu, en çok da onun korumacı yapısını. Annesi 43 yaşında esmer, siyah saçlı, genellikle sportif ve günlük takılan bir kadındı. Sportif takılmasına rağmen çok güzel giyinirdi. Annesinin en çok özen gösterdiği şey spor yapmaktı, Defne bu konuda en çok annesini örnek alıyordu. Ama annesi işe giderken kesinlikle günlük ya da spor yerine daha şık giyinirdi. Babası ise sigara kullanıyordu. Defne en çok bu huyunu sevmiyordu. 44 yaşında işini ve ailesini çok seven bir adamdı, eşi ve kızı hep ayrıydı onun için.
Defne'nin en yakın arkadaşı Betül'de İzmir Ekonomi Üniversitesinde Hemşirelik bölümünü kazandığı için beraber gideceklerdi. Bu yüzden çok mutluydu. Liseden beri hiç ayrılmamışlardı. Defne uçakla gitmek istedi, bileti almak için sabırsızlanıyordu. Masanın üzerinden tabletini alıp yatağına uzandı, uçak biletlerine bakmaya başladı. Biletler hakkında küçük bir araştırma yapması gerektiğinin mantıklı olduğunu düşündü. Cuma akşamı için bir uçak bileti buldu, öğleden sonrası için de bilet buldu. Okulun açılacağına yakın almak mantıklı gelmişti. İki kişilik almayı düşündü ama bunu sormak için Betül'ü aramaya karar verdi. Telefonunu eline aldı, Betül'ü aradı:
-Ne yapıyorsun canım?
-Valizimi hazırlıyordum, canım sen ne yapıyorsun?
-Ben de öyle. Ben sana aslında nasıl ve ne zaman gideceğini sormak için aradım müsait misin?
-Daha karar vermedim aslında hafta sonu sanırım.
-Ben aslında beraber uçakla mı yoksa arabayla mı gideriz onu düşünüyordum.
-Bilmem ki, hiç düşünmedim. Hiç aileme sormadım. Senin düşüncen ne? Nasıl yapalım?
-Ben uçakla düşünmüştüm, ama yine de sana sorayım dedim.
-Aslında uçak hiç de fena olmaz. Bizimkilerle erkenden gelir valizleri yerleştiririm, ailemle birlikte geri dönerim. Daha sonra okul açılacağı gün uçakla döneriz.
-Güzel fikir. Ne de olsa daha bir hafta var. Ben de öyle yapayım ama sanırım biz uçakla gideriz.
-Anladım canım. Ailemle konuşup haber edeceğim sana, hoş çakal.
-Sen de.
Defne aslında bir şeyden emin değildi. Babası izin verir miydi, bu konuda biraz kaygılıydı. Ama verse daha iyi olurdu. Ne de olsa küçük kızını kırmazdı ya. Üstelik bilet fiyatları da çok uygundu. Yatağından kalktı. Masasının üzerinde yaprak desenli beyaz bloknotunu eline aldı sandalyeye oturup daha önceden alışveriş için yaptığı bir plan sayfası vardı. Sayfayı açtı ve alışveriş yapması için çok zamanı vardı, o yine de ertelemek istemiyordu. Tek tek inceledi, neler alması gerektiğini iyice kontrol etti. Listeyi ve dolabının gözünde duran kartını alıp cüzdanına koydu. Tek başına alışverişin güzel olabileceğini düşündü, muazzam olurdu. Anahtarını da çekmeceden çıkarttı ve dolabından çıkarttığı kırmızı dantelli ayakkabısını giyip aşağıya indi. Çok güzel bir alışveriş mağazası ve alışveriş dükkanı biliyordu. Aşağıya indi, garajdan arabasını alıp mağazanın bulunduğu yere gitti. 4 saat boyunca deliler gibi hiç fark etmeden alışveriş yapmıştı. Arabaya binince telefonunu eliyle yokladı. Telefonu yoktu, arabanın kapısını kilitleyip geri döndü. Gittiği her yere tek tek baktı ama bulamadı. Tam arabaya giderken dikkatini sağ tarafta duran bir yazı çekmişti tam o yazıya bakarken birisi ona çarpıp yere düşürdü. Şişman bir adamın göbeği... Defne düştüğüne hiç bu kadar mutlu olacağını düşünmemişti: "Telefonum!" Ayağa kalkıp önce adamın göbeğine sonra da adamın kendisine teşekkür etti, onun hayatını kurtarmışlardı. Adamsa bakakaldı onun ardından.
Defne saate baktı, saat dörde gelmişti. Hiç fark etmemişti, zamanın nasıl geçtiğini bile anlamamıştı. Kurt gibi acıkmıştı. Betül aramıştı. Sessizde olunca duymamıştı ya da kaybolunca aranmıştı mesaj bırakıp eve gidince arayacağını söyledi. Bir alışveriş merkezine girip küçük boy pizza ve sinirsiz kola sırası beklerken küçük bir çocuk ona çarptı. İçinden iç çekerek:
"Bugün de herkes bana çarpıyor, nedense." Çarpan çocuğun bağırmasıyla irkildi
"A sen osun, bir imzanı alabilir miyim lütfen lütfen lütfen!"
Defne şaşkın şaşkın çocuğu izliyordu "Dur bakalım, kimmişim ben?"
"Osun iste hadi kırma beni."
"Sen tanıyor musun ki beni?"
"Şu tuvalete giden kızsın sen" deyip kahkaha atmaya başladı. Olaya sinirlenen Defne:
"Hey! Kes sesini, yoksa"
"Yoksa ne olur?"
"Çok fena yaparım seni, yer cücesi."
"Çok korktum seni tembel tavuk" diyerek tavuk taklidi yapınca Defne daha da sinirlendi.
"Sussana sen"
Uzaktan bir erkek sesi gelir:
"Hey!" Defne sağına baktığında havalı bir çocuk görür, çocuk onu savunmaya kalkmıştı. Defne:
"Evet işte bu. Şimdi çocuk görsün bakalım benimle dalga geçmeyi." Diye düşünürken çocuk "Bıraksana şununla oynamayı, ağlayacak yoksa. Ne de olsa hala ailesinin küçük prensesi o. Ağlamasın simdi." Defne şok olmuştu:
"Ya, sen de sussana"
"Ben mi susucam sivilce surat" defne sinirli sinirli etrafına bile bakmadan kendini dışarıya atıp arabasına biner ve eve gider.
