Chapter 2
"Please, huwag mo akong iwan." Lumuluhod ako sa harapan niya ngayon. Nagmamakaawang 'wag niya akong iwan. Hindi ko na alam ang gagawin ko sa buhay kung wala siya.
Unang mulat niya pa lamang ay kasama ko na siya. Unang tawa, unang hakbang, unang salita. Siya ang kasama ko buong buhay ko. Sa lahat ng taong nakilala ko, siya ang hindi pwedeng mawala.
Hindi ko kakayanin na wala siya. Lalong masakit na alam ko na walang may gusto sa amin bumitaw. Ayoko. At ayaw rin niya.
"Tumayo ka, Caleb. Please."
Yakap-yakap ko ang hita niya habang nagmamakaawa. Umiiyak na para bang buong mundo na ang gumuho. Na para bang katapusan na ng lahat. Siya ang naging pahinga ko sa bawat araw na hindi ko kinakaya. Siya ang naging sandalan ko sa tuwing napapagod ako. Siya ang nagpupunas ng mga luha ko sa tuwing hindi ko mapunasan ang mga ito dahil sa hina na nararamdaman ko.
At higit sa lahat, siya ang nandiyan sa mga oras na wala ang mga magulang ko. Siya ang pamilya ko. Siya lang ang meron ako.
Hindi ko kaya na wala siya.
"No. Please, stay. I'm begging you."
"Caleb, let go."
"No, Crystal. I won't let you go. Hindi ngayon, hindi bukas. Dito ka lang please. Dito ka lang sa tabi ko. Nangako tayo hindi ba? Na walang aalis? Walang mang-iiwan."
"Hindi, Caleb. Hindi lahat ng pangako kailangan tuparin. Minsan kailngan natin ito sirain para matuto tayo. Tumayo ka na, hinihintay ka na ni Reign", pilit niya akong pinatayo. Pinagpag niya ang mga tuhod ko at ngumiti.
Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko, "Kaya ko mag-isa, ok? Si Reign, hindi. Kailngan ka niya. Ikaw na lang ang natitirang nandyan para sa kaniya. Matagal na tayong nagsama. Ikaw naman ang kailngan niya ngayon. She needs you, Caleb."
Si Reign. Si Reign na naman. Bakit ba kahit anong sama ni Reign sa kaniya ay siya pa rin ang iniisip ni Crystal. Ganoon ba siya kabait? Hindi si Reign ang gusto kong makasama kung hindi siya.
"Pero kailngan kita. Hindi ko kailngan si Reign, Crystal. Ikaw ang kailngan ko. I don't even know how to live life without you."
"Then... you need to start learning how to live life without me starting right now. I don't need you anymore."
"You don't mean that. You're lying. I know how you lie."
"No. I mean it this time. We need to grow apart for us to find the path we need to take. Hindi pwedeng kasama kita habang-buhay."
Pagkatapos niya sabihin ang mga sinabi niya, umalis na siya. Nasa gitna lang ako ng ballroom ng University, umiiyak. Gusto ko siyang habulin ngunit hindi ko magalaw ang mga paa ko.
Hindi ako makatakbo. Pinikit ko ang mga mata ko at sinakop na ako ng dilim.
"Argh!" nagising ako sa ingay na narinig ko. Walang bago sa nagigising ako sa sigawan ng mga magulang ko. Simula noong tumungtong ako sa highschool ay palagi na silang nag-aaway.
There's nothing new for me. I still wonder if they ever loved each other. They were like being poisoned just by breathing the same air. They were always fighting.
At first, I was scared thinking they might separate as they always dislike each other. It feels like they hate each other.
Even if I want to leave the house, I chose not to. What's the point when they're always not in the house? I need to save my money.
I got up and naligo na ako. Hinanap ko na ang uniform ko at inayos lahat ng gamit ko. With my things, I went down and grabbed my keys. I heard someone yelling at me saying that I need to eat breakfast but I don't want to eat with my parents.
