<Unicode>
"တီးတောင်! ! တီးတောင်!!"
"ဟင်!"
"ကိုကို ဘဲလ်တီးသံကြားရတယ်"
အိမ်တံခါးဘလ်သံသဲ့သဲ့ကြောင့် ရင်ခွင်ထဲက ကလေးက ခေါင်းလေးမော့ကာပြောလာသည်။ ငိုထားတာကြောင့် နီရဲဖောင်းအစ်နေတဲ့
မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေနဲ့ မျက်တောင်လှလှလေးတွေကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခပ်လုပ်ရင် သူ့ကိုမော့ကြည့်နေတဲ့ ကလေးငယ်ကို မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေမှိတ်သွားအောင်ထိ ဖိကပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။
"အင်း....ကလေး ကိုယ်ကြားတယ်"
"ဒုန်း....ဒုန်း........ရှောင်ကျန့်!!!!!"
"တံခါးလာဖွင့်ပေး!!ရှောင်ကျန့်!!!"
"ပါး?....ပါး!....ကိုကို.....ပါး...ပါးရောက်လာပြီ"
ခပ်သဲ့သဲ့ကြားနေရတဲ့ ဘဲလ်တီးသံကနေတံခါးကိုတစ်ဒုန်းဒုန်းထုလို့ ဒေါသတစ်ကြီး အော်ဟစ်နေတဲ့အသံကိုကြားလာရတယ်။ အဟင်း....စိတ်ရှုပ်စရာတွေတော့ရောက်လာပြီထင်တယ်။ ရင်ခွင်ထဲကနေ သူ့အင်္ကျီစကိုခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လို့ အထိတ်တလန့်ဖြစ်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့အကောင်ပေါက်လေးကြောင့် ဖက်ထားတဲ့သူ့ရဲ့လက်တွေကိုပိုမိုတင်းကျပ်စေလိုက်တယ်။
"ကလေး.....ခဏလေး တိတ်တိတ်လေး နေပေး...နော်"
"ဟင်!...ကိုကို...မသွားနဲ့.... ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်ပေးပါ.....ကျွန်တော့်သဘောနဲ့ရောက်နေတာပါလို့ပြောမယ်လေ.....နော်..ကိုကို...ပြန်လာမယ်လို့...ကတိပေးတယ်...နော်"
လှည့်ထွက်ခါနီး ရှောင်ကျန့်ရဲ့ အင်္ကျီစကိုဆွဲထားရင်း မျှော်လင့်ချက်တွေနဲ့ သူ့ကိုယုံကြည်ပေးဖို့ရာ တောင်းဆိုလာတဲ့ ရိပေါ်။
"ဒုန်း...ဒုန်း....ရှောင်ကျန့်!!!!"
ပိုကျယ်လာတဲ့အသံတွေကြောင့် သူ့ကိုဆွဲထားတဲ့ကိုယ်လေးကတုန်သွားတယ်။
"နော်...ကိုကို....."
အော်...ခက်ပါရဲ့ ကလေးရယ်.....။မင်းကကိုယ့်အပိုင်ပါဆို သူများလက်ထဲထည့်ပေးစရာလား။ ရှောင်ကျန့် လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ရင်းသူ့ကိုဆွဲပြီး တောင်းဆိုနေတဲ့ ကလေးငယ်ကို အပြုံးတစ်ခုနဲ့အုပ်မိုးကြည့်လိုက်တယ်။
"ကလေး..."
"......"
"မေ့နေပြီလား....မင်းလေးက.... ကိုယ့်အပိုင်ဆိုတာကို"
"ဟင်!"
