<Unicode>
"ဘာ..ဘာလို့မပြောခဲ့ရတာလဲ...အဟင့်....ရွှတ်....ကျွန်တော်က ကိုကို့ကို မမှတ်မိခဲ့ဘူး ...."
ရင်ခွင်ထဲဝင်လို့ ရှိုက်ကြီးတစ်ငင်ငိုနေတဲ့သူ့ကို
ကိုကိုက ပွေ့ဖက်ထားပြီး ကျောကိုခပ်ဖွဖွပုတ်ရင်းနှစ်သိမ့်တယ်။
"တိတ်....တိတ်...မငိုနဲ့တော့နော်... ကလေး
ဘာမှမဖြစ်ဘူး......ကလေးမှတ်မိစရာမလိုဘူး.....ကိုယ်မှတ်မိတယ်လေ"
"ဟင့်....ရွှတ်..ဘာလို့မပြောခဲ့တာလဲ"
ရင်ခွင်ထဲကနေခေါင်းမော့ရင်း မေးနေတဲ့ ရိပေါ်ရဲ့မျက်နှာထက်က မျက်ရည်တွေကို ခပ်ဖွဖွသုပ်ပေးလာတဲ့ ရှောင်ကျန့်က သက်ပြင်းတစ်ခုကိုချပြီး အကြည့်လွဲသွားတယ်။
"ကိုယ်ကမမှတ်မိစေချင်ဘူး......ကိုယ့်ရဲ့အဲ့ဒီလိုပုံစံကိုကလေးမှတ်မိနေမှာ မလိုလားဘူး"
"ခုလက်ရှိမှာ ကလေးကကိုယ့်ကိုချစ်နေပေးရင်ရပြီ"
"အဲ့ဒီတုန်းက ကိုယ်က ကလေးအတွက် ဖြတ်သွားဖြတ်လာလူတစ်ယောက်ထက်မပိုခဲ့ဘူးမလား"
တိုးသဲ့သဲ့ စကားသံက ဆို့ဆို့နင့်နင့်။ မျက်ဝန်းညိုတွေကလည်း မှိုင်းညို့လို့......။
"တောင်း...ပန်ပါတယ် ကိုကို...ပင်ပန်းခဲ့မှာပဲ..."
သူမသိခဲ့တဲ့ အလွမ်းတွေအတွက် သူမေ့ပစ်မိခဲ့တဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေအတွက်......တစ်ဖွဖွတောင်းပန်နေတဲ့ ရိပေါ်ကို ရှောင်ကျန့်ကထွေးပွေ့လို့ နှစ်သိမ့်တယ်။
ပျော်ရွှင်ခဲ့ရတဲ့ လွမ်းဆွတ်ခြင်းတွေမို့.......
သူမြတ်နိုးရတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေမို့.......
အချစ်မှာ အပြစ်မရှိပါလေ.......။
"ကဲ...တော်ပြီ မငိုနဲ့တော့ မျက်လုံးတွေနာကုန်ပြီ... လာ ..ကိုယ် ကလေးဖို့ စွတ်ပြုတ်လေးပြန်ယူလာတယ်"
စွတ်ပြုတ်ကို အားပါးတရသောက်နေတဲ့သူ့ကို
ဘေးကနေပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေတဲ့သူကြောင့် ရိပေါ်နင်သွားရသည်။
"အဟွတ်....အဟွတ်...."
"အာ....ဖြည်းဖြည်းစားလေ....ကလေးရာ"
"ရော့... ရေလေးသောက်လိုက်"
သူ့ကျောကို ဖွဖွထုပေးလိုက်၊ ရေတိုက်လိုက်၊
ပေရေနေတာတွေကို တစ်ရှုးနဲ့သုပ်ပေးလိုက်
လုပ်နေတဲ့ကိုကို့ကို သူအမြတ်တနိုးလိုက်ကြည့်နေမိသည်။
