The Marauders (one-shots) Part 3

Ontmoeting in het café

James

Ik tikte met mijn vingers op het glas bier dat ik stevig vast had. Mijn benen gingen op en neer omdat ik om de een of andere reden erg gespannen was.
Ik bleef naar de deur staren, wachtend tot Severus Snape binnen zou komen.
Ik had hem niet meer gezien nadat we Hogwarts verlaten hadden, maar hij had me een brief gestuurd waarin hij zei dat hij over iets belangrijks wilde praten.

Net toen ik dacht dat het misschien een flauwe grap was, kwam hij het dreuzelcafé binnen.
Hij zocht even naar me, en toen hij me zag kwam hij naar me toe.

Hij zag er hetzelfde uit; iets ouder, nog steeds lelijk en onverzorgd.

'Ik ben verrast dat je daadwerkelijk bent komen opdagen,' zei hij. Hij deed de kap van zijn mantel af, en zette zich op de stoel tegenover mij.

'Ja ach, ik dacht ik heb Secreetje al zo lang niet meer gezien. Ik was nieuwsgierig om te zien of je neus misschien nog groter was geworden,' grinnikte ik.

Snape's gezichtsuitdrukking veranderde niet. Hij keek niet boos of geïrriteerd.

'Laat de grapjes maar achterwegen, Potter. Ik heb belangrijk nieuws,' zei hij.
Ik leunde achterover in mijn stoel en wachtte tot hij het nieuws bekend zou maken.

Ik was angstig, al liet ik dat niet zien.
Ik en Lily waren ondergedoken, nadat Dumbledoor ons de profetie over ons kind had verteld.
Naar buiten komen was een risico, al helemaal omdat ik niet zeker wist of Snape te vertrouwen was.

'Ik kom je waarschuwen,' zei Snape, terwijl hij met zijn ellebogen op de tafel leunde.
'Lily is in gevaar. Ik weet dat ze zwanger is, maar jullie kind is in gevaar.'

Ik grinnikte. 'Ja, ja,' zei ik, ook al wist ik dat hij de waarheid sprak.
'Luister Secreetje, na al die jaren moet je toch stoppen met proberen. Ze wil je niet. Verhalen verzinnen over mijn kind is het bewijs dat je erg laag bent gezakt.'

Snape zuchtte. 'Hij weet ervan,' zei hij en ik wist dat hij verwees naar Voldemort.
'Heb jij het Hem verteld?' vroeg ik.

'Daar gaat het nu niet over,' zei Snape hoofdschuddend.
'Ik wilde Lily waarschuwen. Jullie moeten onderduiken.'

'Heb jij het hem verteld?' herhaalde ik.
Snape keek me even aan, niet wetend wat hij moest antwoordden.

'Ik probeer alleen Lily te beschermen.'
Ik leunde naar voren en ik zag hem slikken.
'Heb jij het Hem verteld?'

Snape keek naar beneden. Met een zacht stemmetje zei hij: 'Ja.'

Ik balde mijn buiten, klaar om Snape tegen de muur te rammen en zijn hele gezicht te bewerken.
Het kostte me al m'n zelfbeheersing om hem niet verrot te slaan.

'Dus het leven van mijn zoon en mijn vrouw staan op het spel...door jou,' zei ik terwijl ik m'n woede probeerde weg te slikken.
Snape wilde iets zeggen maar ik hield hem tegen.

'Je realiseert je toch wel dat je daarmee Lily's graf hebt gegraven?' zei ik.
'Van mij snap ik, maar Lily? En mijn onschuldige zoon?'

Snape sloeg zijn vuist op tafel.
'Ik weet wat ik heb gedaan. Daarom ben ik nu hier om jullie te helpen.'

Ik maakte een sarcastisch geluid en stond op.
Ik wilde weg, omdat ik wist dat ik me niet lang kon beheersen.
Toen ik langs Snape liep, pakte hij me bij mijn arm.

'Doe voor één keer in je leven niet zo arrogant en laat me je helpen,' zei hij.
'Voor Lily.'

Toen werd de woede erger.
'Jouw zogenaamde hulp is het laatste wat Lily nodig heeft. Je hebt genoeg geholpen,' zei ik terwijl ik me los trok.

'Laat me dan met Lily praten,' probeerde hij nog.
Ik stapte terug naar hem toe, en hij deinsde achteruit. Hij kwam met zijn rug tegen de muur.
Ik ging dicht bij hem staan.

'Als jij ooit nog in de buurt komt van mijn gezin, zal ik je vermoorden op een manier die zelfs Voldemort niet had kunnen bedenken,' zei ik.

Snape zei niks meer.
Hij keek naar de grond.
Ik haalde mijn neus op en met moeite lukte het me om weg te lopen van Snape.