IRIS // Terrence Fortea

9

Krisha's POV

  Even tho ate thea said na i should be calm hindi ko maggawa, wala parin tigil sa pagtibok ng mabilis ang puso shit, it's already 10:30 in the evening napagpasyahan ko na lumabas ulit sa may balcony ng kwarto i don't think na nandon pa sya it's almost midnight and may pasok pa bukas.

But that's only my thought, nang mabuksan ko ang sliding door papunta sa balcony napagawi agad ang tingin ko sa lugar kung saan ko sya nakita. I saw a boy strumming his guitar, di ko namalayan na tumutulo na pala ang luha 'ko habang pinapanood sya.

I can't clearly see his face, pero alam kong siya iyon, that's the exact place kung saan nya ako tinuruan maggitara way back nung bata pa kami. Yeah he's the one who teach me how to play guitar, that's why i can't quit playing.

Sobrang sumasakit ang puso ko, i don't know pero gustong gusto ko syang yakapin even tho na i'm not sure kung kilala pa nya ako. We're still young that time, but still i'm holding into his promises.

"Teterr, aalis na kame" malungkot na saad ko dito. This is the hardest part sa pag alis ko ang magpaalam sa kanya.

"Isha, promise mo sakin babalik ka ha" tanging tango nalang ang naisagot ko sa kanya, dahil hindi na ako makapagsalita sa pagiyak. He pulled me for a hug. That's the exact time that i felt like i'm home.

"Isha, i don't know how to say this but i like you. I really like you Isha. Alam kong bata pa tayo, pero hihintayin ko pagbalik mo. And when you come back, liligawan kita i'll promise" 'yan ang hulinh katagang narinig ko sakanya bago ako tawagin ni mama para umalis, pangako teterr babalikan kita.

Naalala ko na naman, naalala ko na naman ang pangako nya. Shit, ano bang ginagawa ko sa sarili. I'm torturing my self, sinasaktan ko sarili ko by the thought of him fullfiling his promises to me.

Actually this is not the first time na umiyak ako dahil sa kanya. Last year i went here para sana magpakita sa kanya, but i failed inunahan ako ng kaba hindi ko man lang nagawang kausapin sya.

To be honest, i don't know kung ano ng itsura nya ngayon, siguro puberty hit's him hard. Since the time na umalis kame dito sa Manila nung bata palang ako, wala na kaming communication, i don't even know his real name.

The only thing i know about him is him being my best friend for for 5 years and his promises to me.