"Wait. Dahan dahan lang sa paghakbang love." I heard the sweet voice of my husband while holding my hand tightly. Marahan niya akong iginiya patungo sa dining area namin.
Kinapa kapa ko ang kutsara at tinidor ng di ko ito mahanap.
"Here."
"Thank you." I smiled while tears are forming in my eyes. Hanggang ngayon di ko parin pala matanggap.
I felt so useless. Isang taon na ang nakakaraan pero 'di parin ako nakakakita.
Yes! You read it right. I'm blind. I can't see anymore. Naaksidente ako isang taon na ang nakakaraan.
*Ding dong*
"Wait here. Titingnan ko lang kung sino yun." my husband said then walk away.
Nagpatuloy ako sa pagkain kahit na humahalo na ang mga luha ko sa kinakain.
I heard two footsteps coming from the sala patungo dito.
Bago pa sila makarating ay napakurap kurap ako. I wipe those tears away. Nanlaki ang mga mata ko.
This is a good news!
Naramdaman ko na sila sa likod ko.
Tears formed in my eyes. Again.
Mabilis akong tumayo at naglakad palapit sa kanila.
"Hon? Who is it?" I asked with a shaking voice.
"Si Jane, Hon."
I fake a smile bago nagtungo sa kitchen.
Akala ko pipigilan nila ako sa pag alis ngunit tahimik lang sila.
Pagkarating ko sa kitchen ay doon na bumuhos nanaman ang panibagong luha. How dare them!
I was about to surprise my husband na nakakakita na ako pero ako ang nasurpresa.
I saw my him holding my best friend's waist tightly.
But what hurts the most is that...
I saw them kissing
----End.
