Beklenen gün geldi. İnanın hiç ümitli değildim. Sabah kalktık erkenden annemle.Elim ayağım nasıl titriyor anlatamam size. Yola çıktık. Annem nemi ümitlendirmeye çalışıyor. Üzülmememi söylüyor ama belli o da üzülüyor, çok ağlamış gözlerinden belli. Çökmüş gözleri. Her anne dayanamaz yavrusunun gözünün önünde ölmesine. Hastaneye gittik. Sıra vardı baya. Oradaki hastaları gördükçe kafayı yiyecek gibi oluyorum. Hepsi ne kadar güzel çocuklar. Ne suçları vardı ki. Birde şöyle düşünmeliyim annem bana hep derdi şükret kızım . Bu halimize de şükür. Gerçekten de öyle. Bu halimize de şükür. Yine de içimde dolaşan küçük isyanlar var. Onları atmak istiyorum. Sıra bize gelmişti içeri girdik. Doktor konuştu. Bir şeyler anlattı. İlik falan bir şeyler dedi ama anlamadım. Odadan bir şekilde kendimi dışarı attım. Annemle doktorun konuşması bitince annem yanıma geldi. Yüz ifadesinden de anlaşıldığı üzere kanserdim. Eve gittik anneme sordum annem kolumun ağrısının sebebi kolumda tümör olmasıymış dedi. Anlamadım ilk , araştırdım. Kolumu kaybedebilirim. Hemde çok büyük bir ihtimal.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RANA
عشوائيBU HİKAYEDE KANSER OLAN VE KANSERDEN DAHA GÜÇLÜ OLAN BİR ARKADAŞIMIZIN GÜNLÜĞÜNÜ ELE ALDIM.BU HİKAYEYİ OKURKEN SİZDEN RİCAM KENDİ GÜNLÜĞÜNÜZÜ OKUYORMUŞ GİBİ OKUMANIZ.
