ADA
Siren sesi şu an tek duyduğum bu. Biraz çaba sonucu nerede olduğumu anlayabilmiştim. Çok şükür bunu idrak edebilecek kadar bilincim yerimdeydi. Hafif hafif göz kapaklarımı oynatıyor ve etrafta telaşla ve hızlıca hareket eden sağlık görevlilerini görebiliyordum. Bir görevli gözümü oynattığımı görmüş olmalı ki beni duyabiliyor musun diye seslenmişti. Görevlinin söylediklerini çok rahat duyabiliyordum ama hiçbir şekilde cevap veremiyordum. Sanki bir şey beni engelliyordu. Dışarıdaki her şeyi anlayabiliyor ama tepki veremiyordum. Tam bunları düşünürken aniden ambulansın hızlı bir şekilde fren yapması sayesinde sallanarak bu düşüncelerden kurtuldum. Görevliler hızlı bir şekilde üzerinde bulunduğum sedyeyi aşağı indirdiler. Görebildiğim kadarıyla hastaneye gelmiştim. Sedyeyi gören acilin kapısındaki birkaç kişi koşarak yanımıza geldi. Giyimlerinden doktor olduklarını söyleyebiliridim. Beni hızlı hızlı içeri taşırlarken doktorlar beni getiren görevlilere durumumu soruyorlardı. Durumu stabil vb şeyler söylüyorlardı.Kendi aralarında konuşurlarken korkmama ve gerileme neden olan o sözleri duydum : "İç kanama olabilir. Ameliyata almalıyız."
Bunları duyunca başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. Bağırmak istiyordum. Hayır sizi duyabiliyorum, iyiyim demek istiyordum. Ama nafile...
Sonunda ameliyathaneye geldiğimde keskin dezenfektan ve metal kokusu burnuma işlemişti. Ameliyat masasına yatırıldığımda korkuyordum. Her an dikelip kalkacağımı ümit ediyordum. Ama sadece ümit. Çünkü bunların hiçbirini yapamıyordum ve artık pes etmiştim. Yüzüme doğru yaklaştırılan narkoz serumu ile aniden irkildim. O an hatırladığım tek şey korkma bir şey olmayacak diyen tatlı yüze sahip bir kadındı. Sonrası zaten karanlık ve boşluk.
-5 Saat Sonra-
Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. Etrafa göz gezdirirken çok hızlı hareket etmiş olmalıyım ki serum bayağı acıtmış olmalıydı. Sağ koluma takılı seruma döndüğümde birden serum sisteminin yanındaki tek kişili koltukta oturan babamı gördüm. Hafif bir uyku içerisinde idi. Diken üstünde gibiydi biri dokunsa her an kalkacak gibi. Uzandığım yerde doğrulurken çok fazla ses çıktı. Lanet olası gıcırdama sesleri. Tabii babamın bu sese uyanmaması mümkün mü? Babam uyandı bir beş saniye kadar şaşkın bir şekilde bana baktı herhalde bu kadar çabuk uyanabileceğimi düşünmemişti. Birden bağırmasıyla resmen hopladım. Babam ayaklanmış , konuşmaya başlamıştı bile.
"Ada kızım uyanmışsın. Allahım çok şükür kızımı bana bağışladın." dedi sesindeki aşırı mutlu bir tonla.
"Baba iyiyim." dedim sakin bir sesle çünkü bir an önce şu hararetli halinden kurtulmasını istiyordum. Zar zor da olsa iyi olduğumu kanıtlayana kadar konuştu da konuştu. Ama bir şey de diyemiyordum. Sonuçta hayattaki en değerli varlığı. O da aynı şekilde benim. Annemden sonra birbirimize çok bağlanmıştık.
En sonunda babam sakinleşince adam akıllı bir şekilde tekrardan yanımdaki yerine oturdu. Sanki kötü bir şey varmışta onu bana söylemeye çalışıyormuş gibi bir hali vardı.Hala olayların etkisindeydim pek idrak edemiyordum babamın dediklerini. Dikkatimi dağıtmak için havadan sudan konuşuyordu.
Babamla konuşurken birden aklıma yangında mahsur kalışımın son anları geldi. Nasıl oldu da buraya gelmiştim bir şeyler eksikti biraz beyin fırtınası yaptıktan sonra işte o eksik parça yerine oturmuştu. Gözlerimin önüne birden beni kurtarmak için içeri dalan Savaş geldi. Sarı saçlarındaki hafif is ile beni kurtarmaya gelen Savaş. Ve sonrasında bir patlama sesi. Nasıl olurda bunu hatırlayamamıştım. Şaka gibiydi. Olaylar daha da gözümün önüne gelince gözümden istemsiz bir yaş damladı. Sonra yavaş yavaş gözlerim karardığını fark ettim. Bayılacağımı anlamıştım çünkü bu kadar duygu karışımı bünyem için çok fazlaydı. Bayılmadan önce hatırladığım tek şey odada çok fazla yankı olmasına sebep olacak kadar yüksek sesle Savaş diye bağırmamdı. Sonrası yine karanlık yine boşluk ve ilaveten karanlık düşünceler...
Her ne kadar ondan nefret etsemde bir o kadarda seviyordum. Bir mazimiz vardı sonuçta. Ve canı pahasına beni kurtarmayı göze alarak o da beni ne kadar sevdiğini kanıtlamıştı.
Sensiz yaşayamam ben Savaş.
Sensiz yaşayamam!
-7.BÖLÜM SONU-
Merhaba arkadaşlar yine bir bölüm sonu. Bir sonraki bölüm çok uzun olacak. Ve kitaba yeni bir karakter gelecek. Gıcık bir kız olacak. Adını ve fiziksel özelliklerini sizin belirlemenizi istiyorum. Herkes düşüncesini yoruma eklesin içinden seçeceğim.
Kendinize iyi bakın.
-UMUTSUZVAKA1098
