evden disari ciktim amacsizca ve nedensizce yolda bos bos yuruyordum bir hedefim varmis gibi hayatta ilerledigim gibi bos bos yuruyordum nereye gidecegimi ne yapacigimi neden burada oldugumu bile bilmiyordum hayatimin o kadar bos ve sıkıcı oldugunu yeni anlamistim hersey onun yuzunden ah evet hersey onun yuzunden beni bos hayallere goturen ve orada yalniz birakan yuzunden umutlanmistim o da beni yalniz birakmaz diye dusunmustum ama ben sadece kendimi kandirmistim evet cok sevmistim onun da beni sevme ihimali icin beklemistim yorulmustum ve birden donup baktigimda orada degildi sonra anladim ki herkes gidermis gitmesi gereken de gidermis kalmasi gereken de gidermis kendimden nefret etmeme yol acan ona bir omur kin duymaya hazirim aa belki de oyle dusunuyorum ama unutamiyacagimi biliyorum guclu olmayi nasil ogrenebilirdim ki artik cok gec olmustu istedigim her sey elimden ucup gitmisti yapacak hic bir sey kalmamisti hala bostum hersey herkes her yer bostu kendimi bu bosluga kaptirmistim mutlumuydum ... kesinlikle hayir ama peki umutlumuydum ... kalbim kirilmadan once evt artik hicbirseye hickimseye hicbiryere guvenemiyecegimi anlamistim tabi biraz gecikmistim ...
boyle dusunmeye devam ederken aniden telefonumun o sinir bozucu sesiyle caldigini duydum. ekranina baktigimda onun yani kendimden bile mefret etmeme sebep olan kisinin aradigini gordum isteksizce telefonu actim ve kulagima goturdum acaba ne diyecek diye merak edemiyordum bile.
neredesin sen diye bagiran o ses hic bir zaman aklimdan cikmayordu ki neredesin sen neredesin sen yaklasik dort kere tekrarlayarak bagirdi telefondaki ses .
umursamiyordum sadece sesini dinliyordum.
nerede oldugumun senin icin bir onemi varmi diye mirildandim. neden olmasin diyene kadar hicbisey umrumda degildi . neden olsun ki dedim bagirarak neden olsun...
istemiyorsan ugrasmayim o zman dedi ve yuzume kapadi ...
o an hayatimda en kirici kufuru isitmis ve okkali bir tokat yemis gibi hissettim . hic bir zaman boyle ani bir sok gecirmemistim...
