Bölüm 2 ♤

333 53 21
                                    

"Kansersiniz."


Ne oluyor bana dünyamı hızlı dönüyor yoksa gözüm yerinde dönmeyemi başladı? Kaynar yağmurmu yağıyor yoksa birisi başımdan aşağı kaynar sumu döktü?


Bu olayın şokuyla bayılmıştım. Uyandığımda hastanenin odalarindan birindeydim ve yine o iğrenç halsizlik uzerimdeydi. Gozlerimi açıp etrafıma baktigimda odanın diğer köşesinde duran kanepede Mehmet uyuyordu.

Gerçekten daha tanısali bir kaç saat olan olan bir adama bu kadar güvenmek normal birseymiydi, yoksa gerçekten kötü birseymi yapıyordum? Aklimda dolanan bu soruları ciddiye almak zorundayım. Galiba tek yapmam gereken o adam duymadan bu odadan çıkıp gitmekti. Zorlanarakta olsa o sedyeden kalktım ama eskimiş olan sedyeden gelen gicirtili sesler Mehmedi uykusundan uyandırmaya yetmisti.


"Nasıl?Rahat uyudunmu?"


Dedim mehmete. Iyide ben bu adamı tanımıyorum. Normal zamanda bir adamla dahi selamlasmayan ben nasıl olduda bu adama, bir sınır koyamiyorum? Peki ya bu adam niye beni 40 yıldır tanıyormus gibi sahiplendiki? Ben bu adama güvene bilirmiyim?ben bu sorularla cebellesiyorken mehmete sorduğum sorunun cevabı geldi.

"Beni boşver, sen nasılsın? Sonuçta hiç güzel bir anı yasamadin. "


Doğru. Ben bu adama o kadar kafayı taktimki neden Burda oldugumu unuttum. Ben artık kanser hastası bir kadinken, çevremde aileme dair en ufak bir iz bile yoktu. Ailem tarafından bu kadar dışlanmayi haketmismiydim ben? Bu konular aklıma gelince hafif bir şekilde yüz ifadem bozulmustu dönüp mehmete cevap verdim.


"Iyi sayilabilir. "


"O zaman senin keyfini yerine getirmek için bugün benimle birlikte lunaparka geliyorsun. "


" Çok isterdim ama sana söylemek istemedigim bir durum var."


" Biliyorum, zaten. Hastalığını sana unutturmak için bu günü lunaparkta gecirmemizi önerdim."


"Benim tek derdimin hastalık oldugunumu düşünüyorsun? Ben ailesi tarafından dışlanmayi kabul etmiş, her ay sadece onu istemeyen ailesinden gelen 200 tl ile bir ay geçiren zavallı bir kızım." Bunları söylerken gözlerimden gelen yaşları durduramiyordum.


"Sakın ol Duru. Seni üzmek istememistim. "


"Neyse ne... Bu konuyu kapatalım. Bütün oyuncaklara binicez tamam mı. Ama..."


"Ne amasi? "


"Bütün jeton parasını sen vereceksin biliyorsun bende tık yok."


dedim kahkahalar arasında.


"Sen yeterki iste. "


dedi bana sarılarak bana sarildiginda hastalığım dair tüm sorunlar aklımdan gitmişti. Resmen içim huzur buldu kalbimin atış hızının arttığı hissediyordum. Sarildigim kişinin bir yabancı olduğunu bile unutmuştum.

DermanHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin