Dragonslife

Hoofstuk 2 - Nieuwe planeet

Ze had nog maar net haar bagage gepakt toen ze ineens een knal hoorde. Ze deed haar bagage snel op haar rug en liep naar buiten. Toen ze buiten was zag ze de grootste vijanden van draken op de planeet: De mensen! Ze hadden geweren bij zich en schoten zoveel mogelijk draken neer. Ze zag de knecht die alles naar ramp had gemaakt in een menselijke vorm keihard lachen om wat er gebeurde. Ze snauwde hem vuile verrader toe en begon te rennen. Hoe meer vaart ze nu maakte hoe sneller ze kon vliegen. Ze had geen bepantsering dus was ze een makkelijke prooi voor de geweren. Ze moest dus snel zijn. Ze rende nog iets harder, voelde een kogel door haar staart gaan. Het deed pijn, maar ze negeerde de pijn maar. Anders bleef ze namelijk staan en was ze in een mum van tijd dood. Snel spreidde ze haar vleugels en steeg op. Ze had zelf nog nooit gevlogen maar ze had haar ouders het wel eens zien doen. Haar vleugels gingen snel op en neer en uiteindelijk vloog ze best hoog. Er werd omhoog geschoten met een geweer om haar te raken. De kogel kwam weer door haar staart. Ze wist dat ze nu zo hard als ze kon voorruit moest vliegen. Anders was ze alsnog dood. Zo vloog snel weg. Ze werd nog achterna geschoten en 1 van haar poten was nu ook gewond. Ze was kilometers bij Ksjakjanja vandaan gevlogen en de mensen met geweren waren naar huis gegaan. Ze rook lava in de buurt. Ze vloog op de lava-geur af en kwam aan op een andere planeet. De eigenaar (en ook de enige bewoner) begroette haar vriendelijk. Hij zag haar wonden en hielp haar. Hij pulkte de kogels eruit en verbond ze. Ze rustte een maand uit en vertelde toen haar verhaal. Toen vertelde de eigenaar zijn verhaal. Hij vertelde erbij dat zijn land Arkrur heet en dat hij ziek en oud was. Zij was dus ook de persoon die de troon zou erven. Ze vroeg of hij haar dan zou willen leren hoe het moest. Ze was bang dat het anders weer misging. Hij leerde haar precies hoe ze verraders kon herkennen, moest regeren, moest vechten en nog veel meer. Hij zei dat het later allemaal nog van pas zal komen. Ze waren nog maar net 2 jaar op dezelfde planeet toen hij stierf. Hij had verteld waar de planeetnaamsveranderingen lagen. Ze pakte er eentje. Ze bestudeerde het vel of het nog heel was, niet vies geworden en de tekst nog leesbaar. Ze pakte een pen. Ze schreef op het lijntje wat voor de nieuwe naar bedoeld was: Dragonica. Ze was nu zoveel mensen verloren. Ze wist even niet meer wat ze met het papier moest doen. Gelukkig had hij het opgeschreven. Er stond dat ze op de planeet opzoek moest gaan naar een diep zwart gat en daar het papier in moest gooien.