The Only Truth About April

1

It was the Christmas Eve of December. The street was very busy. The dim of the streetlights, the falling snowflakes, the Christmas lights as well as the children singing Christmas carols. It makes the night more perfect than I expected.

Holding a cup of hot espresso and a thick novel book, I went inside a coffee shop where I used to visit every night. Iginala ko muna ang paningin ko sa paligid. Kahit magno-Noche Buena na mamaya ay napakarami pa ring tao rito.

Pinili ko ang upuan na malapit sa bintana. It’s time for a coffee break.
I took a sip of my hot coffee and open the book to the page where I paused reading a while ago.

Napabuntong-hininga ako atsaka napatingin sa bintana. I was about to continue my reading when a lady in a coat holding a red umbrella approach me. On her left hand, there was an espresso from Starbucks the same as I am drinking. She smiled shyly at me. Well, ewan ko kung shy pa ‘yon. Hindi masyadong halata, ang lapad kasi ng ngiti nya.

“Kuya? Pwede maki-seat in? Promise, hindi kita iistorbohin sa ginagawa mo,” paalam niya kaya napatango na lamang ako. Weird man, na sa akin siya nakiupo eh marami pa namang bakanteng table, hinayaan ko na lang.

“Thanks!” Hindi pa rin mawala sa labi niya ang mga ngiti nang ibaba niya ang payong niya at tinanggal ang bonnet. She has a shoulder-length blonde hair na nababagay lang sa height niya. Medyo may pagka-petite rin siya, pansin ko.

Tumikhim siya at saka uminom ng kape. Saglit ko siyang sinulyapan at nang makitang nakatulala lang siya habang nakatingin sa bintana ay ibinalik ko ang atensyon sa binabasa kong libro.

I was so bothered with her presence. Hindi kasi ako sanay na may makakasama akong umupo rito sa favourite seat ko kaya maya’t maya akong napapatingin sa kanya. Ganoon pa rin ang ginagawa niya. Tulala sa kawalan, minsan mapapangiti. Nang mapatingin ako sa mga mata niya, I see no emotions. I automatically divert my attention to something when she caught me staring at her.

“May dumi ba mukha ko?”

“W-wala,” mabilis kong sagot.

“Ah, hahaha napapangitan ka sa’kin. Sorry, hahaha naba-bother ka ata sakin. Pasensya na, wag mo na lang akong pansinin.”

I smiled timidly.

“So, you’re a bibliophile?” she asked without nowhere and I just nod.

“Ano ‘yang binabasa mo?”

“Uhmm…a novel by a great writer I guess?” Itinaas ko ang binabasa kong libro. Nakita ko siyang napangiti atsaka humigop sa baso ng kape.

“I was a reader too,” pag-amin niya kaya hindi ko mapigilang mapangiti. It seems that I would be having a nice conversation with this strange girl tonight.

“Book lover ka rin? Tell me, ano nang mga nabasa mong novel?” Ako na ang nagpatuloy ng sumunod naming convo.

“The Shoemaker’s wife by Adrianna Trigiani, Harry Potter Series, Twilight. Gusto mo ba talagang isa-isahin ko? Baka abutin tayo rito ng Noche Buena? HAHAHA!” pagbibiro niya kaya natawa ako bigla habang umiiling.

“No need. Pero, same pala tayo. Nabasa ko na rin ang mga ‘yan,” sambit ko saka isinara ang binabasa kong libro para makausap siyang mabuti.

“April!” itinaas niya ang kanan niyang kamay para makipagshakehands.

“Dylan.” Inabot ko ang kamay niya at ngumiti.

“Dylan? As in the son of the sea? Whoaaa,” manghang-mangha niyang tanong kaya napailing na naman ako habang natatawa. Ibang energy ang dala ng babaeng ‘to.