The Gangster's Vexin (Sequel of T.O.P. U.S.O.G)

CHAPTER 1🥀: Blame

Ryan's POV

They all say that in every single day, an hour nor every second you must learn how to treasure a person's worth cause life is full of surprises.. You'll never knew what will happen next.

In our case, year has been past but the scars is still their. We may be brave in every trials but despite of that happy face a real feeling of loneliness is slowly writen unto our faces.

Hinawakan ko ang picture frame naming tatlo nina Tom, Ako at si L mula sa ibabaw ng study table ko. We were happy and smiling. Hindi ko maiwasan ang hindi mapaluha.

1 year has been pass..

We search for her. But we never find her. We even used all of our connections day and night but we failed.

Ayokong isipin na wala na talaga siya sa piling namin. I do believe that she might be somewhere. Kaya lang kahit ang pananalig ko na buhay siya nawawalan na rin ng pag-asa. I always convince my self na babalik siya but I always end up being weak and slowly eating by my own conscience.

Kung sana sa mga oras na yon mas napaaga ang dating namin. Kung sana mas hinanap ko siya o nabantayan man lang sa mga oras na wala ako sa tabi niya eh sana hindi ito nangyari sa kanya. It's all my fault! Because of me being an Assh*le I lost my own cousin.

"Ryan?" Pangangatok sa akin ni mama mula sa labas ng kuwarto.

"I'm not hungry, Mom." Pagtataboy ko kay Mommy.

"Oh shut up, sweetheart." Naramdaman ko na lang ang pagbukas ng kuwarto ko at pumasok si Mom. She use the spare key again.

"Mom.. I-"

Hindi ko na naituloy ang dapat na sasabihin ko ng yakapin na lang ako ni Mommy mula sa likuran ko and a tears slowly cascading unto my face.

"Stop this swertheart.. It's not your fault. You did your best- We did our best, Son." Pinaharap ako ni mommy sakanya at bahagyang hinawakan ang pisngi ko. She caress my cheeks and brush those nonstop tears.

"But, mom.. I-I saw her.. how she- she fa-fall."

"Oh sweetheart.. you always blame your self about what happen. It's been 1 year since we lost her. I do know how it feel, Son. Pero hindi naman tama na pababayaan mo ang sarili mo. Icy, Tom, your Dad and I will never be happy kung napapabayaan mo na ang sarili mo. What do you think will Icy say? Of course she will be mad.." malungkot na paliwanag ni Mommy.

"Mommy.. I just feel like kung maaga lang akong dumating edi sana nasagip ko siya. Kung sana tunalon din-"

"Shhhh.. shut that. Mas hindi niya gugustuhin 'yon. Mahal ka ni Icy bilang pinsan niya. Kapag ginawa mo 'yon hindi mo parin siya masasagip, sweetheart. You will be lost too. We will going to loose you." Agad na lumuha ang mga mata ni mommy.

"Am I too selfish, Mom?"

"No, sweet heart, andito kami. Andito ang mga kaibigan mo. Magiging masaya ka rin. Mapapasaya ka nila." Agad na pinunas ni mommy ang luha niya sa mga mata at ngumiti sa akin. That's my Mom, she's so fragile and brave that's why I love her so much.

"Thanks Mom." Mahigpit kong niyakap si mommy at napangiti.

"You're always welcome, Son." Sabay gulo niya ng buhok ko.

"Mommy naman eh. I'm a man now stop doing that." Sabay ayos ko ng nagulo kong buhok.

Agad namang sumimangot si mommy at kinurot ako sa tagiliran ko.

"Awww.. Mom!"

"Kahit na malaki ka na. Ikaw parin ang baby boy ko." Agad naman akong napangiwi sa huling sinabi ni Mommy. At least nabawasan Ng bigat ng mga nararamdaman ko sa ngayon.