Het verborgen Huis

Daar stond het huis, vervallen maar tegelijk statig. diep in het dal omgeven door lange krakende bomen die licht leken de geven door het dunne straaltje maanlicht dat door de dichte mist op de bladeren schijnt. de bergen er omheen zien er duister en dreigend uit. Het lijkt wel of ze elk moment kunne gaan bewegen en het huis verpletteren.

Ik weet niet of ik wel naar binnen wil maar ik moet anders zal ik een flater slaan hier voor mijn vrienden. Langzaam loop ik naar voren met een hand een zaklamp en met de ander duw ik het krakende poortje in de dikke doornen haag open. Ik kijk nog een keer achterom omhoog naar waar mijn vrienden staan bij het warme behaaglijke kampvuur dat we daar gemaakt hebben. Ik draai me weer om en ik stap naar binnen, hier is het alles behalve behaaglijk. Het lijkt meteen wel een graad of 5 af te koelen. Ik weet dat dat niet kan maar toch het is hier zo stil en donker. Ik doe nog een stap verder dichte naar dat mysterieuze huis waar ik zo daar binnen zal gaan. De dunnen straal van mijn zaklamp straalt voor mijn uit. De poort valt achter mij dicht met een doffe bons, ik schrik op het galmde hier door het dal. Ik loop schuifelend met kleine pasjes verder of dit dunne met gaten vol zittend paatje. Voor mij schiet er een dikke rat weg. Langzaam kom ik steeds dichterbij het huis de spanning stijgt in mijn lijf maar ik ga door ik moet. Het paatje stopt ik kijk op ik sta recht voor een duister dichte deur omgeven door een dichte klimop. Ik duw wat bladeren weg. En zoek de deur klink. Gevonden! Langzaam trek ik de deur open het gaat opmerkelijk soepel. Nu de deur geopend is kijk ik in donker gapen gat. Zou ik hier wel naar binnen gaan. Maar ik moet ik zal de fakkel ontsteken op het hoogste punt van het huis. Dat was het teken dat het me gelukt was ik moet de rode fakkel die achter in mijn tas zat uit het bovenste raam steken en dan er 3 keer mee zwaaien voor ik terug mocht keren uit dit spook huis. Ik zet mijn eerste stap over de drempel ik klem mijn zaklamp nog sterker vast alsof hij elk moment kan breken. De vloer kraakt, de hal hang vol met spinnen webben en een dikke rat kijkt mij even aan voor het met hard tippende poten wegrent. Ik loop verder opzoek naar een trap. Bijna val ik in een gat in de vloer maar kan me nog net vast pakken aan een houten paal. Vlug klim ik weer overeind en loop verder nog meer op mijn hoeden. Daar is de trap, hij mist een paar treden maar niet teveel om niet naar boven te kunnen. Voorzichten met nog steeds in een had de zaklamp pak ik met mijn andere hand de leuning van de vale stoffige trap. Stapje voor stapje kom ik steeds hoger tot ik boven ben. Even blijf ik staan en kijk rond. Ik loop verder door deze donkere hal. Ik loop de hoek om en ik schrik ik slaak een gil die raar hoog is. Ik deins achteruit bijna weer van de trap af. Ik schijn met mijn zaklamp omhoog ik slaak een zucht van opluchting het is maar een opgezette beer die hier veel rond lopen. Langzaam loop ik weer verder met een wijde boog om de angst aanjagende beer. Daar is het raam! Bijna ben ik klaar! Dan mag ik weer weg uit dit huis wat steeds meer als een donkere angstaanjagende gevangenis gaat voelen. Ik haal mijn rugtas van mijn rug en pak de fakkel. Voorzichtig loop ik naar het raam. Ik steek de fakkel aan en steek hem uit het raam ik wil bijna aan de eerste lange zwaai beginnen als ik een reusachtige zware hand om mijn schouder voel. Ik schrik een zware stem zegt: 'wat zijn wij hier aan het doen'.

Einde.

Cliffhanger 

ik weet niet of ik verder schrijf aan dit verhaal, ik heb nog wel een paar goede idee. 

als er genoeg mensen zijn die het vervolg willen lezen dan schrijf ik verder.

Groetjes Mij.