OUR FEARS

CHAPTER 5: OUR PAST

ERZELLE'S POV

Naalimpungatan ako nang marinig ko ang napakalakas na tunog ng aking alarm, babalewalain ko sana ito ng maaalala kong magkikita pala kami ni Zyler ngayon.

Napabalikwas ako ng upo sa aking higaan at tiningnan ang orasan. Lagot, 2pm na, napasarap ata ang tulog ko at di ko namalayang sobrang tinanghali na ako ng gising.

Without wasting any second, I went inside my bathroom to take a quick bath. After 30 minutes, I'm good to go but before I could go out of the house, I made a slow turn infront of the mirror to make sure that I look good wearing this light blue off-shoulder dress of mine paired with plain white Keds.

* AT SEVEN ELEVEN *

I'm currently eating baked macaroni and triple grilled cheese sandwhich while waiting for Zyler, since there was no time for me to eat my breakfast and lunch at home.

* AFTER 30 MINUTES *

Kasalukuyan kong kinakalikot ang aking telepono ng may mapansin akong pigura na nakatayo sa aking harapan. Nag-angat ako ng tingin at tumambad sa aking harapan ang nakangiting si Zyler.

"Hi Zelle, kanina ka pa ba", he asked after sitting at the chair opposite to mine.

"Ahhhh, kani-kanina pa pero no worries I intended to come here earlier to eat", I replied.

"Oh, okay. So bago tayo magsimula, I would like to introduce myself. My name is Zyler Zach Evans. I am currently 18 years old, turning 19 on February 2 next year and an incoming medicine student this school year", he said.

"So now that you know something about me, you can start asking", he added.

"When and where did we first met", I asked.

"Bagong lipat kayo noon sa subdivision namin, makalipas ang isang linggo nagpadala ang mga magulang mo ng invitation sa lahat ng mga bata sa subdivision natin para sa iyong 4th birthday. Ayaw ko sanang pumunta noon dahil baka may makipag-kaibigan sa akin at sa huli ay kakalimutan lang rin ako", he said.

"Bakit ba kasi takot ka na makalimutan ka ng mga taong nakapaligid sa yo", I asked curiously.

"Nagkaroon kasi ako ng Athazagoraphobia matapos akong makalimutan ng aking mga magulang na nagtrabaho sa ibang bansa. Naaksidente kasi sila at nagka-amnesia na naging sanhi ng kanilang paghihiwalay nang dahil sa wala na silang maalala mula sa kanilang nakaraan. Sinubukan naman daw nilang alalahanin ang lahat ngunit sabi ng doktor permanente na daw ang kanilang amnesia kaya naman napagdesisyunan nilang maghiwalay na lang at magsimula ng panibagong buhay ng hindi na hinahalungkat ang mga alaalang kanilang nalimutan", he explained sadly.

"I'm sorry", I replied sadly.

"Ok lang yun, malapit na rin naman akong gumaling. O siya, balik tayo sa istorya nating dalawa", he told me.

"Oh sige, mabuti pa nga", I said joyfully.

"Hindi sana ako a-attend ng birthday party mo pero naki-usap ang lola ko na kung pwede sana ay umattend na lang daw ako bilang respeto sa imbitasyon ng iyong nga magulang. Kaya kahit labag sa aking kalooban, pumunta pa rin ako. Habang nasa party ako tahimik lang akong kumakain sa table dahil halos lahat ng mga bata ay naglalaro. Matapos kong kumain nagpaalam na ko sa mga magulang mo na kung maaari ay aalis na ako at pumayag naman sila pero ng palabas na ako ng gate ninyo bigla mong hinila ang aking kamay sabay sabing "Huwag ka munang umalis, laro muna tayong dalawa"; "Paano yung ibang batang bisita mo sa loob, di ka ba makikipaglaro sa kanila", tanong ko sa iyo; "Ayaw naman nilang makipaglaro sa akin", tugon mo sa aking katanungan. Simula sa araw na iyon naging matalik na tayong magkaibigan", he smiled after saying all of those things.

"Bago ko nga pala makalimutan, christmas gift ko nga pala sa iyo. Sorry na late, pinagawa ko pa kasi yan sa France", he said while handing me a box.

I carefully opened the box and I was surprised to see a puzzle-piece-like pendant.

"It looks so beautiful. Thank you Zach", I told him.

"Zach", he asked.

"Wait, what's the problem. Ayaw mo bang tawagin kitang Zach", I replied.

"I'm just surprised that you remember the name that you used to call me", he answered happily.

Tumayo siya sa kanyang kinauupuan na siyang nakapagpatayo sa akin. Kinuha niya mula sa box ang kwintas at maingat na isinuot yun sa akin.

"Thank you", I said before sitting again.

Hindi siya sumagot at sa halip ay ipinakita ang kanyang suot na kwintas. It looks exactly the same as mine but the difference is that, his was engraved with Zach and mine was engraved with Zelle, which are the names that we call each other.

"These pendants are perfectly made to connect each other the way that we are connected", he explained.

We continued talking about some stuff until we decided to go home, he offered to drive me home and I accepted it.

"Bye Zach, Thanks for today", I said as we arrived infront of my condo unit.

"You're Always Welcome Zelle, See you on Saturday. Same time and place", he said.

I smiled in return and went inside my unit.

I leaned through the door , wondering, what did I do, to have a friend like Zach, who gave me a wonderful past to remember forever.