ဆာကူရာ... ကြၽန္မရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း... သူ႔ကို သိခဲ့ရတာက ဒီလို...
ေဘးအိမ္က ဦးေလးႀကီးက ဂ်ပန္မွာအလုပ္လုပ္ရင္း ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့တယ္တဲ့... အဲ့မွာ ဆာကူရာ့ကို ေမြးခဲ့တာ့... သူေက်ာင္းစတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ေလာက္မွ ကိုရီးယားမွာ ျပန္အေျခခ်ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ျပန္လာၾကတယ္တဲ့... ဦးေလးႀကီးက သူ႔မိဘေတြ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့.အိမ္မွာပဲ ေနခဲ့တယ္ေလ... အဲ့အိမ္က ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေဘးက အိမ္ေပါ့...
ဆာကူရာတို႔ ေျပာင္းလာၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လူမႈဆငဆံေရးေကာင္းတဲ့ Omma နဲ႔ ဆာကူရာ့ရဲ႕ အေမတို႔ ခင္သြားၾကတယ္...
****
Flashback
"Sakura Chan... ဒါက အန္တီရဲ႕သမီး Chaeyeon... Chaeyeon နဲ႔ အတူတူေဆာ့ေနာ္..."
"Jjaeyeon..."
စကားမပီေတာ့တဲ့ အ႐ြယ္လည္း မဟုတ္ပဲ နာမည္ကို မပီကလာ ပီကလာ ေခၚေတာ့ ခ်ယ္ယြန္း ကရယ္လိုက္ၿပီး...
"Jjaeyeon တဲ့.. နာမည္ကို ပီေအာင္လည္း မေခၚတတ္ဘူး... *laugh*"
သူ႔ကို ရယ္ေတာ့ ေကာင္မေလးေသးေသးေလးက ႏူတ္ခမ္းေလးမဲ့ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္သြားတယ္... Omma ကေတာ့ က်ိတ္ဆူတယ္...
"Chaeyeon... သူက ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမို႔လို႔ Chaeyeon လို႔ပီပီသသ မေခၚတတ္တာ... မရယ္ရဘူး... ဟိုမွာ Sakura Chan ဝမ္းနည္းသြားၿပီ... ျပန္ေခ်ာ့လိုက္"
ခ်ယ္ယြန္း လည္း သူမွားသြားတယ္ဆိုတာ သိေတာ့ ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး ဆာကူရာ ရဲ႕လက္ေလးကို သြားဆြဲလိုက္ၿပီး..
"ေတာင္းပန္ပါတယ္.. အဲ့လို မေျပာေတာ့ဘူး... အဲ့ဒါဆို ငါကေရာ နင့္ကို Sakura Chan လို႔ ေခၚရမွာလား... "
ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ကေလးမေလးက မ်က္ရည္ေတြ စိုေနတဲ့ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ Chaeyeon ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"မေခၚနဲ႔... Saku Chan လို႔ပဲေခၚ..."
ခ်ယ္ယြန္း က ဆာကူရာ့ ကို ၿပဳံးၾကည့္လိုက္ၿပီး....
"ဟုတ္ၿပီ... Saku Chan... အဲ့ဒါဆို ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားၿပီးေနာ္..."
ငိုမဲ့မဲ့ေလးမွာ သြားေလးေတြေပၚ မ်က္ဝန္းေလးေတြ ေကြးၫြတ္သြားတဲ့ အထိ ခ်ယ္ယြန္းကို ၿပဳံးျပလိုက္တယ္...
