Along Parallel Lines

01:30

January 14, 2020 Tuesday

R E E S E

It's been three days since I found myself stepping out in a plane at Batanes. It's been three days since Erika took me here. The first day I've been here was spent asking the staffs kung kilala ba or nakikita nila si Sid.

I couldn't sleep that night so I asked people around... but I got nothing.

The following three days was spent of in and out at the hotel, ang dami ko ng napagtanungan, naisip ko... kailangan ko na rin bang baliktarin ang Basco para mahanap siya? Pero alam kong impossible iyon.

Gumagabi nanaman, napag-isipan ko na mag-bonfire muna sa pinakamalapit na beach sa hotel na tinutuluyan ko. Medyo dumidilim na pero kitang-kita ko pa rin ang kagandahan ng Batanes.

Kung tatanungin nga ako kung saan ko gustong tumira, hindi ako magdadalawang isip na sumagot na dito ko gusto sa Batanes.

Kung maari nga sana, kasama siya.

Napailing na lang ako sa naisip ko, hindi ko pa nga nahahanap 'yong tao - nag-iilusyon na agad ako sa future namin.

Naisipan kong picturan iyong bonfire at i-post sa instagram ko, nagbabakasakali kasi ako na nag-online na si Sid. Hindi niya pa rin kasi nababasa iyong mga messages ko sa kanya sa iMessage o 'di kaya naman ay sa iba't ibang social media sites niya.

Hindi naman siya nag-deactivate kaya pakiramdam ko hindi naman impossible na hindi niya mabasa 'yun.

Natigilan ako nang may nag-notif sa phone ko.

Ilang mura yata ang nabuo sa utak ko, ilang kurap, ilang lunok ang ginawa ko bago ko binuksan iyong notification na galing sa kanya.

Hanggang sa biglang tumulo iyong mga luha ko, walang pasabi, sunod-sunod, hindi siya tumitigil.

As if on cue, naramdaman ko bigla iyong pagod sa paghahanap ko sa kanya. Bigla na lang akong nanglumo. His comment was more like an order and when I turn around.

There he was.

Standing, smiling, almost teary-eyed.

"Hi," iyon lang ang sinabi niya pero agad akong tumakbo papalapit sa kanya at niyakap siya. Mahigpit. Sobrang higpit.

"Tangina ka," sabi ko habang nakayakap sa kanya.

"Language, baka may makarinig sa'yo," natatawa niyang sinabi habang niyayakap ako pabalik.

"Bakit hindi mo sa'kin sinabi kung nasaan ka? Bakit hindi mo sa'kin sinabi na nandito ka? Akala mo ba madaling maghanap?" Sunod-sunod kong tanong habang umiiyak.

"Because I know in the end, you will find me," simple niyang sagot.

Napatingala ako sa kanya, his hands cup my face, at agad niyang pinahid ang mga luha kong hindi talaga tumitigil sa pagpatak.

"Naayos mo na ba 'yung inaayos mo?" I asked habang nakayakap pa rin sa bewang niya.

Tanong ako ng tanong, hindi naman siguro halata na bothered ako sa mga gestures niya sa'kin ngayon. Nakakainis, bakit kasi ang gwapo-gwapo niya kahit alam kong medyo pumayat siya?

"Not yet... but I know it will be fixed soon, nandito ka na e," he smiled and ruffled my hair. Natapos na rin niyang tanggalin iyong mga luha ko and then suddenly...

I felt him kiss my forehead.

"Di'ba sabi ko sa'yo, tahan na." Niyakap niya ulit ako habang dahan-dahang hinahaplos iyong likod ko.

"Bakit hindi mo sinasagot 'yung mga messages ko sa'yo?" Tanong ko ulit.

Nakakatense kasi!!! Wala na yata akong ibang gagawin kundi magtanong.

"Naiwan ko yung phone ko sa QC, humiram lang ako kay Erika ngayon." Ipinakita niya sa'kin iyong phone na hawak niya.

"Nandito na ulit siya?" I asked, again.

"Oo, nagulat nga ako... bigla niyang hinahanap si Mama kasi gusto niya raw makausap," sagot naman niya.

Napangiti ako, so nakinig pala siya sa advice ko?

"That's great," I smiled at him.

Wala ng lumabas na salita sa bibig namin matapos 'yon. I just found my eyes staring back at his, kung dito rin lang ako malulunod, ayos lang, tapos sasamahan pa ng pagmamahal niya.

Kitang-kita ko sa mga mata niya 'yung gusto niyang sabibin at iparamdam sa'kin ngayon.

Nakakainis.

Love really moves in mysterious ways. Akalain mo 'yun, nagmahal ako ng taong kahit kailan hindi ako minahal pabalik o kung minahal man - huli na ang lahat, only to make me realize na 'yung taong nakalaan talaga para sa'kin ay matagal ko ng kilala.

And if this will be our final meeting, I will make sure that no one or nothing will ever make us apart from each other.

Tagal-tagal ko 'tong hinintay 'no.

Nagtitigan pa kami hanggang sa dahan-dahan niyang nilalapit iyong mukha niya sa mukha ko pero bago pa man mangyari ang lahat, agad akong bumaling sa ibang direksyon.

I heard him laugh. Nakaiwas din siya ng tingin sa'kin and I took that as a chance to kiss his cheek.

He then turn his head to me. Tanging yung liwanag galing sa bonfire ang ilaw namin at kitang-kita ko kung paano namula ang tenga niya sa ginawa ko.

"Does that mean, you love me too?" He asked.

"Yes. More than you'll ever know," I answered as I stare at his eyes straightly before I made myself comfortable again in his arms.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ENVOI

At last, the ending.

Thank you everyone for the patience that all of you has given me, I thought I wouldn't be able to finish this because there are moments that I found myself stuck in the middle of writing, asking if I am still heading in the right path of this story, but finally - YES!

This is my first try in writing an epistolary, it seems cliche, but what matters is I had fun writing this story of Reese and Sid.

Even if it took me several months to end this, I didn't even foresee that this will end today, not until I found myself writing the last chapter (medyo lutang na rin talaga, hahaha). Anyway, I don't want to prolong this note. I might end up writing another thousand words, char.

PS: See you in my next story or maybe epistolary? Hopefully.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Started: December 31, 2019
Ended: April 19, 2020

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Instagram: poesy.sh
Twitter: asyhieawp

always, asyhiea