'Lanet olsun sus artık sus. Çalar saati kırmak üzereyim resmen. 10. basışımda doğru yeri tutturdum ve saati susturdum. Saate bakıp zafer benim işaretimi yaptıktan sonra kafama dank etti her şey. Bugün o gündü, bugün hayalimi gerçekleştireceğim gündü...'
Şimdi içinizden diyorsunuz ne hayali? Küçüklüğümden beri şarkı söylemeyi çok sevmişimdir. Elime tarağımı alıp annemin elbiselerini giyip ,makyaj yapıp ayna karşısında şarkı söylerdim. O zamandan beri hayalim konservatuvar okumaktı. Yani aslında o zamanlar sadece herkesin beni tanıdığı bi şarkıcı olmak istemiştim. Şimdi ise üniversite sınavını kazanmış ve Istanbul Güzel Sanatlar Fakültesi'ne gitmeye hak kazanan biriyim. Tabiki konservatuvar bölümünü seçtim ve bugün oradaki üstadlara yani yeni hocalarıma şarkı söyleyip keman çalacağım.Tam anlamıyla " mutluluktan ölüyorum!"
Bu hayalimi oluşturmamda bana en iyi yol gösteren dedemdi diyebilirim. Dedem çok güzel keman çalardı.Aslında keman çalmaya merakım biraz da bundan kaynaklanıyor ve şu anda kullandığım keman da dedemin. Dedemi 2 yıl once kalp krizinden kaybettik.Onun da beni görmesini çok isterdim. Ama biliyorum o beni görüyor ve benimle gurur duyuyor.
...
Ben küçüklüğümü hatırlayıp gülerken içeri annem dalıverdi. Beni kolumdan tuttuğu gibi mutfağa sürükledi. Ve konuşmaya başladı.
'İçeri girdiğimde küçükken elinde tarakla şarkı söylediğin zamanları düşünüyordun değil mi?'
"Bu kadarı da fazla ama! Bu kişi annem bile olsa herşeyi tahmin etmesine inanamıyorum. Kadın resmen aklımı okuyor."Büyük ihtimalle dedemi düşündüğümü de biliyor.Ama renk vermek yok!
'Üniversiteye kiminle gideceksin? Gidene kadar heyecandan bayılmaman adına biriyle gitmen herkes için daha iyi olur.' deyip gülüverdi.
Cevabım belliydi.Tabiki sevgilim ve annemin de tanıdığı *damat adayı* olarak nitelendirdiği Emre ile gidecektim.
"Emre ile." Saçmalamayın tabiki sevgilim demedim çünkü bilmiyor.Babamın kulağına giderse iş büyür. Ayrıca Emre' nin de zor durumda kalmasını istemem.Sırf bu yüzden inanın bana...
Güldü ve iyi dedi.
Annemle biraz lafladıktan sonra jet hızında odama koştum. Daha doğrusu koşarken yere kapaklandım. Bende böyleyim işte. Düz yolda yürürken bile yere düşebilen, ya da ayağım taşa takılınca taşa küfür edip tekme atmam ve dolayısıyla kendi canımı tekrar yakmam gibi garip huylarım var. Eminim ki dışardan gören insanlar içlerinden ' Deli mi ne' diyorlardır. Her neyse konumuza dönelim!
Yaklaşık 3 saat içinde hazırlanıp herşeyimle büsbütün halde aynaya bakıyorum şu an. Bence gayet iyi görünüyorum.Çok abartmadığım hafif makyajımla ve hafif dalgalı gözümün önüne çok gelmeyen saçlarımla bence iyiyim.Mevsim yaz ve salaş giyindim.Üzerine beyaz güzel bir tişört ve altına açık mavi eteğim ve olmazsa olmazım beyaz spor ayakkabılarım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşağıya annemin yanına indim ve kendi etrafımda 'Nasıl olmuşum?' edasıyla döndüm. Ama yüzünden beğendiği belliydi.Annem bana iyi dileklerini sıralamaya başladığında çoktan ayakkabılarımı giymiş, çantamı sırtıma takmış ve kemanımı elime almıştım.Annem beni yanağımdan öptü.Ve kapıyı ardımdan kapadı.
İşte başlıyorduk...
Selam benim biricik okurlarım!!! Umarım beğenirsiniz. İlk bölüm olduğundan ötürü monoton biraz farkındayım ama ilerleyen bölümlerde hem gülüp hem ağlayacaksınız. Garantisini veriyorum.
Şimdi şahsen ben okuduğum kitaplarda pek karakter resmi görmeyi sevmiyorum. Genelde hayal kırıklığına uruyorum cunku kafamdakiyle uyuşmuyor. Ama bunda biraz size bırakacağım biraz da yazarkenki ruh halime... Yorumlarda belirtin lütfen yani 2. bölümden sonra falan.Arkadaşlarınıza falan da önerirseniz sevinirim. Takipçim ve yorumlar arttıkça bölümler daha hızlı gelecek.
LÜTFEN OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYINNN! BİR DE TAKİP ETMEYİ;)
