Serenade The Rain ( Runaway Series #1)

Chapter 1

I KNUCKLE my fist as i woke up, marahan na pinatuyo ko ang luha sa mukha ko i felt my eyes sore as i sniff, it was 7 years already. But the torture and sadness is still hugging me.

Tumayo ako at nagsimulang mag gayak, ng halos matapos ako sa lahat ng kailangan ko nilibot ko ang tingin ko sa buong bahay, a mansion. With only one person. I let a loud breath out, lahat ng lupain at ari-arian ay nakapangalan sa akin maging ang kompanya but i was out of it, hindi ko kayang tumayo mag isa.

Maybe i'm weak.

But i am definitely weak, cause up until now. It's haunting me. Sana namatay nalang rin ako.

Anong silbi ng pera ko kung wala ng natira sakin una palang? Anong silbi ng apelyido ko kung yung nagbigay sakin wala na? I just cant. I'm a weak hearted person. Kapag naaalala ko sila sy kusang tumutulo ang luha ko.

I miss you Dad, Mom at Ate.

It was frustrating fighting this feeling all alone, i keep on saying na sana kasama ako sa namatay, sana ako nalang mag isa yung namatay, i don't value myself  i'm breathing but not living, i buried myself along the way here.

Umupo nalang ako sa sofa at hinayaan ang sarili ko na umiyak, sa loob ng 7 years heto parin ako umiiyak ng ulan. I don't know when to stop, parang luha ko nalang mismo yung nagpapagaan ng loob ko. Sa loob ng 7 years ganito lagi ang set up ko. Hindi mamamatay ang kompanya, Rodulfo Redelmo holds the title in Man of The Richest.

Kahit nga siguro walang magtrabaho ay kusang papasok ang income. But that doesn't value anymore. If they say that money is the root of the devil maybe yes, pero sakin hindi, kaya kong mabulag para sa pera pero hindi ko kayang mabuhay ng walang pamilya.

Maybe the reality was too harsh for me.

Happy birthday Indira Issey.

I slowly clapped, that's it bitch. Greet yourself. Today is the day where my handsome father's semen grow and pull out. Tumingin ako sa cellphone ko pero nanlalabo parin ang paningin ko.

[16 miscalls from Kambal]

Atat na atat sa libre?

I shook my head while typing my message, Mireya is always like this every morning. Parang kapatid ko na talaga siya and napatunayan yon ng nangyari sa akin.

Tragedy proves you who your true friends are. At isa si Mireya don. Parehas kaming walang magulang. Pinagkaiba lang yung kanya buhay pa yung sa akin hindi na.

To: Kambal

I'll be there just wait up.

From:Kambal

Ambagal mo alam mo yun? Wag ka nang umiyak sayang foundation. LOL.

napailing nalang ako, i don't wear makeup. Pinapagaan niya lang ang loob ko dahil alam niya na gabi gabi nalang akong binabangungot minsan nga dito siya natutulog sa amin para lang bantayan ako at patawanin.

That's what are friends for, covering each others back and sisters not by blood. I step a foot out as i cling my keys and saw my baby near in the garage.

My koenigsegg trevita.

A small smile appeared as i see it, my red koenigsegg, kotse ko.

Sabi nila masakit raw sa mata yung kulay, duh mas masakit pag walang mata. Napatawa nalang ako sa sarili ko at umiling, i drove my way there forgetting bad things.

"Issey!" Mireya shouted when i push through the door, close yung cafe niya ngayon for me daw, and i totally appreciate it. Kaso marami talagang studyante na gustong mag review dito kaya sabi ko sa kanya na open lang yung way pa rooftop para may pagrereviewhan pa.