My Story

Mysterious Gift

"Nee, niet doen!!" En voor ik het weet zit er een cupcake in mijn gezicht. Ja dat is Liza, ik ken haar sinds de 1e en ze is nog altijd even gek. Meteen gooi ik ook een cupcake in haar gezicht, dat had ze mooi niet aan zien komen! "Hhmm, lekker! Aardbei!" ze haalt de cupcake uit haar gezicht en likt de aardbeien-topping van haar mond af, net als ik. "Oh won't you stay with me, 'cause you're all I need"."Lynn, wie komen er nou allemaal morgen?" Vraagt ze. "Yara, Lily, jij, mijn opa en oma, tante en oom, buren en nog wat vrienden. Shit, mijn ouders worden denk ik best wel boos als ze straks thuis komen en de keuken zo zien.." Ik kijk de keuken rond, alles is wit van de bloem, hier en daar zie je wat gekleurde topping plakken en het (vieze) keukengerei ligt verspreid over het aanrecht. Tja.. Als je van een schone keuken houdt moet je ons niet oproepen. "Nou, wat sta je daar nog te kijken? Pak maar vast een stapel microvezel doekjes en ga aan de slag." Liza zet het nummer "My Love" op en zet het volume op zijn hardst, zo ken ik mijn vriendin weer. Als ik terug kom heeft Liza al een sopje gemaakt en zingt mee met het lied, ik loop de keuken in en gooi twee doekjes in haar sopje en zing ook mee. Zingend maken we de keuken weer helemaal schoon. Al het keukengerei zit in de vaatwasser, het aanrecht en de vloer zijn weer spik en span, ik zag net serieus een glinstering op de vloer, alleen wij zien er, laat ik het zo zeggen: een beetje verlept uit. "Hoogste tijd om onszelf om te gaan kleden denk ik zo, wat vind jij?" "Laten we dat maar doen ja" ze bekijkt zichzelf en trekt een vies gezicht.
Als we ons om hebben gekleed plant Liza zich op de bank en zappt met de afstandsbediening op zoek naar een leuke film, ondertussen zoek ik wat chips op. "Deze of deze?" Ik sta met twee zakken chips voor Liza's neus. "Patatje Joppie!" "Oke, komt eraan!" Ik loop naar de keuken en pak een schaal om de chips in te doen. Als ik me naast Liza op de bank plant zie ik dat ze al een goede film heeft gevonden. Ik zet de schaal tussen ons in en ze graait meteen naar de chips "heerlijk, dit blijft echt mijn favoriete smaak. Hoe voelt het nou? De laatste dag dat je dertien bent?" "Eigenlijk wel fijn, ik ben eindelijk af van dat ongeluksgetal als leeftijd." "Oké, niet grappig" zegt ze boos. Oeps, ze is nu echt een beetje boos op mij, ik was even vergeten dat ze zo gelovig was in ongeluk enzo. "Sorry Lies, ik bedoelde het niet zo" "Ja weet ik wel hoor, maar daar moet je geen grapjes meer mee maken, straks krijg je nog ongeluk." Dan gaat onze bel. "Ik ga even de deur open doen hoor, ben zo terug." Ik loop naar de gang en open de deur, daar staat een bezorger met een pakketje in zijn handen, zou dat voor mij zijn? "Goede avond, een pakketje voor Lynn Harthout"."O, dat ben ik" zou het een pakketje voor mijn verjaardag zijn? "Oké, wil je dan even hier je tekenen?" Hij geeft me een stylus aan waarmee ik op een elektrisch apparaatje mijn handtekening zet. De man geeft mij het pakketje aan samen met een gouden enveloppe en wenst mij gedag, verbouwereerd sluit ik de deur en loop terug naar de woonkamer, waar Liza nieuwsgierig op mij zit te wachten. "Van wie heb je dat gekregen?" "Ik heb geen idee, maar er zit een brief bij, misschien wordt het dan wel duidelijk." Rustig ga ik zitten en bekijk de gouden enveloppe, in sierlijke zwarte letters staat mijn naam erop. Ik open de enveloppe terwijl Liza afwachtend meekijkt:

Beste Lynn,
je bent nu al bijna veertien jaar,
maar je bent niet zomaar klaar:
er wacht een taak op jou,
dus voltooi het maar gauw.
Het is eigenlijk niets, of toch wel?
Het bestaat uit één en al wit vel,
dat zal jij op gaan vullen,
zometeen mag jij het open pullen.
Het zal je erg veel leren,
je leven op doen veren.
Je tijd gaat nu in,
let goed op en heb vooral veel zin.
Wie ik ben ga ik nu niet zeggen,
dat moet ik nog maar eens overleggen,
Misschien in de toekomst nog wel een keer?
Maar dat zien we dan wel weer.
Concentreer je nu op je taak,
veel succes, denk maar raak.

"Wie zou dat kunnen zijn?" Fronsend kijkt Liza mij aan. "Ik heb echt géén idee, is dit soms een grap van jou ofzo?" Wantrouwend kijk ik nu naar Liza "Nee echt niet! Waarom zou ík zoiets doen? Ik kan toch niet zo goed rijmen, dat weet je best!" Oké Liza is het dus niet, dat zie ik aan haar. "Oké, maar wie is het dan?" Vraag ik "Ik weet het niet, maar open dat pakketje is! Misschien is dat niet zo onduidelijk als die brief". Ik haal een mesje uit de keuken en snijd het pakketje open. Daar zit weer een kleiner, chique doosje in, gehuld in piepschuim ter bescherming. "Ik ben bang dat het er niet minder mysterieus op wordt" "ik heb vreemd genoeg hetzelfde gevoel als jij, maar maak het verder open". Voorzichtig haal ik het doosje eruit en open het voorzichtig, dat doormiddel van een magneetsluiting is afgesloten. Ik zie een wit voorwerp liggen, voorzichtig haal ik het uit het doosje en tot mijn verbazing zie ik dat het een boek is. Liza is blijkbaar net zo verbaasd als dat ik ben "Een boek?" "Ja, maar het heeft geen omslag, helemaal blanco. Er staat zelfs geen auteur op ofzo". Ik staar naar het dikke, witte boek dat in mijn handen ligt. "Kijk nog eens goed dan, misschien staat er wat op de achterkant?" Ik keer het boek om, ook nu kijken we tegen een wit vlak aan. Er moet toch wel iets in staan? Waarom zou iemand mij een boek geven waar helemaal niets in staat. Ik blader door het boek heen, waar allemaal witte blanco-blaadjes in mijn gezichtsveld verschijnen. Dan kom ik op de derde bladzijde, waar in grote letters op staat:"My Story". Dit is het enige dat in en op dit boek staat, er staat geeneens een auteur bij. Wil degen die mij het boek heeft gegeven soms dat ik zélf een boek schrijf? Nogal komisch, aangezien ik dyslectisch ben.

Inmiddels liggen we al een tijdje in bed, Liza slaapt al. Ik kan de slaap maar niet vatten, ik pieker de hele tijd over het vreemde verjaardagscadeau dat vandaag arriveerde. Wie zou het hebben opgestuurd? Is dit soms weer een stomme grap van de jongens uit mijn klas, Martijn en Jelle? Zij pestten mij daar altijd al mee. Ik kan er toch niets aan doen dat, zodra ik een stuk tekst zie, de letters door elkaar gaan staan? Ik weet dat het onmogelijk klinkt voor iemand met dyslexie, maar ik wil later graag schrijfster worden. Een van mijn grootste dromen is dat ik een boek schrijf, waarin staat dat iedereen gelijk is, en dat het boek een echte bestseller wordt! Natuurlijk snap ik dat het nooit zal kunnen, maar dat betekent toch nog niet dat ik er niet over mag dromen?

Dat was dan mijn eerste hoofdstuk.
Ik zal proberen minstens 1x per week te updaten.
Wat vond je van hoofdstuk 1? Ik ben erg benieuwd dus reageer a.u.b. In de comments!
Volgen is natuurlijk ook mooi meegenomen ;)
Bedankt voor het lezen en tot in hoofdstuk 2!
🍂