My Story

Animal Cruelty

Ik haal mijn fiets uit de schuur en stap op mijn fiets. Wat een lekker weer is het toch. De zomerse zonnestralen schijnen op mijn gezicht, lekker warm. Ik fiets door het parkje heen, waar ik een man met zijn hond, een Parson Jack Russel, aantref. Schandalig, hij slaat zijn hond gewoon! "Jij onding, ik had je nooit in huis moeten nemen!" Foetert de man en hij haalt nog eens flink uit met zijn hand. "Vera ook altijd met haar goede ideeën" het arme dier piept het uit van de pijn. Als in een reflex stap ik van mijn fiets af en loop op de man en zijn hond af. "Meneer, vindt u het normaal om uw hond zomaar te slaan?!" Vraag ik verontwaardigt. "Bemoei je er niet mee, houdt je liever bezig met je eigen zaken" "Als u niet ophoudt met het mishandelen van uw hond geef ik u aan bij de politie!" Dreig ik. "Voor een tientje mag je d'r hebben" "U verkoopt uw hond zomaar?!" "Anders gaat ze naar het slachthuis, haar lot ligt nu in jouw handen" "u, u bent echt een vreselijk mens!" Verwijt ik hem woedend. Zal ik het doen? Ik weet niet hoe mijn ouders zullen reageren als ik opeens thuis kom met een hond. Misschien kan ik haar wel stiekem binnensmokkelen en haar ergens op mijn kamer verstoppen. Ach ja, daar vinden we dan wel weer een oplossing voor. "Best, ik doe het. Maar alleen voor haar!" Ik wijs naar de hond die nog steeds met grote, bange ogen naar haar nu nog huidige baasje kijkt. ik haal mijn portemonnee uit mijn tas en vis er een briefje van tien uit en overhandig het de man. "Mooi, een verstandige keuze" zegt de man terwijl hij zijn aandacht op het biljet vestigt. De man geeft de versleten riem aan, waar tevens de hond aan vast zit, draait zich om en loopt tevreden weg. "Ajuus, veel plezier met dat mormel" hij steekt als afscheid zijn hand op. "Meneer! Wacht! U heeft nog niet vertelt hoe ze heet!" "bedenk maar een leuke naam voor d'r, ajuus!" Nog steeds verbijsterd kijk ik toe hoe de man weg loopt, tot hij uiteindelijk uit mijn zicht is en ik het kleine groene puntje dat de man voorstelde, niet meer zie. Ik draai me om naar de afwachtende Jack Russel en hurk bij haar neer, voorzichtig steek ik mijn hand naar haar uit. Snel schiet ze naar achteren, ze is natuurlijk nog een beetje bang voor mij, bang dat ik haar ga slaan net zoals haar vorige baasje deed. Zachtjes begin ik tegen haar te praten, terwijl ik mijn hand nog steeds voor mij uitgestoken houd. "Rustig maar meisje, ik zal je niets doen, Dat beloof ik je." Heel voorzichtig schuifelt ze een stukje naar mij toe. "Ja, goed zo meisje!" Zeg ik bemoedigend. Ze snuffelt langzaam aan mijn hand, haar staart begint te kwispelen en ze likt mijn hand af. "Goed zo meisje, ik ben trots op je!" Zeg ik vol trots omdat ik haar vertrouwen nu al voor een groot deel heb gewonnen. Maar goed, ik kan haar toch niet voor eeuwig 'meisje' noemen. Al snel heb ik een leuke naam voor haar. "Ik noem je vanaf nu: 'Lexy'. Zo noemde ik mijn goudvissen vroeger ook altijd!" Vraag mij niet hoe het is afgelopen met 'mijn goudvissen' maar met Lexy zal het sowieso anders aflopen. "Vind je dat een mooie naam?" Natuurlijk blaft ze niet enthousiast zoals dat altijd in films gebeurd, nee, ik moet het doen met een doodse stilte en twee hondenogen die mij afwachtend aankijken. Alsof ze willen zeggen:"Verwacht je nou iets van me?" Ik stap weer op mijn fiets en wil net naar huis rijden tot ik mij bedenk. Wat zullen mijn ouders wel niet denken? Die gaan dit echt nóóit goed vinden. "Hey Lex, wat moet ik nu doen?" Ze kijkt me aan en begint te piepen. Wacht! Ik verstop haar gewoon in ons oude speelhuisje! "Kom Lexy, ik breng je thuis. Daarna ga ik nog even naar het dorp toe om een zak brokken voor je te halen." Haastig fiets ik richting huis.

Eenmaal weer thuis loop ik door naar ons oude, verlaten speelhuisje dat er verwaarloosd uitziet. Maarja, het kan er mee door, mam en pap zullen het niet eens merken dat ik er een hond heb verborgen. Althans, als Lexy zich een beetje gedraagt zal het wel gaan. Ik pak een oude, kartonnen doos en zet het op de grond. Ook vis ik een warm fleeche deken uit een kastje en leg het zorgvuldig in de doos. "Zo, dat is klaar. Ik ga nu snel naar de winkel om wat brokken voor je te halen, ben zo terug!" Ik stap naar buiten en doe het krakkemikkige houten deurtje achter me dicht.

"Hallo, kan ik je helpen?" "Hallo, ja graag. Ik heb sinds kort een hond en ik wil dus brokken kopen, maar ik heb geen idee welke ik zou moeten kopen." "Is het nog een puppy?" "Ja, ze is nog een puppy." "Oké, volg mij maar naar de puppy-afdeling." Ik loop achter de vrouw aan. "Ben jij niet de dochter van Dina?" Mijn gezicht wordt helemaal rood. Shit! Niet aan gedacht, mijn moeder kent haar natúúrlijk, net als alle andere mensen die iets met dieren doen. Help! Straks gaat ze mam alles zeggen. "Ja, dat klopt. U kent haar van een dierenbijeenkomst?" "Ja. Ik heb heel lang met haar staan kletsen. Ze zei dat ze erg veel van dieren houdt, maar er zelf niet één hoefde, ze heeft immers al genoeg aan twee kinderen." Zegt de vrouw met een knipoog. "Wat een geluk voor je dat je haar om hebt kunnen praten, zeg" Zegt ze glimlachend "Ja, dat heb ik zeker." Zeg ik beleefd. Ze helpt mij verder en ik reken af. "Dag, en veel plezier met je hond!" "Bedankt! Dag!" Binnenkort zal mijn moeder het wel weten. Jammer dan, ik kan Lexy nu niet zomaar wegdoen.

Ik loop door de tuin richting het oude speelhuisje, dat nu Lexy's verblijf is geworden. Ik werp een blik op mijn horloge. Over ongeveer een halfuur komt mam thuis, dus ik moet opschieten. Als ik binnenkom wordt Lexy net wakker en springt opgewekt uit de doos. "Hey, slaapkop. Ik heb brokjes gehaald!" Ik pak een plastic kommetje uit een kastje, waar ik vroeger chips in deed, en vul het met de net gekochte brokken. Ze valt het voedsel letterlijk aan, ze had vast erge honger.
Als ik Lexy heb gevoer en boven in mijn kamer ben aangekomen, haal ik meteen "het boek" uit de kast. Ja hoor, er is weer een nieuw hoofdstuk bij gekomen.

Sammy
Vandaag heb ik samen met mijn ouders een hondje gekocht. Het is nog een puppy. Ik zag hem en meteen wist ik dat hij het zou worden. Ik smolt gewoon, voor zijn felle, fonkelende en sprekende ogen. Mam smolt ook meteen, we stelden het voor aan papa en hij vond het goed. Ik ben echt zó blij met hem! Ik mocht hem een naam geven, en kwam op de naam "Sammy" Ik vind het echt een leuke naam, en het past ook echt goed bij hem!
Ik ga hem ook trucjes leren, het is een slimme hond, dus ik ga het proberen.
Hopelijk werkt zijn karakter ook een beetje mee, en is hij niet té eigenwijs.
Groetjes, mij.

Hoi,
Sorry dat ik zo lang niets heb gepost!
Ik had het hoofdstuk dat bijna af was al een tijdje liggen, maar had geen tijd om het af te maken.
Nu ik zo terug kijk vind ik mijn verhaal ook een beetje duf, vind jij dat ook?
Ik vraag me ook af of ik wel genoeg geïnspireerd zal blijven, maar dat zien we dan wel weer.
Misschien begin ik, als ik tijd en inspiratie heb, wel aan een nieuw verhaal.
Wel wacht ik dan tot een ik al een redelijk stuk heb, zodat ik vaker kan posten😃
🌿