Quaint Queen

TRES

Friend

My mid year class is now causing me a lot of stress. We've been attending to school every day. In my three weeks of continous studying. I was wasted. Lalo nasa math.

I don't get it. Nag aaral naman ako ng mabuti pero why? - I can't even understand a single thing.

Okay naman ako sa isang subject na kinukuha ko. Both major subjects kaya nag coconsume ng halos isang araw ang pasok. Si Jess din ay stressed na. Hindi pa nga daw dahil depressed na siya sa sobrang patong-patong na gawain.

Paminsan nalang ako nakakapunta sa peaceful place ko. Pero sa madalang na iyon ay bilang rin sa daliri ang hindi na pag papakita sakin ni Holdaper. Iyong huli namin pagkikita ay literal na huli. Siguro natakot na baka ako na naman ang matyempuhan niya. Wala siyang mapapala.

Ewan ko but, somewhat... I feel forlorn. Na alam kong hindi naman dapat. Iwinaglit ko iyon sa aking isipan. Marami akong dapat problemahin at hindi iyon kasama.

Kailangan ko na siguro magpa check sa isang expert psychologist. I think, I had a malfunction somewhere in my brain. Sobrang stress!

Winaksi ko ang iniisip. I should only think about myself and my failing grades, not someone else.

"Don't judge the book by it's cover".

Ayoko siyang husgahan dahil baka naman ginagawa niya iyon for his family. In order to survive, he had to do those stupid things. Mali parin na itolerate kahit pa para sa pamilya. Pero kung masama siya sa ilang beses namin na pagkikita ay may ginawa na siyang hindi kaaya-aya. He never did.

Sige magtalo pa kayo mga parte ng utak ko. Wala naman saysay pinagtatalunan.

Ngayon naisipan kong dumaan sa 7-Eleven. Galing akong palengke. Namili ng mga inutos sakin ni Mama. I've spent 2 hours of buying the things I need. Nahirapan kase ako sa pagpili ng baboy at mga gulay. Iyan tuloy medyo inabutan ako ng dilim.

Nadaan ako sa madilim na pasillio. May ilaw na patay sindi. Salamat dun at hindi ko natapakan ang tae ng aso.

Naisip ko na naman siya. Mukha ba siyang tae?

San naman kaya naghahasik ng lagim iyon? Bali-balita rin kase sa ibang barangay na my holdapan na nagaganap at paminsan pa nga running in tandem.

Mahuli na sana siya. Alam naman niya ang tama sa mali pero ginagawa niya parin. Kahit pa para sa pamilya ay sana naman wag siyang gumawa ng masama.

At kailan pa ako nagkaroon ng pakialam sa iba? - Ang tanong mo sagot mo!

Mukha naman siyang bata pa at kaya pang mag hanap buhay. Pag napadpad ulit dito iyon, itatawag ko na talaga sa barangay ng mag tanda na. Pwede rin na pakiusapan ko muna.

"Ayyy!". Sigaw ko ng may biglaang humarang sa tapat ko.

"Oh! Nasindak nasi barbara". Ngayon ko lang napansin. His voice was so manly. Malagom. Full of mystery just like him.

Pinulot ko iyong nalaglag na upo at hinampas sa ulo niya.

"Letche ka!". Sabay hawak sa dibdib ko na naghuhuramentado parang nadaanan ng kabayo.

Hinawakan niya iyong upo at nilagay sa supot na dala ko. He's wearing his usual get up. Hindi niya ba alam nasa paulit ulit na damit niya ay matatandaan siya ng mga tao.

"Why are you here again? Wala na ba makuha sa iba?".

"Wala na". He flatly replied.

"So dito ka ulit. Hindi ka ba natatakot na isumbong kita sa mga tanod". He gave me an intense look.