NIGHT SERIES 1: that HOT NIGHT in Japan

Deport

"Hurry up and go clean yourself." There is emphasis on every word he utters.

He just came out of nowhere and threw something into the bed where I was lying. It looks like a cloth or something. I never tried to move again because I felt like my body's parting because of that seeping pain in that particular part of my body.

"Hurry." He repeated. Nanubig ang mga mata ko. Ganon lang. Ganon lang kabilis nawala ang pinakaiingatan ko. Pero ano pa nga bang magagawa ko? I know it's still my fault. Kasalanan ko din naman dahil nasa ganito akong lugar nagtatrabaho. Kasalanan ko. "Crying won't make any changes. You're already stained." Parang piniga ang puso ko sa sinabi niya. Yes. I'm stained.

Nagulat nalang ako nang maramdaman ko ang hininga niya malapit sa tenga ko. I don't know how he managed not to make a sound on his footsteps. "Can't move?" Nanigas ang katawan ko nang palisin niya ang kumot na naghaharang sa katawan ko saka ako binuhat. Nalaman ko nalang na nasa banyo na kami nang maramdaman ko ang malamig na tubig na bumagsak sa ulo ko. Nanginig ako bigla pero bigla ring nagbago ang temperatura ng tubig. "I'm sorry if I took you, it won't happen again." Once again, I burst into tears, remembering what happened minutes ago. Napasandig ako sa kanya nang pinatalikod niya ako. Ramdam ko ang balat niya dahil sa pagkakadikit ko sa kanya. He's not wearing anything, I felt that. Sinubukan kong umabante pero hinabol lang ng kamay niya ang bewang ko. I felt his fingers on my back, tracing something on my skin. "Cherry blossom." Naramdaman ko ang hininga niya sa may puno ng tenga ko at ang bahagyang pagdampi ng labi niya na ikinanginig ng katawan ko.

Hindi ko mapigilan ang mga daing ko dahil sa ginagawa niyang paghaplos sa katawan ko. Halos panlambutan ako ng katawan nang maramdaman kong muli ang kamay niya doon sa ibabang parte ng katawan ko. I'm trying to think that he's just cleaning my private part but I can hear our heavy sigh, and I can't help not to make a sound. I can hear myself moaning. Nabigla ako nang bigla niya akong buhatin.

A soft mattress touched my back and I felt him hovering my whole being. "Get dressed. I'll wait." He moved back and took his steps away from me. Sinubukan kong gumalaw kahit nananakit pa rin ang ibabang parte kong iyon. Kinuha ko ang kaninang iniabot niya sa akin. A coat.., and a pants. Mas okay na 'to kaysa sa wala.

"Koko ni fuku o motte kite." (Bring my clothes here.) Napalingon ako sa kanya nang magsalita siya. May mga sinabi pa siya ngunit hindi ko na halos marinig. Naging mabagal ang mga kilos ko, ingat na ingat na baka biglang sumigid ang sakit mula doon. Inuna kong isuot ang pants. Hindi ko mapigilang mapasulyap sa kanya. I can see his body built pero hindi ganoon kaaninag, maging ang mukha niya ay hindi ko makita. "What? You need help?" Bigla akong umiling kahit hindi ako sigurado kung nakikita niya ba ako. Kitang-kita ko ang paglapit niya sa akin. Inabot niya ang coat at siya mismo ang naglagay noon sa akin. Hindi ko mahanap ang boses ko. Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako dahil maayos naman ang pakikitungo niya sa'kin. Kalmado. Alam na alam niya kung anong ginagawa niya, samantalang ako ay halos panawan ng ulirat kapag nadadampi ang balat niya sa balat ko.

I heard a knock kaya napalingon ako sa pintuan. Naglakad siya papunta roon, yung damit niya na siguro iyon. Iniiwas ko ang paningin ko sa kanya dahil baka lumiwanag ang mata ko at makita ang hindi dapat makita. Umupo ako sa kama at ilang minuto lang naghintay nang makita ko siya sa harap ko.

"Let's go. You're going home." Nanlaki ang mga mata ko. Iuuwi niya ba ako? "Baka." (Idiot) Hindi ko alam kung maiinsulto ba ako o ano dahil sa sinabi niya. Napaigik ako nang bigla niya akong hilahin. Halos mamilipit ako nang sumakit bigla ang pagkababae ko. Naramdaman ko nalang ang pag-angat ko, buhat-buhat niya na ako sa mga bisig niya. Nakaramdam ako ng hiya pero hindi ko mapigil na mapatingin sa mukha niya. He's wearing a mask with his cap on.

Nagkakagulo ang buong lugar pagkalabas na pagkalabas namin ng kwarto. May nagsisigawan. May nagpapaputok ng baril na ikinatakot ko. Anong nangyayari? Mahigpit akong napahawak sa damit ng lalaking nagbubuhat sa akin. Nanginginig ako sa takot. Nang makalabas kami ay agad niya akong pinasok sa sasakyan.

Habol ko ang hininga nang umahon ako mula aa pagkakahiga. Napaigik ako sa bigla kong kilos. It's not a dream afterall. Napahawak ako sa ulo ko, parang pinipiga, parang pinupukpok. Ang sakit. Siya ba ang nagpasok sa'kin dito? P-pero pano niya nalaman kung tagasaan ako? Kilala niya ba ako? Imposible.

Napalingon ako sa pintuan nang may kumatok. Maingat akong tumayo at mabagal akong naglakad palapit ng pinto. Sinilip ko muna kung sinong nasa labas. Napakunot-noo ako nang may makita akong mga immigration officer. Hindi ko alam kung bubuksan ko ba o hindi. Nanlaki ang mga mata ko nang sinusubukan nilang buksan ang pintuan ko.

Hirap na hirap akong naglakad-takbo papuntang attic pero may humablot na ng mga braso ko. Nagtititili ako at sinubukan kong kumawala.

"Teikō o yamero! Kono basho o hanareru hitsuyō ga arimasu. Ima!" (Stop resisting! You have to leave this place. Now!) Kahit masakit ang katawan ay pinilit ko silang harapin.

"Kore wa iyagarasedesu! Soshite watashi wa nihonjindesu! Watashi wa anata ni sore o shōmei suru koto ga dekimasu!" (This is harassment! And I'm a Japanese citizen! I can prove that to you!) I shouted with gritted teeth. Pinipilit ko pa ring magpumiglas. Pero wala pa rin akong nagawa. "Ang mga gamit ko!" Sigaw ko habang buhat-buhat ako ng dalawang immigration officer sa magkabilang braso.

Nanginginig ako sa galit. Hindi ko alam kung para saan, kung para kanino. Basta galit ako. Nagagalit ako. Hindi ko na napigil ang maiyak habang sakay ng sasakyan.

"We are sorry but we need to deport you back in the Philippines." Padabog akong tumayo at malakas na hinampas ang mesa ng officer sa harap ko.

"No! I'm a Japanese citizen and I have the right to stay here!" Nanginginig ang laman ko. Ano bang nangyayari sa buhay ko? Anong gagawin ko sa Pinas? Wala akong pamilya doon. Wala akong kakilala doon. "I have no one there! My life is in here!" Napaupo ako sa panghihina. Wala akong alam kung papano mamuhay sa bansang 'yon. Wala doon ang buhay ko. O tama pa bang nabubuhay pa ako?