BURN [Short story] √

Seven

Tapos na ang party, nakabalik na kaming lahat sa sasakyan. Wala pa ring imik si kuya pero kumalma na ang sarili niya.

Masaya pa rin sina mama at papa, pero wala akong pakialam dahil naisayaw ako ng aking kabalyero. Ang corny.

Napasulyap ako kay kuya nang gumalaw siya para umayos ng upo, he's sleepy.

Pero unlike ng aura niya kanina, ayos na siya. I'm still trying to find a right timing para kausapin siya because I know I go overboard and I actually know his deepest and darkest secret.

Past 11 pm na nang makabalik kami sa bahay at dumiretso na ako sa kwarto. I took a quick shower before diving in my bed.

The soft foam envelopes my body, mas lalong nagpagaan ng pakiramdam ko.

Tonight is beautiful and magical. Before I drop off to sleep I receive a message from Jared (I prefer calling him Jared, not Phoenix because it's cool for me).

Jared:
Let's meet tomorrow, 3 p.m. I'll fetch you.

I smile after reading his message and replied.

Me:
You asking me for a date?

Jared:
Thick face you've got there

Napasimangot ako sq reply niya. Magrereply na sana ako ng makatanggap ulit ng text message mula sa kanya.

Jared:
Of course it is. Good night. <3

Now this white knight is giving me a hard time to sleep.

Maaga akong nagising kinabukasan dahil sa ingay ng papaalis na kotse. And when I say maaga, it's lunch time. Lol.

Bumaba ako sa kusina para maabutan si kuya na tulala habang nakaupo sa lamesa. May pagkain na sa harapan niya pero hindi niya ginagalaw.

He's not wearing his uniform sa trabaho so I guess, wala siyang pasok?

Tumikhim ako kaya nabaling sa akin ang atensyon niya.

He saw me then flash a smile na hindi umaabot sa pisngi niya. I sighed then ask him.

"Problem?"

"I-im okay." he stuttered. I rolled my eyes then nag at him.

"Huwag mo akong ma- I'm okay, coz I know you're not. What's with the gloomy face?"

"I'm sorry." I froze in my position.

Paulit ulit siyang nagsosorry sa akin noon, pero ang sorry niya ngayon ay iba. It's the sorry of sincerity, pain, longing and agony. Na kahit akoz ramdam yung sakit na pinaghugutan niya.

"I'm sorry for not being the best Kuya. I'm sorry for being a puppet. Pero ginawa ko iyon para hindi ka na mapressure nina daddy. Para hindi ka na nila bigyan ng mga bagay na ayaw mo, para magawa mo na ang gusto mo. Even if it means I'm sacrificing my freedom. That's how I love you Levi!" umiiyak na sabi niya.

Tumukod siya sa lamesa at ibinaon sa mga braso ang mukha niya. He's crying painfully to the point na nahihirapan na siyang huminga. I didn't cry but I'm shocked.

Noong napapansin ko nang nahihirapan na siyang huminga, I go to the sink and got him some water. Umupo ako sa tabi niya at hinimas ang likod niya.

Naramdaman niya iyon kaya umayos siya ng upo at tinanggap ang baso tsaka ininom ang tubig. Humarap siya sa akin at tumitig sa mga mata ko, I saw the tiredness of them.

"If you're tired, you can rest then fight again." sinabi ko sa kanya ang sinabi sa akin ni Jared kagabi.

"If you're doing this for me, thank you but you know I didn't need that right? Kilala mo ako kuya, I grow as an independent person. Sana ikaw rin, don't cage yourself in the cage that our parents built. Anak ka nila, hindi alagang aso." I brush his hair and smile at him.

Nakita kong gumaan ang paghinga niya at may kaunting sigla na rin ang mga mata niya.

"I know one day, marerealize mo rin na hindi na ikaw yan kundi ibang tao na."

"Ano ba yan kuya, parang ako tuloy ang panganay." natawa kami parehas sa sinabi ko.

"I miss you bunso." inakbayan niya ako at ginulo ang buhok ko. Just like when we were young.

"I miss you too kuya "

Kumain na kami ng lunch habang nagkukuwentuhan. Sinabi ko sa kanya na may "date" kami ni Jared kaya bigla siyang sumimangot.

"I still don't like him." inikutan ko lang siya ng mata at umakyat na sa kwarto para maghanda.

I just hope that my kuya will never be silent again. Sana makalaya na siya sa kahong kinasasadlakan niya.