Yeniden Doğuş

Bölüm 1:Yerleşme

Merhaba Canlarım^^

Uzun zamandan beridir aklımdan geçenleri sizinle paylaşmak istiyorum :)

Umarım bu yazdıklarımı beğenirsiniz ;).

Yorumlarınızı ve oy vermeyi unutmayınız.
💜
💛
🧡

Tak tak tak,of oda ne diyerek gözlerimi zor açtım.Telefonumu elime aldığımda saat 8'e geliyor du, sanırım kapı çalıyor olmalıydı.Tereddütle yataktan zor zar kalkmamla birlikte kendimi yerde buldum.Evet ben,benim adım Pelin,yani sakar Pelin de diyebiliriz.Uyku sersemi olduğum için kendimi yerde bulmuştum.
Normalde bu saatlerde Güneş doğar ve odamın içi aydınlık olurdu.Ama maalesef dün gece başlayan yağmur dinmemişti hava yağmur bulutlarıyla kaplıydı.
Tak takk.Kapı yine çalmaya başlamıştı evde tek olduğum için bu saatte kimsenin geleceğini düşünmüyordum,hafiften korkmadım değil 😬.
Yani bence siz olsanız sizde korkardınız.Hava kapalı, her yer karanlık, kapı da alacaklı gibi kapı yı çalan bir "Şahıs".Hayır korkmazdım ben diyen arkadaşlarımın seslerini de duyar gibiyim.Tamam abartılcak bişi yok kapıcı gelmiştir,diyerek ışıkları açıp kapıya doğru yürüdüm.
Kapının önüne geldiğimde "Kimsin" diye sorduğumda karşı taraftan tok bir kız sesi geldi.İçim biraz olsun rahatlamıştı.
Hemen kapıyı açmamla birlikte kız kucağıma bir yuvun çamaşırı atı vermişti.
İlk başlarda afallasam da sonradan dikkatli bakınca çamaşırların benim olduğunu anladım.

"Lütfen bi daha ki fırtınalı havalarda çamaşırlarını balkona asma,yoksa bi dahaki sefer çöp konteynerında bulursun"

Buda neydi şimdi hiçbir şeye anlam veremiyordum uyku sersemi olduğum için sanırım.Ama benimle bu şeklide konuşması hiç hoşuma gitmemişti.

"Pardon da sabahın bir vakti kapıma geliyorsun uykumdan uyandırıyor sun,bide ayrıca benim kıyafetlerimin sende ne işi var".Hem bunları söyleyip bakışlarımlada söylediklerimi tasdikledim.

"Hemen söyleyeyim çamaşırlarını yağmurun altında balkonda unutmuşsun onlarda fırtına yüzünden hepsi benim balkona fırlamış,bi daha olmasın canım, unutma dışarı da".

Yüzünde tam bir sahte gülümseme vardı ona aldırmadan bnde sahte bir gülüş attım.

"İlk başta teşekkür ederim getirdiğiniz için.Ama bu kadar kaba olmanıza gerek yok.İyi günler bi daha olmaz".

Diyerek kapıyı kızın yüzüne kapattım.Sabah sabah sinir etti, uyku filan kalmamıştı gözlerimde.

Evde tek yaşadığımı sanıyor olabilirsiniz?
Ama öle değil.Ah pardon!Size kendimi tanıtmayı unuttum :)

Ben Pelin Aydoğa,10. Sınıftan beridir yani lise2 den bu zamana kadar hayallerimi gerçekleştirmek için çok çalıştım çabaladım.Hayalim İstanbul da üniversite kazanıp okumaktı.
Ve ben bunu başardım :).
Sizde hayallerinizden vazgecmeyin,
Ne kadar ümitsiz olursanız olun.Ben yapıcam diyin kendinize güvenin canlar :).

Pelin'den,

Üniversite yılımın 2.senesiydi.İlk yılım da İstanbul a geldiğimde çok zorlanmıştım ama bu yıl geçen yıl kadar zorlanılcağımı düşünmüyorum.
Ev arkadaşlarım daha eve yerleşmek için gelmemişlerdi ben onlardan 1 hafta önce geldim çünkü geldiğim memeleketim uzaktı.Onların yaşadığı yerler daha yakındı İstanbul'a.
Ev arkadaşlarimla internet üzerinden tanışmıştık.Üç işi aynı evi paylaşıcaktık.Ev arkadaşlarımın ikiside çok sevecen tatlı kızlar gibi duruyorlardı(daha iyice tanımadığım için böyle düşünüyorum).
Birinin adı Aslı, diğerinin adı Su'ydu.Su bizden bir yaş büyüktü ilk evide o bulmuştu zaten onun üçüncü yılıydı.Hepimizde 4 yıllık bölümler okuyorduk.

Benim bölümüm ise "Hemşirelik"ti evet evet ben hemşire olucaktım jsjaja.(ne kadar hastaneleri sevmesemde).

Şimdi merak edenleriniz vardır "arkadaşım madem sevmiyorsun hastaneleri niye hemşirelik okuyorsun",diye söylenenleri duyar gibiyim :).

Evet ama lisede böyle düşünüyordum yani (hastaneleri sevmiyordum)diye.
Ama insanların yaşları ilerledikçe düşünceleri de değişiyordu.Ve benimde değişikti sayılır alışıyordum artık, sağlıkçı olmayı kafaya koymuştum,ben bu işi ne kadar yapamasamda yapıcam dedim.Ve sonuç ikinci yılımdı artık :).
Mutluydum ama çok zorlanıyorum.
Umutsuz dum,ve hâlâ öleyim. Umutsuz olduğum için hiçbir şeyden beklentim yok.

Öyle mi olmuş bırakıyorum öle kalsın.