Jesteś moją nadzieją | Charazinsky x Jasper

❤️

Od dłuższego czasu życie Piotrka nie było usłane różami, ale nikt poza nim o tym nie wiedział. Nie miał on odwagi, by porozmawiać o tym z kimkolwiek z rodziny.

Wszystko zaczęło się kiedy skończył dwadzieścia lat. Już wcześniej odkrył swoją odmienną orientację, ale dopiero wtedy zdecydował się na powiedzenie o tym swoim bliskim. Nie spodziewał się jednak pozytywnej reakcji. Zbyt wiele stereotypów przewijało się przez jego dom, by mógł na spokojnie wyznać komuś prawdę. Czuł się z tego powodu bardzo samotny, co negatywnie wpłynęło na całe jego życie.

W pewnym momencie wszystko straciło dla niego sens, bardzo zamknął się w sobie i nie dopuszczał do siebie innych ludzi. Nie czuł zbyt dużego wsparcia z ich strony, dlatego się od nich odsuwał. Z dnia na dzień czuł się coraz gorzej, coraz mniej rzeczy sprawiało mu przyjemność. Często towarzyszyło mu poczucie beznadziei i bezsilności.

Piotrek nigdy nie był typem ekstrawertyka, lecz kiedy popadł w depresję, całkowicie przestał wychodzić z domu. Nie miał ochoty na spotkania ze znajomymi czy wspólne imprezy. Jedyną osobą, z którą nadal czasem utrzymywał kontakt był Kacper. Z przyjacielem znał się od dosyć dawna; do tej pory o wszystkim ze sobą rozmawiali. Pewnego dnia jednak Piotrek zdał sobie sprawę z tego, że nie chce już traktować go jako zwyczajnego przyjaciela. Choć nie chciał się do tego przyznać nawet przed samym sobą- zakochał się. To sprawiło, że czuł się jeszcze gorzej. Nie potrafił spojrzeć Kacprowi w oczy, bo nie był z nim szczery.

Kacper natomiast przez cały czas martwił się o przyjaciela. Dzwonił kilka razy dziennie, wypytywał o niego znajomych, często nawet przychodził pod jego dom, ale nigdy nie dostawał odpowiedzi. Poczuł się odrzucony i kiedy już miał się poddać, usłyszał dźwięk telefonu.

Ku jego zdziwieniu dzwonił właśnie Piotrek. Zaprosił go do siebie i postanowił w końcu wyznać mu prawdę. Bał się jego reakcji, ale nie mógł dalej udawać, że wszystko jest w porządku. W momencie, w którym usłyszał pukanie do drzwi, zestresował się jeszcze bardziej, ale wiedział, że nie ma już odwrotu.

- Cześć, stary- odezwał się Porębski- ładnie to tak ignorować kumpla przez kilka tygodni?

- Wejdź do środka...- poprosił cicho Piotrek- zaraz ci wszystko wyjaśnię

Młodszy z chłopaków szybko wykonał polecenie przyjaciela i usiadł na wygodnej kanapie, patrząc na niego wyczekująco.

- Powiesz mi w końcu co się z tobą dzieje?- zaczął, próbując zachęcić blondyna do rozmowy- ciągle mnie ignorujesz, zachowujesz się tak jakbyśmy się w ogóle nie znali, przestałeś nawet przychodzić na treningi, na które kiedyś chodziłeś z przyjemnością

- Przepraszam... nie chciałem żebyś się poczuł odrzucony

- Więc dlaczego robisz wszystko żeby tak było?

- Nie radzę sobie, okej?!- oznajmił łamiącym się głosem- nie wiem co się ze mną dzieje, ale nie jestem już taki jak kiedyś. Nie potrafię tego zmienić. Nie mam siły, by wyjść z domu, najchętniej spałbym do końca życia i nigdy się nie budził, rozumiesz?

- Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej?- zapytał z wyrzutem Kacper- dlaczego przez tak długi czas trzymałeś to w sobie? Przecież wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć. Nie powinieneś zostawać z tym sam

- Do niedawna myślałem, że zwariowałem, ale teraz wiem, że jestem chory i naprawdę potrzebuję pomocy

- Pomogę ci, ale musisz mi na to pozwolić. Nie możesz mieć przede mną tajemnic. Opowiedz mi o wszystkim co się działo przez ostatnie tygodnie

Piotrek spuścił wzrok na podłogę, nie mogąc znaleźć w głowie odpowiednich słów.

- Przecież wiesz, że możesz mi zaufać- przekonywał Kacper

- Wiem o tym... po prostu nie chcę cię stracić. Boję się, że to co zaraz powiem, zniszczy wszystko co razem zbudowaliśmy

- Nie ma takiej rzeczy, która mogłaby zepsuć naszą przyjaźń. Nawet jeśli powiedziałbyś mi, że właśnie kogoś zamordowałeś, osobiście pomógłbym ci zakopać zwłoki żebyś nie miał problemów- zażartował, próbując rozluźnić napiętą atmosferę

- Chodzi o to, że jesteś dla mnie kimś więcej niż tylko przyjacielem. Kiedy jestem przy tobie, czuję się szczęśliwy nawet jeśli nie mam zbyt dobrego humoru. Potrafisz wywołać na mojej twarzy uśmiech w najgorszych chwilach. Jesteś promyczkiem, który rozświetla mój każdy dzień- kontynuował Piotrek- od kiedy cię poznałem, nie wyobrażam sobie życia bez ciebie...

Kacper słuchał tego wszystkiego ze łzami wzruszenia w oczach, ale nie miał zamiaru przerywać monologu przyjaciela. Domyślał się co za chwilę nadejdzie lecz nie mówił o tym głośno.

- Chcę żebyś wiedział, że jesteś najważniejszą osobą w moim życiu i to się nigdy nie zmieni. Kocham cię, Kacper. Nie chcę żeby nasza relacja się przez to zepsuła, więc mogę udawać, że to nie miało miejsca, chociaż... - nie zdążył dokończyć, bo przerwał mu delikatny pocałunek ze strony młodszego

- Naprawdę nigdy niczego nie zauważyłeś?- zapytał Porębski, kiedy już się od niego oderwał- od dawna dawałem ci sygnały, że mi się podobasz. Byłem pewien, że wszystko stracone, kiedy przestałeś się do mnie odzywać. Myślałem, że ktoś z mojej szkoły powiedział ci o tym i najzwyczajniej w świecie się wystraszyłeś...

- Czyli czujesz do mnie to samo?

- Oczywiście, że tak i nie pozwolę ci już nigdy więcej odejść bez słowa

- A co z moją chorobą? Nie przeszkadza ci ona? Na wiele spraw jestem chwilowo obojętny i to niezależne ode mnie, ale nie chcę zadręczać cię swoimi problemami. Nie uważasz mnie za nienormalnego?- zapytał ze smutkiem Piotrek

- Dla mnie jesteś idealny- odpowiedział Kacper, patrząc mu prosto w oczy- i zrobię wszystko, byś sam również to zauważył- zakończył i pocałował chłopaka ponownie, tym razem z jeszcze większym uczuciem

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mam nadzieję, że to krótkie opowiadanko Wam się podoba, starałam się, by wszystko wyszło jak najlepiej.

Oczywiście nie ma ono na celu nikogo urazić, a już w szczególności nie chłopaków, których kocham z całego serduszka.

Jeśli będę miała ten zaszczyt, by pojawić się z tą historyjką na odcinku, moje marzenie w końcu się spełni🙈❤️

Dajcie znać co myślicie i trzymajcie się cieplutko!