♥️🥀ოდესმე ყველა ვინანებთ🥀♥️

III თავი 🌹

გასაღების ტრიალის ხმამ გაგვაღვიძა
-ნისა რახდება?!
-არვიცი ალბად მართა მოვიდა! წავალ ვნახავ.
-კარგი მიდი.
თავი 5
როცა მისაღების კარი გავაღე სინათლე ჩაქვრა რამაც ცოტა დამაინტრიგა.
ფარანი ავიღე და კარებისკენ წავედი
-დანი უკან დარჩი
-კარგი. ნისა შეხედე-მიმითითა საკიდზე ჩამოკიდებული გასაღებებისკენ სადაც მხოოდ ჩემი და დანიელას გასაღებები ეკიდა
-მართას თავისი წაღებულიაქვს- მითხრა დანიმ რამაც მიმახვედრა რომ კარებს მართა კიარა სხვა ვიღაც აწვალებდა
-კარგი დამშვივდი და პოლიციაში დარეკე.
-კარგი
კარის უკან დავიმალე დანიელა კი მისაღებში დარჩა. უცებ კარები შემოაღეს. გამალებული ვსუნთქავდი. შიში უკვე ჩემში დემონს აღვიძებდა. თავის მოთოკვა მიჭირდა თუმცა მაინც სიმშვიდეს ვინარჩუნებდი. გარეთა შუქის წყალობით ვხედავდი შემოსასვლელში გაფენილ ჩრდილებს. ოთხი ჩრდილი იყო. ნელნელა კარებში შემოსვლა დაიწყეს მე კი კარის უკან კედელზე ვიყავი ატუზული. არმინდოდა საკუთარი დემონის გაღვიძება რადგან ვიცოდი თუ რამეს დავიწყებდი ვეღარ გავჩერდებოდი და სადღაც ორ გვირაბს შორის ვიდექი. ახლა უკვე ჩრდილებს კიარა მათ ზურკებს ვუყურებდი. ოთხი; ნავარჯიშები ბიჭი ჩანდა. მთლიანად შავებში იყვნენ ჩაცმულები. სახეზე კი ნიღბები ეკეთათ.
2მა სამზარეულოში შევიდა, ორმა კი მისაღებში დააპირეს შესვლა-ახლა რაუნდა ვქნა. იფიქრე ნისა იფიქრე. -საკუთარ თავს ველაპარაკებოდი და საკიდზე ქოლგა შევამჩნიე.
კარის უკნიდან გამოვედი და ქოლგა ჩამოვიღე. ნელი ნაბიჯებით მისაღებისკენ წავედი. თუმცა უკნიდან სამზარეულოდან გამოსული ორი კაცი დამადგა. შევბრუნდი და ერთერთს თავზე შემოვცხე ქოლგა, იატაკზე დავარდა
-შე პატარა ძაღლო-მეუბნება მეორე
-პატარა ვინაა იმასაც განახებთ-ვუთხარი და მეორესგან წამოსული ხელი დავბლოკე. პირველმა გამწარებული წწამოდგა იატაკიდან
-შენთან არმოვსულვართ ამიტომაც შენთვისვე აჯობებს თუ დანიელას წაყვანაში ხელს არ შეგვიშლი. -ამ დროს დანის ყვირილი გავიგე.
-მისმინეთ თქვე ნაბიჭვრებო მას თითიც არ დააკაროთ თორემ ოთხივეს გაწამებთ და ისე მოგკლავთ -ვუთხარი და ნერვები ვეღარ მოვთოკე; ერთერთს ფეხი უადგილო ადგილას მაგრად ამოვარტყი. რის შედეგადაც მუხლებზე დაეცა. მეორემ თავისი იარაღი დამიმიზნა.
-მომისმინე შე იდიოტო არვიცი თავი ვინ გგონია მაგრამ შენი მოკვლა არგვინდა ასერომ ნუ მაიძულებ ეგ ლამაზი თავი გაგიხვრიტო!
-მიდი შე სირო! რაღას უცდი!-დავუყვირე და ხელით იარაღი დავაგდებინე. მაინც არ დამნებდა და უკვე ხელით დამიჭირა. მკლავებზე ხელს მიჭერდა და კედელთან მიმიმწყვდია
- ხელი ; არ; შეგვიშალო; -დამარცვლით გამართა წინადადება
-თორემ რა? მომკლავთ? მაგაზე ფიქრიც კი არ გაბედოთ.
დანიელა შეშინებული ყვიროდა. ამ დროს კი კარების შემომტრევა გავიგე და კარებისკენ გავიხედე
-არ გაინძრეთ; მაიამის პოლიციაა;
-იარაღი დაყარეთ და ხელები მაღლა აწიეთ-კაცმა ხელი გამიშვა და პოლიციისკენ შებრუნდა. ღმერთს მადლობას ვუხდიდი რომ არაფერი გვავნეს. პოლიციელები მოგვიახლოვდნენ და ეს ორი დააპატიმრეს.
-ორი მისაღებშია ჩემი მეგობრის წაყვანა უნდოდათ-ვუთხარი პოლიციელს რომელიც ჩემ წინ იდგა
-აქით-გასცა ბრძანება და მისაღებში შევედით.
-დანი -დავიყვირე და გადავეხვიეთ ერთმანეთს; ტიროდა.
-გაიქცნენ😥-თქვა ხმადაბლა
-დანი იცი ესენი ვინიყვნენ?-შევეკითხე ცნობისმოყვარეობით
-არა სახეები ვერ დავინახე
-კარგით ახლა საფრთხე არ გემუქრებათ-გვითხრა პოლიციელმა
-მე განყოფილების უფროსი პროკურორი: ბობ სმიტი ვარ-პროკურორმა ხელი გამომიწოდა; შემდეგ კი მე და დანიმ ხელი ჩამოვართვით
-აქ რახდება-უეცრათ მართას გაკვირვებული ხმა გავიგონეთ.
-არაფერია სანერვიულო -ვუთხარი და ტრიომ ერთმანეთს გადავეხვიეთ
პოლიციას ჩვენება მივეცით რის შედეგადაც მალევე წავიდნენ და შეგვპირდნენ რომ გაქცეულებსაც მალევე დაიჭერდნენ. მომდევნო დღეს მართაც დაეთხოვა და ერთად გავატარეთ დრო რათა მომხდარი დაგვევიწყებინა.
-ეი დღეს არ დავლიოთ?-იკითხა მართამ კინოთეატრიდან გამოსვლის შემდეგ
-ხო მაგრამუკვე დაღამდა და უნდა ვიჩქაროთ ხომ გახსოვთ ხვალ სამსახური გვაქვს-უპასუხა დანიმ
-კარგი მაშინ ჯერ სახლში მივიდეთ და გამოვიცვალოთ ასე ვერსად წამოვალ-ვუპასუხე მე- სახლში მივედით და გამოვიცვალეთ. როგორც ყოველთვის მართამ შავი მოტკეცილი შარვალი და ტოპი ჩაიცვა. დანიმ ღია ვარდისფერი კაბა. მე კი წითელი მოკლე კაბა ჩავიცვი თუმცა არც ისე მოკლე.
სახლიდან ფეხით წავედით. სამივეს მაღლები გვეცვა ამიტომაც ცოტათი სიარული გვიჭირდა და არ ვჩქარობდით. ნახევარ საათში უკვე კაფე ,,სპარინგში" ვიყავით სადაც არცისე ბევრი თავისუფალი ადგილი დაგვხდა.
ბურბონი შევუკვეთეთ და დალევა დავიწყეთ. (ბურბონი ჩვენი საყვარელი დასალევია). 4 ჭიქის შემდეგ
-გოგონებო არგშიათ?-ვიკითხე
-აუ კი რამე შევუკვეთოთ ან სახლში წავიდეთ და გზაში ვიყიდოთ დასალევები. -თქვა დანიმ
-ჰმ კარგი აზრია თორემ მართას უკვე მოეკიდა-ჩემს ნათქვამზე სამივემ ხმამაღლა გავიცინეთ
-გოგონებო აქ რას აკეთებთ?-უცებ ბიჭის ხმა გავიგეთ და მისკენ შევიხედეთ. ეს რეი იყო.
-რეი?-ყველამ ერთად წამოვიძახეთ და სიცილი გავაგრძელეთ.
-თქვენ რა ნასვამები ხართ?-ახლა უკვე დაეტყო სერიოზულობა მის ხმას
-არა არა უფროსწორად ცოტა დავლიეთ-ვუპასუხე
-გეტყობათ-მითხრა ირონიულად და გაიღიმა
-და შენ რაგინდა აქ?-კითხა დანიმ
-მე მეგობრებთან ერთად წამოვედი თუმცა უკვე წასვლას ვაპირებთ
-ხო ჩვენც-წამოვიძახე უცებ
-კარგია; წამოდით ჩვენ გაგიყვანთ
-არა არარის საჭირო
-ხო არარის საჭირო მაღაზიაშიც უნდა გავიაროთ-ჩემი მხარე დაიჭირა მართამაც
-უი შენ ლაპარაკობ?-ჰკითხა რეიმ და გაიცინა
-ხო რაიყო თოჯინას ვგავარ?-შეეპასუხა მართა რომლის ხმადიც აშკარად გაბრაზება იგრძნობოდა.
-კი -არდანებდა რეი
-კარგი გეყოთ წამოდი მართა წავიდეთ-დანიმ მართას ხელი ჩაჰკიდა და მაგიდიდან ადგნენ, როდესაც მართას ტელეფონზე დაურეკეს
-უკაცრავად ჩარლია უნდა ვუპასუხო
-მეც წამოვალ-უთხრა დანიმ და უკან გაჰყვა. ვხედავდი ბარი როგორ დატოვეს.
-უკაცრავად კიდევ ერთი-დავუძახე ბარმენს და ჭიქაზე ვანიშნე.
-არფიქრობ რომ გეყოფა?
-მე რა მთვრალს ვგავარ?-ვუპასუხე ირონიით და ჭიქა ისევ ჩავცალე.
-სიმართლე რომ გითხრა გეწყინება-მითხრა და თვალებში შემომხედა
-დამერწმუნე შენ რასიტყვი არმადარდებს-(ყოჩაღ ნისა მაინც წაკბინე ვერ მოითმინე)საკუთარ თავს ვუბრაზდებოდი და ახალ ჭიკას ვცლიდი.
-შენ რა ლოთი ხარ?-სიცილით მეკითხება რეი
-არვიცი შეიძლება და რაიყო?
-აა არაფერი უბრალოდ ასე უფრო მშვიდი ჩანხარ და ვერავინ იფიქრებს რომ ნასვამიხარ
-მადლობა ამას კომპლიმენტად მივიღებ. -ვუთხარი და ტელეფონს დავხედე რომელზეც დანისგან დატოვებული შეტყობინება ანათებდა.
ნისა ჩვენ ჩარლიმ მოგვაკითხა და რომ აღარ გამოხვედი წავედით. სახლში გნახავ ჭკუით და მიყვარხარ.❤️
-ჩემი წასვლის დროა-წარმოვთქვი მოწყენილმა
-და შენი დაქალები?
-უკვე წავიდნენ თან მაღაზიაში გავივლი
-მეც წამოვალ-აღარაფერი მიპასუხია სასმელის თანხა გადავიხადე და ბარიდან გამოვედით
-ჯანდაბა-თქვა რეიმ როცა წვიმა დაინახა
-შენ რა წვიმაში სიარული არგიყვარს?
-სიმართლე რომ გითხრა არვიცი-მის პასუხზე ხმამაღლა გამეცინა
-ჰაჰაჰ წამოდი წამოდი და სადცხოვრობ?
-აქედან შორს დღეს სასტუმროში ვაპირებ დარჩენას-მისმა ასეთმა პასუხმა გამაკვირვა.
-კარგი მაშინ დღეს შეგიძლია ჩვენთან დარჩე-
-ეს შენხარ?-მეკითხება წვიმისაგან გაწუმპული რეი რომელსაც თმები თვალებზეაქ ჩამოყრილი
-ხო რაიყო?
-იცი ხშირად უნდა დალიო-მითხრა და ხალით მისკენ მიმიზიდა რის შედეგადაც მასზე დაცემული წვეთები მე მხვდებოდა
-ხო ვინცმიცნობს ყველა მაგას მეუბნება
-ჩჩცც🤫 ასე უფრო საყვარელიხარ-ხმა აღარ ამომიღია თვალებში ვუყურებდი და გავშეშდი, ვეღარც კი ვინძრეოდი. (სასმელმა მოქმედება დაიწყო)ვეუბნებოდი ჩემს თავს
-იცი წვიმაში სიარული მიყვარს-ვუთხარი ჩემდა გასაოცრად. ამ დროს კი ნელი მუსიკის ხმა გამოდიოდა რესტორნიდან რომელთანაც ახლოს ვიყავით
-ვიცეკვოთ?-მეკითხება რეი რომელიც აქამდე მხოლოდ თვალებში მიყურებდა და არც ინძრეოდა.
-სიამოვნებით-(ნისა არა ნისა ეს რაქენი)პარალელურად საკუთარ თავს ვუბრაზდებოდი. ვალსის ცეკვა დავიწყეთ. ეს ყველაზე დიდი სიამოვნება იყო რაც ოდესმე ბიჭთან ერთად განმიცდია. ის ისეთი წმინდა თვალებით მიყურებდა, იმდენად სიამოვნებდა ჩემი ყურება რომ დამაჰიპნოზა. მისი თვალების გარდა ვერაფერს ვხედავდი და ვგრძნობდი იმწამს
-კარგად ცეკვავ- ყურთან ახლოს დაიხარა და ჩუმად მითხრა.
-შენც არაგიშავს-(შენც არაგიშავს? ჰაჰ ნისა რაგულუპყვილოხარ ესეთი რამე როგორ უთხარი)საკუთარ თავთან ლაპარაკს ვაგრძელებდი.
-იცი შენთან ერთად ყოფნა ძალიან მსიამოვნებს. როცა პრეზენტეციაზე წარედგინე და საუბარი დაიწყე ეგრევე იმაზე ვფიქრობდი თუ როგორ დამეწყო შენთან ურთიერთობა.
-მისმინე კარგი ბიჭი ჩანხარ თუმცა მე...-დამთავრება ვერც კი მოვასწარი როცა თავისი ტუჩები ჩემსას შეახო. ერთ ადგილას გავიყინე. აზრების დალაგებას ვერ ვახერხებდი. ბოლოს სუნთქვა გაგვიჭირდა და გაჩერდა
-საუკეთესო კოცნა იყო რაც კი განმიცდია-მითხრა თუმცა უკან დავიხიე და როცა გავანალიზე რამოხდა იქედან სახლისკენ ჩქარა წავედი. არმახსოვს სახლში როგორ მივედი და დავიძინე. იმ ღამეზე არაფერი მახსოვს