တစ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ဝန္းေမွးေမွးေလးေတြ......ေတာက္ပစူး႐ွတဲ့ မ်က္ဆံေတြနဲ႔...
ခပ္ပါးပါးပန္းေရာင္ႏႈတ္ခမ္းခြၽန္ခြၽန္ေလးေတြနဲ႔အတူ ခပ္လံုးလံုးႏႈတ္ေခါင္းေလးေတြနဲ႔.....ၾကည္လင္လြန္းၿပီးျဖဴေဖြးတဲ့အသားအရည္နဲ႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္႐ွိခဲ့ဖူးတယ္.....သူက ခ်မ္းသာတဲ့အသိုင္းအဝိုင္းထဲက..
ခ်မ္းသာတယ္ဆိုမွသူက ဘုရင့္မ်ိဳးဆက္ေလးေပါ့.....
သူက ဉာဏ္အရမ္းထက္ျမတ္ၿပီး ထူးခြၽန္တဲ့ မင္းသားေလးတစ္ပါးျဖစ္ခဲ့တယ္
တေန႔မွာ သူဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ေကာင္းမြန္စြာအုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး သူခ်စ္တဲ့သူနဲ႔လက္ထပ္ကာ သက္ဆံုးတိုင္ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနသြားေလသတဲ့...ပံုျပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲ.....သက္ပ်င္းခ်သံတစ္ခုနဲ႔အတူ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးစြာ လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ ပံုျပင္စာအုပ္လို႔ထင္ရတဲ့ စာအုပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးဟာ ပိတ္ျခင္းကိုခံလိုက္ရတယ္...
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ထိုလူဟာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုကေန သူစိုက္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီေတြနီရဲစြာပြင့္ေနတဲ့ ပန္းခင္ႀကီးကိုအထီးက်န္စြာ ေမးေထာက္ရင္းထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္.....
သူဒီမွာ တစ္ေယာက္ထဲအထီးက်န္စြာ ႐ွင္သန္ေနရတာ ၁၆ႏွစ္ေလာက္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္...
ငယ္ငယ္ထဲက လူတိုင္းဖူးဖူးမႈတ္တာခံခဲ့ရၿပီးခ်စ္ျခင္းေတြအျပည့္ရခဲ့တဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ေကာင္ေလး.....အသက္၁၂ႏွစ္အရြယ္မွာ နန္းေတာ္ထဲက လုပ္ၾကံမႈအခ်ိဳ႕ကိုခံခဲ့ရၿပီး လွပတဲ့မ်က္ႏွာႏုႏုေလးဟာ စုတ္ပ်က္သက္သြားခဲ့တယ္...
အေနာက္ႏိုင္ငံဘက္ကလာတဲ့ အက္စစ္အပ်င္းစားနဲ႔ မ်က္ႏွာကိုပတ္ခံလိုက္ရတဲ့ေနာက္မွာ ႏႈးညံ့လွတဲ့အသားအရည္ေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္သည္အထိျဖစ္ခဲ့ရတယ္...
ေသြးသံတရဲရဲနဲ႔ နာက်င္ၾကင္စြာေအာ္ဟစ္ၿပီးအကူအညီေတာင္းခဲ့မိပင္မဲ့ အနားမကပ္ရဲတဲ့လူေတြ....
ေၾကာက္ရြံစြာ မ်က္ႏွာကိုမထိဘဲ ကာကြယ္ရင္း.....
ပုခံုးေတြကိုပါထိထားတဲ့ အက္စစ္ေတြက ထိသမ်ွအသားေတြကိုအရည္ေပ်ာ္ေစကာ ႏႈးညံ့ျဖဴေဖြးတဲ့အသားအရည္ေလးေတြဟာ မီးေလာင္ရာထက္စိုးတဲ့ အက်ဥ္းတန္တဲ့ အရာေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားတယ္.....
YOU ARE READING
The truth untold
Short StoryDon't smile on me Light on me မင္းဆီကိုအေရာက္လာႏိုင္စြမ္းမ႐ွိလို႔.... ကိုယ့္ကို ေခၚေပးစရာနာမည္မ႐ွိခဲ့လုိ႔.... Don't smile on me Light on me မင်းဆီကိုအရောက်လာနိုင်စွမ်းမရှိလို့.... ကိုယ့်ကို ခေါ်ပေးစရာနာမည်မရှိခဲ့လို့....