Derken elimdeki çantamın yere düşmesiyle kulaklığımı aldığım gözdeki kitapların yere düşmesi bir oldu
Hayır, hayır kesinlikle yanlış anlamayın kimse benimle birlikte o kitapları toplamak için eğilmedi veya yardımcı olma fikri sunmadı sokak zaten boştu ve yerde bulunan yağmur damlacıkları küçük bir gölet oluşturmuş, kitaplarımı ıslatabilmek için büyük ve yorucu bir savaş veriyorlardı. son anda kurtardığım güzelim kitaplara bakıp, içlerinden birinin arka kapağının ıslandığını görünce sanki içimden bir parça kopmuş gibi hissettim. Cidden ağlayasım geldi ama evlat acısı gibi bir şey resmen. Kitabı biraz silkeledikten sonra çantamın içine atıp eve giden o büyük binaların olduğu yolda yürümeye devam ettim fakat bu yaşadıklarımdan sonra o binalar hiç mi hiç çekici gelmiyordu, o sokak ışıklarının aydınlattığı büyük sülietler beni ezip geçecekmiş gibi hissediyordum.
Küçük evimizin büyük bahçe kapısının çıkardığı kısa gıcırtı kadar huzur verici bir şey yok benim için bu hayatta. Kapıyı açıp babama kısa bir selam verdikten sonra odama doğru koşarken annem o cazgır sesiyle bağırmaya başladı, ne olmuş efendim ben kendimi bile geçindiremiyormuşum kaç yaşına gelmişim hala onlara bağımlı gerizekalının tekiymişim...
Aslında düşünüyorum da bir bakıma haklı, cidden ben niye kendi ayaklarım üstünde duramıyorum da hala babamlarla yaşıyıp onların sırtından geçiniyorum?
