Beni uyandıran eşya seslerine içimden saydırarak balkona ilerledim. Onu gördüm.Dünkü çocuğu.Kamyonetten eşyaları indiriyolardı. Ama ne indirmek...
Mübarek dağ deviriyorlar. Bunlara birinin birşey demesi gerekiyordu ve o kişide ben oluyordum.Çünkü kimsenin birşey dediği yoktu.Hatta memnun gibilerdi.
-"Biraz sessiz olsanıza,bizde insanız."
-"Bilmiyordum,saol"
-"Neyi?"
-"Bu saate kadar uyuduğunu!"
Hahaha...Çattık ya.
-"Bilmede zaten."
-"Öğrenmek istediğim için öğrenemedim zaten."
Offfff... Bu çocuk niye böyle ya.Sabrımı taşırmak üzere.Banena ya.
-"İyi kolay gelsin."
Bu ne şimdi. Verdiğim cevaba bak.
Telefonum çalan sesiyle çok şükür gözümü çocuktan ayırıp masaya doğru yönelebildim.
-"Bidakika baksana!"Banan mı seslendi o.Başka kime seslenirki.Seslenir. Sanki sadece ben varmışım gibi davranmalarım...Ahhah.
-"Efendim?"
-"Adın ne?"
-"Ne!"
-"Adın diyorum, ne diyorum."
-"Niyeki?!"
-"Komşuyuz ya sık sık karşılaşacağımı için sana hitap edecek bir şey olsun diye diyorum. Hep 'hey sen!' diye seslenecek değilim ya."
Sık sık mı dedi o?! Doğru komşuyduk.Mal ben yanlış anlamasam olmuyor zaten.
-"Ha,Rüya,Rüya ."
Dudağı hafifçe yana kıvrıldı.
-"Güzelmiş,Bende Uzay . Memnun oldum."
-"Teşekkür ederim .Bende." Ne güzel geçiştirmek ama .
Eyvah! Telefonumu bakmayı unuttum.Arayan anneannemdi.Bir an açmak istemedim çünkü açınca bi ton laf edecekti.Ama açmassam daha çok edecekti. En iyisi açmaktı.
-"Alo?"
-"Kızım iki saattir arıyorum niye aç mıyorsun?Meraktan öldüm burada!Az kalsın dedeni arayıp sana baktırmaya yollayacaktım.Kızım sen iyi misin? Ne olduysa söyle! Kin ne yaptı?!.."
Al İŞTE...
