Ben Reyyan Şadoğlu.
Sadece bir mucize bekliyorum.
Kimse inanmasın isterse, ben o mucizenin geleceğine inanıyorum.
Dua ediyorum her gün, kuşu karıncayı bile unutmayan Allah beni mi unutacak diyorum.
Biliyorum ben insan gerçek olamayacak bir şeyi h...
~~ Hello canlarım ❤️ ❤️ ❤️ 100 okunmayı geçtik nasıl mutlu oldum bilemezsiniz 😊😊😊 hepinize çok teşekkür ederim 💝 😊 çok beğendiniz. Şimdi 4.bölüm ile karşınızdayım. Keyifli okumalar ❤️❤️~~
Miran beni konağa bırakacaktı. Konağın önüne gelince oda attan indi. Atı bağlayıp yanıma geldi.
"Şey Miran sen gitsene hadi." dedim. "Yok." dedi. Elimi tuttu.
"Ya Miran bıraksana birileri görecek." dedim ancak o bırakmaya çok istekli değildi "Kimse yok sokakta. Sadece sen ve ben. Biz..." dedi.
"Ya olsun bırak sen yinede." dedim. Bırakmayacaktı. "Ya Miran bıraksana." diyip gidecekken beni kendisine çekti
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ve dudaklarımız birbirine değdi. Şok olmuştum. O bana, ben ona bakıyordum.
Sonra hızlıca konağa ilerledim. Konağın kapısını açıp içeri girdim ve sonra kapattım. Kalbim çok fena atıyordu. İlerleyip avludaki koltuğa oturdum. Hala etkisinden çıkamamıştım.
"Kız Reyyan nerede kaldın? Valla öldüm meraktan!" dedi Zeynep yanıma yaklaşarak. Ben hala gülümsediğimiz farkında değildim. "Kuzen hadi çık odaya kimse uyanmadan." dedi Zeynep. Hızla yukarı çıktım.
----------
"Ya anlatsana meraktan öleceğim! Kesin öpüştünüz. Değil mi kuzen? Bak içime doğdu varya kesin ama kesin siz öpüştünüz!" dedi meraklı kuzenim Zeynep. Gülümsedim. Utanıp başımı yere eğdim. Hala gülümsüyordum. Anlamış olacak ki "Ay kızım valla öpüşmüşsünüz! Ben ne dedim?" dedi. Benden çok o heyecanlıydı. Ahaahah Zeynep'im benim...
Yine her zamanki gibi yatağıma oturduk ve herşeyi anlattım ona. Daha sonra dizi izlemeye karar verdik.
~Miran~
Reyyan'ı konağa bıraktıktan sonra otele geri dönmüştüm. Odaya girip kendimi hızla duşa atmıştım. Duştan çıkınca dolaptan giyecek tişört arıyordum. O sırada kapı sesi duydum. Muhtemelen Gönül gelmiştir diye düşündüm.
"Ben sana kapıyı çalmadan gelme demedim mi Gönül?!" diye hışımla bağırdım. Ses gelmedi. Tişörtü üzerime geçirip içeri geçince gelen kişinin Gönül değilde Halam olduğunu gördüm. Koltukta oturup beni bekliyordu. Yanına gidip oturdum.
"Pardon hala Gönül sanmıştım." dedim. "Anladım oğlum. Ben sana bakmaya gelmiştim." dedi. Biraz sohbet ettik. En son konu Gönül'e gelince sinirlenmeye başladım.
"Oğlum Gönül'e büyük bir haksızlık ediyorsun. Kızı umutlandırıp evlendin ama hiçbir zaman ona kocası gibi davranmadın. Kız seni seviyor. Keşke en başından kızcağıza umut vererek evlenmeseydin."
Büyük bir iç çektim. "Halacığım başlama yine! Ben onu sevmiyorum. Onu sevmeyerek evlendim ben. Zaten kaç gündür geceleri bunu düşünüyorum. Gönül ile boşanacağım. Böyle devam edemem." dedim. Halamın gözleri kocaman açıldı. Şaşırmıştı.
