Özlem,o kadar garip bir duygu ki...
Bir yandan acı verirken bir yandan da olgunlaştırıyor insanı.Ben seni her an özlüyorum.Ve her an acı çekiyorum.Seni her düşündüğümde yüreğimden bir parça senin yüreğine doğru yol alıyor.Görünen o ki bana hiçbirşey kalmayacak.
Madem öyle,madem benim senle dolup taşan kalbim bana kalmayacak,kalbime iyi bak,olur mu?Biliyorum Benim,"seni"taşıyan kalbim sana çok ağır gelecek ama taşırsın be sevdiğim.Ben nasıl taşıdıysam,sende öyle taşırsın.Hem belki benim seni ne kadar çok sevdiğimi,sana ne kadar değer verdiğimi o zaman anlarsın.Ha,ne dersin?Anlar mısın,yoksa yorulduğun an söküp atar mısın?Ben hiç yorulmadım,yorulmam da.İnsan sevdiğini kalbinde taşıyarak nasıl yorulur ki..?
