ညဘက္ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့...လီလီေလးခမ်ာ...ဗိုက္ဆာလြန္းလို အိပ္လိုမရျဖစ္ေနေတာ့သည္......ကေလးကလဲျဖစ္....တေန႔လံုး...ဝဝလင္လင္.. ဘာမွမစားထားရေတာ့...ကေလးခမ်ာ ဗိုက္ဆာဓာတ္ကို လံုးဝမခံန္ုိင္ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့....ဘယ္ေလာက္ဘဲ ႀကိဳးစားၿပီး အိပ္အိပ္....ခနဘဲအိပ္ေပ်ာ္ၿပီး...ျပန္ႏိုးလာေတာ့သည္....ဗိုက္ဆာလြန္းလို...အခန္းေထာင့္နားမွာ ႐ွိေနတဲ့ ေရအိုးထဲက ေရေတြခပ္ေသာက္ရလြန္းလို...ေရေတာင္ တစ္ဝက္နီးပါးကုန္သြားၿပီးျဖစ္တယ့္။
ေနာက္ဆံုး မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး....ကေလးခမ်ာ ငိုပါေလေရာ.....လီလီ ငိုသံၾကားေတာ့...ေဒၚေလးသက္က...အိပ္ရာက လန္႔ႏိုးလာၿပီး....
" ဟင္...လီလီ ေလး ....ငိုေနပါလား...ဘာျဖစ္လိုလဲ...ကေလးရယ္ "
" ႀကီးႀကီးသက္....လီလီ ဗိုက္ဆာတယ့္.....အီး...ဟီး...လီလီ ဗိုက္ဆာလြန္းလို.... အိပ္လိုလဲမရဘူး...အီး ဟီး "
ေဒၚေလးသက္ခမ်ာ...ၾကံရာမရျဖစ္သြားေတာ့သည္....လီလီေလးကိုလဲ သနားတယ့္....အဲကေလး တေန႔လံုး ဘာမွစားထားရတာမဟုတ္ဘူး......ငယ္ငယ္ေလးကတည့္က....ေကြၽးေမြးလာရေတာ့ အဲကေလးအေပၚမွာ... သမီးအရင္းလို. သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိသား.....ကေလးက...ေတာ္ေတာ္ကိုဗိုက္ဆာေနတာျဖစ္မယ့္.....ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေခ်ာ့ၿပီး..ေပးအိပ္အိပ္....ဗိုက္ေလးဖိၿပီး...ငိုျမဲသာငိုေနေတာ့သည္.....ၾကာရင္...ဒီကေလးေလး....တခုခုျဖစိသြားမွာကိုလဲ...စိုးရိမ္မိတယ့္.....
"ေဟ့...ဘာလို..ညႀကီးမင္းႀကီး အဲေလာက္ ငိုေနတာလဲ "
စံအိမ္ႀကီးရဲ လံုျခံဳေရးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့...ဥ္ီးေလးဂင္ က အခန္းတံခါးဝကေန...ေမးေနျခင္းျဖစ္သည္.....
" အစ္ကို လာတာနဲ႔...အေတာ္ပဲ....လီလီ ေလး ..ဘာမွမစားရေသးလို ...မုန္႔ေလဘာေလမ်ား႐ွိရင္..ကေလးကို ေကြၽးလိုက္ပါလား...ကေလး က.ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ဆာေန႐ွာတာ "
