Dünyalar kadar öpücük biriktirmiştim sana .
Şimdi yerini zeher zemberek bir acıyla dolduruyorum . Her geçen gün bir papatya solduruyorum içimde , her günüme bir yıldız söndürüyorum dünyamdan zamanın sonuna geldiğimde karanlıklar içinde kalacağımı bilsem de yapıyorum bunu çünkü hiç bir karanlık sensizlik kadar yakmaz canımı , hiçbir papatya sen gibi kokmaz bana kokamaz .
Papatyalar topraktan ayırınca kokmaya başlarmış sen de benden sonra güzelleştin gibi papatyam ...
Kokunla alıştırdın beni sonra sevginle alıştırdın beni ve sonra ellerinle yanlızlığa kavuşturdun ...
Dışımdan bir yaprak bile kıpırdamıyor olabilir ama içimi gör sen ;fırtınalar kopuyor ...
Ne olursa olsun çizgini bozmadan hareket edip sakin kaldığın zaman hayat senin yapmak istediğin şeyi öyle güzel önüne seriyor ki, sen her şeyin sonunda kılını bile kıpırdatmadan tüm taşların yerine oturuşunu seyreden taraf oluyorsun. Zamanı var, herkesin ve her şeyin zamanı var.
