Never forget you

Pesten?

Mila liep snel achter Jules aan en vond hem zittend op een stoel, tranen stroomden over zijn wangen. Ze ging naast hem zitten en legde haar hand op zijn schouder. "Hey, Jules, alles komt goed," zei ze zacht. "Ik begrijp dat dit moeilijk voor je is, maar onthoud dat dit niet de Alex is die je kent. Hij herinnert zich gewoon niet wie hij is. Ga naar huis en rust uit; het is al laat."

Jules stond langzaam op, zijn ogen nog steeds rood van het huilen. Hij knikte en zei: "Dank je, Mila. Ik weet dat je gelijk hebt." Hij vertrok, en Mila keerde terug naar de kamer.

Charlie, bezorgd over Jules, vroeg: "Is alles in orde met Jules?"

Mila zuchtte en knikte. "Hij houdt echt veel van Alex, en dit is voor hem moeilijk te bevatten. Het is hartverscheurend."

De anderen keken elkaar aan en keken naar Alex, die nog steeds in bed lag. Hij staarde naar de muur en leek verloren.

Alex brak het ongemakkelijke stilzwijgen en vroeg: "Zijn jullie echt mijn vrienden? En maak ik deel uit van een band?"

Ze knikten allemaal, en Jimmy antwoordde: "Ja, Alex, alles wat we hebben gezegd is waar."

Alex leek nog steeds in de war en vroeg: "En jullie zeiden dat mijn naam Alex is, toch?"

"Ja, Alex," zei Jonas, "je heet Alex."

Na dit gesprek viel Alex snel weer in slaap, en de vrienden besloten dat het tijd was om naar huis te gaan. Ze hadden een vermoeiende dag achter de rug, en de emoties hadden hun tol geëist.

De volgende ochtend gingen ze allemaal naar school, waar ze Brandon tegenkwamen. Hij vroeg bezorgd: "Waar is Alex? Hij zou bij jullie moeten zijn, of is hij weer te laat?"

Mila antwoordde met een zucht: "Alex ligt in het ziekenhuis, en de dokters denken dat hij morgen weer naar school kan, maar hij herinnert zich niets meer."

Brandon omhelsde Mila en zei: "Ik hoop dat hij snel herstelt. Laat me weten als jullie iets nodig hebben."

Ze bedankte Brandon en ging samen met haar vrienden naar hun lessen. Mila en Brandon hadden dansles, Jonas en Jimmy hadden muziekles, en Charlie ging alleen naar acteerles.

Tijdens acteerles vroeg mevrouw Van Der Donck waar Alex was. Charlie, met tranen in haar ogen, vertelde haar over Alex's situatie en de mogelijke terugkeer naar school.

Na school gingen de Ghost Rockers naar de kelder om te oefenen. Tijdens het spelen van hun muziekinstrumenten begonnen Jonas en Jimmy een langzaam, emotioneel nummer te spelen, en Charlie voegde zich erbij. Mila begon te zingen, haar stem vol emotie:

"Wat doet het pijn,
Ik zie ze lachen, zie ze spelen, zonder mij.
Echt, ik zou een heel goede vriend kunnen zijn, maar ze zullen het nooit weten, die kans krijg ik niet, voel je mijn verdriet?
Pesten doet zo ongelofelijk zeer."

Na het zingen van het liedje keken de vrienden elkaar aan, de emotie nog steeds voelbaar in de lucht. Mila doorbrak de stilte en zei: "Hebben jullie ook het gevoel dat dit liedje over Alex gaat, over wat hij doormaakt?"

De anderen knikten instemmend. Charlie voegde toe: "Het leek zo persoonlijk, alsof de geesten ons via dat liedje iets willen vertellen over Alex."

Jimmy keek naar Alex, die nog steeds in bed lag en naar de muur staarde. "Laten we ervoor zorgen dat we er voor hem zijn, wat er ook aan de hand is."

Jonas sloot zich bij hen aan en zei: "Ja, laten we hem steunen en proberen te begrijpen wat de geesten ons via dat liedje duidelijk willen maken."

Met hernieuwde vastberadenheid om Alex te helpen en de boodschap van de geesten te ontcijferen, besloten de Ghost Rockers om voor hun vriend te zorgen en te proberen de betekenis achter het liedje te achterhalen.

Dag iedereen ik heb vergeten te vertellen dat ik andere liedjes ga gebruiken of zelf 1 proberen te maken ik hoop dat je het leuk vond en als jullie een idee hebben kan je het altijd sturen dank jullie allemaal voor dit te lezen en ik heb ook namen nodig dus alles jullie in mijn verhaal wilt komen kan je het in de comments doen of een bericht sturen. ik weet ook dat er geen drums of gitaar in het liedje komt maar denk daar niet aan