1 november 1596, Oudenaarde
Een schim liep doorheen de straten. Regen kletterde op de kasseien en liet een spoor van oneindigheid na in de straten. Duizend en één geuren vermengden zich en vormden een walm verschrikkelijker dan je je inbeelden kan.
Het was aartsdonker, zonder een maan aan de hemel. De mist kwam opzetten.
De schim vervolgde zijn weg, haastig vieze plassen ontwijkend. Plots stopte de schim bij een verlaten huis, of zo leek het toch. Een schimmelig bordje bengelde half en half boven de gigantische deur. De wind blaasde er tegen en het veroorzaakte een geluid van jewelste.
Felle flitsen. Een donderslag. De schim kromp ineen en bonsde ongeduldig met de kleppel op de deur. Al even zware dreunen galmden nu door de verlaten en doodstille straat.
De deur ging tergend traag open, alsof het slot verroest zat aan de muur. Een oog werd zichtbaar. Na het oog volgde er een hoofd. Het hoofd behoorde toe aan Dame Clara.
Wie goed keek op het bord kon nog net lezen 'Weeshuys voor verlaten kindertjes'.
Stel je je dame Clara nu voor als een dikke dame op leeftijd?
Wel, nee.
Dame Clara was een jonge vrouw van rond de 24 jaar.
Niet ouder dan de schim die voor haar stond. Die schim was namelijk noch een man.
Nee, de schim was een jonge vrouw.
Ongeduldig en nukkig overhandigde de jonge vrouw twee bundeltjes aan de stomverbaasde Clara. Clara's kapje gleed haast over haar hoofd toen ze zag wat de bundeltjes inhielden.
Dame Clara kwam een stukje naar buiten. In de gietende regen gebaarde ze de jonge vrouw die doorweekt voor haar stond, naar binnen te komen.
Die weigerde echter. 'Bent u zeker, juffrouw?' vroeg dame Clara kalm en vriendelijk.
WORDT VERVOLGD
JE LEEST
De Draden die verbonden (Nederlands Boek)
Ficción históricaDe 80- jarige oorlog 1596 en 1643 Twee jaartallen voor altijd met elkaar verweven. "Het lot is als een kaart - of gokspel, wetend dat slechts één kaart nodig is om je leven op zijn kop te zetten. Of te veranderen. Wetend dat je zélf volledig de ke...
