ეს იდიოტი ჩემი საქმროა?

3

-გაიცანი ჩემი შვილი და შენი საქმრო ჯონ ჯონგუკი-მითხრა ეს თუარა ბატონმა ჯონმა, ღიმილი სახეზე მიმეყინა. ის და ჩემი საქმრო? აჰაჰაჰ არა რაღაც ასაწრორად მომესმა ხო? მე მას უნდა გავყვე ცოლად? ერთი იდიოტი ვინმეა, რომელიც ჩემს დაქალს იტაცებს და მიზეზსაც არ გვეუბნება. აიიშ ჯობდა პოლიციელებს დაეჭირათ, არ უნდა მეთქვა მათთვის, რომ თავი დაენებებინათ, არა...

-რ-ა?-ძლივს გადავაბი ასოები ერთმანეთს და ამდენი ხანი დუმილში ყოფნის შემდეგ ხმა ამოვიღე

-მისთვის ეს ჯერ არ გვითქვამს და-ოდნავი სიცილით უთხრა დედაჩემმა. ამას ჯობდა პაემანი მოეწყოთ. საქმრო? უკვე ზედმეტია, მეც კი არაფერი მკითხეს!

-ვერგავიგე? რა საქმრო? მე რატომ ვიგებ ამას ახლა? მე რატომ არ მკითხეთ? იქნებ არ მინდა მასზე ქორწინება?!-თვალები ამიცრემლიანდა, მაგრამ არა იმიტომ რომ მათხოვებენ, არამედ იმიტომ, რომ ეს ამბავი ასე ჩემი აზრის გაუთვალისწინებლად გადაწყვიტეს. დედასგან ამას არ ველოდი...

-ჯენი ძვირფასო ვიცი, ბოდ-სიტყვა გავაწყვეტინე დედაჩემს

-არაფერიც არ იცი! არა!-ტონს ავუწიე, ცრემლები ვეღარ შევიკავე და გავიქეცი. არ მინდა არც აქ და არც სახლში ყოფნა. გოგოები, მათ დავურეკავ...

*საუბარი*

-ლისა

-გისმენ, რა მოხდა? ტირიხარ?

-გთხოვ შენთან მოვალ და დანარჩენებსაც უთხარი მანდ მოვიდნენ

-კარგი, მაგრამ რა ხდება?

-რომ მოვალ მოგიყვებით

*საუბრის დასასრული*

ტელეფონი გავთიშე და უკვე მანქანაში ვჯდებოდი, როდესაც უკვე ნაცნობი ხმა მომესმა

-სად მიდიხარ (ჯონგუკი)

-რა შენი საქმეა?! (მე)

ოჰ იქ მთელი დროის მანძილზე ჩუმად იჯდა, წარბიც არ შეუხრია და ახლა გამომედევნა. ალბათ იცოდა კიდეც ქორწილის ამბავი