"ერთი, ორი, სამი და ოთხი... გულში დავითვალე აქ მყოფი ადამიანების რაოდენობა. ამჯერად ერთით მეტია, ალბათ მათი შვილია. მათთან მისვლა დავაპირე, როდესაც იმ ბიჭმა გამოიხედა და ის?????
-გაიცანი ჩემი შვილი და შენი საქმრო ჯონ ჯონგუკი... "
-აეგდეეე -ადექიიი -მზე ამოვიდა -ჭყიტე ეგ თვალები სანამ ჩემი ხელით ამოგთხარე
არაა ამას ეს ვერ უშველის-*გაიფიქრა ჯენიმ და ბრახ! ბატონი ჯონ ჯონგუკი იატაკზე გდია*
-ჯანდაბაა ხელიი-იყვირა გუკმა
-ოჰ როგორც იქნა-ვთქვი და კმაყოფილი სახით დავადექი თავზე
-შენ აქ რა გინდა? (გუკი)
-რაღაც არამგონია ბევრი დაგელია გუშინ, რომ ამნეზია დაგმართნოდა. შენი ცოლი ვარ შტერო (მე)
-უფფ კაი. თხა რომ ხარ ვიცი, მაგრამ შემარგე რა ერთხელ წესიერი დღე-ხელები შეკრა ჯონგუკმა (🙏🏻ესე რა :დ)
-ორ კვირაში დავფიქრდები მაგაზე... დროზე ახლა, დაგვაგვიანდება, ისედაც ძლივს გაგაღვიძე (მე)
-გამაღვიძე კიარა ლამის მომკალი (გუკი)
-კი ეგრე მოკვდებოდი, რა ჭკვიანი ხარ-თვალები ავატრიალე
-მოიცა.. სად დაგვაგვიანდება?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-არა მემგონი მართლა სკლეროზი გჭირს... დედას ვეტყვი ექიმის ნომერი მომცეს. სად და უნივერსიტეტში! (მე)
-რა გვინდა მანდ? ვის გაუგონია ქორწილის მომდევნო დღესვე სასწავლებელში გაქანება. ეს ერთი დღე მაინც მაცადეთ დასვენებაა-წუწუნი დაიწყო ჯონგუკმა
-გამოცდები გვაქვს, თორემ დიდი ხნის დატოვებული მეყოლებოდი აქ. (მე)
გუკიც ადგა და ოთახიდან გასვლა დააპირა, მაგრამ... -მაგ სპანჯბობის პიჟამოთი აპირებ წასვლას?-დამცინავი ღიმილით გავხედე. მან კი მობეზრებული სახით შემომხედა, ხელები მხრებში ჩამავლო და გარეთ გამათრია, თვითონ კი კარები მიიკეტა🙂 მართალია ვერ მხედავდა, მაგრამ მაინც დავეჭყანე, შემდეგ კი დაბლა ჩავედი სასაუზმოდ.
