გატაცება: ჩაკეტილში ცხოვრება.

თავი 37: შერიგება...

-ჯონგუკ...-ჩაიჩურჩულა თეჰიონმა, როდესაც უმცროსი ოთახში შემოვიდა და კარი მოიხურა.

-თეჰიონ... იდიოტო...-ამოისუნთქა ჯონგუკმა და თეს პირდაპირ დადგა.

-ვიცი... საშინელი ადამიანი ვარ...

-საშინელი ადამიანი ხარ...

-იდიოტი ვარ...

-იდიოტი ხარ... 

-არ უნდა დამეტოვებინე...

-არ უნდა დაგეტოვებინე...

-მიყვარხარ...

ჯონგუკი ადგილზე გაშეშდა, მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე წამით, შემდეგ კი თეჰიონს კედლისკენ უბიძგა და მთელი სხეულით აეკრო.

-იცი როგორ ვნერვიულობდი?!-წარბები შეკრა მაკნემ,-შენ... შენ საზარელო იდიოტო...

-მაპატიე... მე...-უფროსმა სიტყვა ვერ დაასრულა, რადგან ჯონგუკმა მათი ტუჩები შეაერთა და ახლა ძალიან მომთხოვნად კოცნიდა. 

-თვითმკვლელობა გადაწყვიტე?!-მაკნე უფროსს მოშოდა და ჰაერი ხარბად ჩაისუნთქა,-ჩემზე იფიქრე??!

-არ ვიცი რა დამემართა, ჯონგუკ...-ამის შემდეგ მაკნემ თე ისევ შეითრია კოცნაში, კოცნა ვნებიანი და ღრმა იყო, მაგრამ ცოტა ხანში ისევ შეწყვიტა.

-ჩემი ძმის ყველა სიტყვა სერიოზულად რატომ მიიღე?!

-მაგრამ ის მართალია!-ამოისუნთქა თემ,-მე მონსტრი ვარ... 

-მონსტრი ხარ!-უმცროსი უფრო მეტად გაბრაზდა,-შენ მართლა მონსტრი ხარ, რადგან როდესაც ახლოს არ იყავი ვიტანჯებოდი! შენ მონსტრი ხარ, რადგან მაშინ დამტოვე როდესაც მჭირდებოდი!

-ჯონგუკ, მაპატიე, გთხოვ... ეს არ უნდა გამეკეთებინა... მაპატიე... მაპატიე...-იმეორებდა თე, თვალებზე ცრემლები მოადგა,-დებილი ვარ...

-დებილზე უარესი ხარ!-იყვირა ჯონგუკმა,-მაგრამ მიყვარხარ! მიყვარხარ!

-ჯონგუკ...-კიმს ისევ არ აცალა ლაპარაკი, მის გახსნილ ტუჩებს დააცხრა, ხელები ბარწაყებზე მოხვია და ხელში აიტაცა, თემ დაუყოვნებლივ შემოხვია ფეხები წელზე,-ჯონგუკ...