GÖKYÜZÜ BEKÇİLERİ

2.Bölüm "Burası Benim Evimin İçindeki EVİMDİ"

Merhabaalarrr 🙋
Güzel ve içime sinen bir bölüm oldu.😊
İyi okumalar ❤️

Medya: Emir'in odası

__________

Emir'in Ağzından

Kapıyı hızla çarptım ve dışarı çıktım. Beni buradan göndermekte nereden çıktı? Saçmalık. Sadece saçmalık. Derin bir nefes alıp çevreme bakındım. Sokakta tek tük insan  vardı. 'Gecenin dördü salak! Ne bekliyon?' diyen iç sesimi takmadan yürümeye başladım. Nereye gittiğimin bir önemi yok yolun sonunda ne olduğunun bir önemi var.
Ve benim yolumun sonunda koca bir boşluktan başka bir şey yok. Kafamı önüme eğmiş bunları düşünürken. Aniden ayağım takıldı ve kendimi bir anda yerde buldum. Ellerimi son anda zemine bastırıp kafamın çarpmasını önlemiştim.

Derin bir nefes aldım. Kafamı kaldırıp etrafa baktığımda evden fazla uzaklaşmamış olduğumu gördüm. Ellerimi yerden çekip döndüm ve sırt üstü bir şekilde kendimi kaldırıma bıraktım. Hayır deli değilim. Ama serseriyim. Ve bu serserinin canı çok sıkkın. Çünkü annem ve babam beni amcamın yanına göndermek istiyor. Hiç tanımadığım amcamın. Bu zamana kadar varlığından bile habersiz olduğum amcamın.

Düşüncelerimi bir kenara atıp tek bir hamleyle yerden kalktım ve eve doğru yürümeye başladım. Eee nasıl olsa yarın gidiyoruz dimi bavul hazırlamalıyım. Kısa sürede eve vardığımda anahtarlarımı almış olmadığım için zile bastım. Kapıyı her zamanki gibi annem açtı hayatta değer verdiğim iki kadından biri. İkincisi anneannem. Kısa zaman önce vefat etmiş olsada hala gönlümün sultanı. Annem bana şefkatle gülümseyip içeri geçmem için kenara kaydı. Gülümsemesine karşılık verip içeri girdim. Ayakkabılarımı çıkarmamış olduğum aklıma gelince olduğum yerde durdum ve anneme baktım. Bana sinirli gözlerle bakıyordu. "Çok pardon" diyerek. Hızla ayakkabılarımı çıkarıp ayakkabılığa attım.

Odama girerken annem arkamdan "eşşek sıpası" diye söylenmeyi ihmal etmedi. Onun bu dediğine o görmese de gözlerimi devirip, güldüm ve odama girip kapıyı kapattım. Dolabımın üstündeki bavulumu alıp içine gerekli, gereksiz ne varsa doldurmaya başladım. Valiz ne kadar büyük olsada yetmeyeceğini anlayınca ufak başka bir çantaya geri kalanları doldurdum.

İşim bitince hızla kendimi yatağa sırt üstü bir şekilde atıp kollarımı kafamın altında birleştirdim. Tam gözlerimi kapatmıştım ki annemin içeriden "o üstün ile yatağa yatarsan terliklerim ile oraya gelirim!" Diye bağırmasıyla, kapattığım gözlerimi açıp bıkkınlıkla nefesimi dışarı verdim ve ayağa kalktım. Üzerimdekilerden hızla kurtulup valizden elime geçen ilk eşofman takımını altıma geçirip yarı çıplak bir biçimde kendimi yatağa attım. Gözlerim uykunun kollarına teslim olurken tek düşündüğüm. Umarım oralarda kafama göre bir şeyler bulabileceğimdi.

Uzaktan gelen bir ses ile gözlerimi araladım. Gözüme giren ışık ile gözlerimi kapatmak zorunda kaldım ve gözlerimin ışığa alışması için biraz zaman tanıdım. Gözlerimi tamamen açtığımda uzaktan gelen sesin sahibinin annem olduğunu anladım. "Emir! Hadi kalk! Geç kalıyorsun!" Diye bağırıyordu. Mutfakta kahvaltı hazırladığına eminim. Yataktan doğrulup oturur pozisyona geldim. Telefonumun nerede olduğunu düşünürken duyduğum arama sesi ile yastığımın altında olduğunu anlayıp elimi yastığın altına sokup telefonumu aldım. Arayan tabi ki de Oğuz'du.

"Ne var lan?" Diyerek açtım telefonu.
"aşk olsun kanka ya böyle telefonmu açılır?"
"Sadade gel Oğuz" dedim.
"Off Emir ya bütün hevesimin içine sıçtın."
"Oğuz!" Dediğimde.
"Tamam tamam kızma. Buraya geliyormuşsun. Doğru mu?"
"Sen nereden duydun lan?" Dediğimde. Kahkaha atıp "ben bilirim aga" dedi.
"Aferin sana gereksiz. Doğru geliyorum" dedim.
"Ne zaman?" Diye sorduğunda. Gözlerimi devirip, "bugün. Hadi çok konuştuk kapat!" Deyip konuşmasına izin vermeden yüzüne kapattım. Telefonu kapatırken söylenmeyi de
ihmal etmiyordum tabi ki. Telefonumu yatağın üstüne atıp ayağa kalktım. Odamdan çıkıp tuvalete doğru yürüdüm. Tuvalette klasik işlemlerimi hallettikten sonra odama gidip valizimi açtım. Altıma siyah dar kot pantolon geçirirken, üstüme siyah düz bir swett geçirip saçlarımı düzelttim.