Diary of an unknown writer

Dinsdag 5 mei

Dinsdag 5 mei, 00:21

Ha!

Jeetje, ik ga eerlijk zijn, ik weet gewoon niet hoe ik dit moet beginnen. Ik denk dat het het beste is om te doen alsof ik dit in een schriftje schrijf, in plaats van online. Over heel het internet. God.

Mocht je dit lezen: welkom! Ik verwacht niet dat veel mensen dit lezen. Wattpad is om boeken te lezen, geen dagboeken van een - precies zoals in de titel, dus - unknown writer. Right, een unknown writer die momenteel niet eens boeken online heeft staan, maar die er wel 6 tegelijk aan het schrijven is. Al jaren. Omdat ik gewoon niks af kan maken!

Zie je, zo gaat het momenteel dus in mijn leven. Vandaar dus ook dat ik dit online dagboek ben begonnen. Ik merk gewoon dat ik de laatste tijd weer veel nadenk, misschien wel overthink, en dat ik het fijn vind om mijn gedachten op te schrijven zodat ik het een plekje kan geven. Het is gewoon raar maar waar - het is veel makkelijker om je (ongemakkelijke) gedachten te delen met vreemde mensen, dan met vrienden, familie of kennissen.

Ik heb dit dus al eerder gedaan, een paar jaar geleden. Toen was het niet per se een dagboek, maar meer een boek om random gedachten kwijt te kunnen. Die werd toen wel populair! Ik denk dat ik toen 14 was? Dat kun je ook wel duidelijk merken in mijn manier van schrijven en doen. Ik vind het achteraf gezien wel jammer dat ik het nergens heb bewaard of opgeslagen, want ik heb het verwijderd toen ik ermee wilde stoppen. Maar inmiddels ben ik 18, en zijn mijn gedachten toch wel iets serieuzer geworden. Soms.

Voor de geïnteresseerden: ik ben Daphne, ik ben momenteel 18 jaar, en volg de opleiding 'media- en evenementenmanagement', met de richting evenementenmanagement. Het blijft een K-woord om te schrijven.
Omdat we momenteel opgesloten zitten met het welbekende virus kan ik niet veel met mijn opleiding - eigenlijk helemaal niks -, en heb ik dus tijd om na te denken. TE veel. Ik heb van augustus 2019 tot januari 2020 stage gelopen in een theater (waar ik 'gelukkig' op tijd weg was voor de uitbraak van het virus), en ben daarna meteen in het diepe gegooid op school. Al vrij snel kregen we weer veel grote opdrachten met verschillende deadlines, en werden we klaargestoomd voor bepaalde (eind)examens. Ik begon door de bomen het bos niet meer te zien en had écht geen vrije tijd meer. Ik ben een echte workaholic en ben ambitieus, maar dit was net iets te veel.
Maar goed, nog geen twee maanden later brak het virus dus uit in Nederland, en kon ik helemaal niks meer. Ik weet dat ik wenste voor iets minder werk, maar dit was wel heel erg. Het is me wel duidelijk geworden dat deze branche me absoluut geen zekere toekomst gaat bieden wanneer er onverwachte obstakels voorbij komen, zoals dit, maar het is wat ik wil. Als je maar doorzet, toch?

Deze tijd laat me vooral veel nadenken over mijn toekomst. En niet alleen om mijn opleiding, maar ook over de mensen om me heen. Ik ben erachter gekomen dat als ik me wil focussen op mijn toekomst en de positieve dingen in het leven, ik sommige mensen écht moet laten gaan. Dat hoeft niet makkelijk te zijn, maar wel nodig. Ik ben daar dus ook een beetje mee bezig.
Ik ben er gewoon achter gekomen dat sommige mensen niet (meer) zijn als hoe ze ooit waren. Of misschien zijn zij dat wel, maar ben ik gewoon veranderd.
Ik was een paar jaar terug, op de middelbare school, het aanwezige meisje van de vriendengroep. Degene die nog helemaal niet wilde denken aan volwassen worden, en die af en toe lekker kinderachtig kon zijn. Sinds ik van de middelbare school af ben is dat zó erg veranderd. Ik vind het zeker nog leuk om leuke dingen te doen met vrienden, maar weet ook dat ik me moet - en wil - focussen op mijn toekomst. Dat betekent niet dat ik niet meer gezellig ben of niet meer kan lachen, want ik ga nog graag uit en heb graag mensen om me heen, maar de tijd van ik wil lekker kind zijn en het volwassen leven niet onder ogen komen is echt voorbij. Ik merk dat ik veel vrienden heb waar ik een paar jaar geleden nog veel lol mee had, maar waar ik nu gewoon niet meer zo lekker mee ga. En gek genoeg ben ik er best goed in om die mensen te laten gaan en vind ik dat ook helemaal niet erg.
Ik hou niet van mensen waar ik geen serieuze gesprekken mee kan voeren en die zich ontzettend kinderachtig - in hun ogen vaak grappig of humor, in mijn ogen vooral irritant - gedragen. Zulke mensen houden mij alleen maar tegen in het volwassen worden en in het zijn van degene die ik wil zijn of al ben, en die heb ik niet nodig in mijn leven.

Weet je, I don't mind. Ik denk dat dit gewoon de levensfase is waarin je erachter komt wie je echte vrienden zijn en blijven, en op wie je echt kan rekenen. Ik heb de liefste mensen om me heen en ben gelukkig met ze.

Ah joh, dat was weer even genoeg gezeik. Mocht je er nog zijn en het nog lezen: I like you :). Ik ga in dit dagboek echt niet veel op spelling, interpunctie of grammaticafouten letten, want daar is het het boek niet voor. Don't worry: in de boeken die ik schrijf (en die hopelijk nog ooit online zullen komen), let ik wel op wat ik doe.

Dinsdag 5 mei, 01:01

Ik zit inmiddels al de hele avond naar mijn playlist te luisteren, en nu komt er een nummer van Yungblud voorbij. Dat deed me denken aan dat ik zijn muziek al heel tof vind en volg sinds zijn eerste nummer (toen hij nog helemaal onbekend was), en dat ik het er een paar maanden geleden met een vriend over had om een keer naar zijn concert te gaan. Sinds die paar maanden heb ik het gewoon ZIEN gebeuren dat het een soort fangirl-attractie is geworden. Dat zijn dan vooral meiden die zeggen dat ze in een emo-fase zitten (terwijl ze dat CLEARLY niet zitten) en dat ze naar punk/rock luisteren (wat het CLEARLY niet is). Dat maakt het voor mij al gewoon niet meer leuk om naar zo'n concert te gaan.
Ik oordeel niet over iedereen hè, zeker niet, maar dit is gewoon hoe ik het het meeste zie. Ik weet niet, ben ik de enige die het dan al niet leuk meer vind of afhaakt?

Dinsdag 5 mei, 01:49

Mijn slaapritme is dus nergens meer te zoeken, hè. Die had ik al niet, maar het is nog veel erger geworden sinds de 2-weken lange meivakantie die er nu inmiddels op zit (gelukkig). En waarin ik eigenlijk, zoals we elk jaar doen, 2 weken in Spanje zou hebben gezeten. Ik ben zoooo blij als dit virus de wereld weer uit geholpen is. Niet alleen voor mijn ritme, maar ook voor mijn bijbaan. Ik ben nu al bijna 2 jaar caissière bij de Jumbo en het enige wat ik zie als ik vooruit kijk zijn 1000 plastic schermen. En om niet te vergeten: de handschoentjes! De handschoentjes die 1000 maten te groot zijn omdat we de kleine niet meer hebben, en waarmee ik geen wisselgeld kan pakken en constant vast blijf plakken aan iedere mogelijke zegel. Oh, en de extra baan die ik erbij heb gekregen: het uitdelen en schoonmaken van karretjes. Dat mag van mij ook wel weer gaan.

Oh Jezus, ik heb nu net de serie 'Never have I ever' afgekeken. Het is geen hoogstandje maar het kijkt wel lekker weg. Let's be honest: de Netflix Originals zijn nooit echt fantastisch, maar ik heb er een zwak voor. Het zijn allemaal van die verhalen waarvan je in de eerste seconde al weet hoe heel de film of serie gaat, maar toch blijf je kijken.
Ik wilde het eigenlijk hebben over Eve. Of beter gezegd, in het echt, Christina Kartchner. Die vrouw is PRACHTIG. Ze is helemaal niet zo bekend, vooral omdat ze veel kleine rollen heeft in kleine films of series, maar wauw.

Ik ben er ook nog helemaal niet uit wat ik voel en voor wie. Ik val sowieso op jongens, maar ik twijfel echt al jaren over de meiden. Ik heb al vaker met meiden gezoend en heb dat nooit erg gevonden, maar ik weet tot op de dag van vandaag niet of ik er ook verliefd op zou kunnen worden of niet. Misschien omdat het me gewoon nog niet is gebeurd. Christina is maar een voorbeeld, maar er zijn meer bekende meiden/vrouwen waar ik weak van word, hoor.
Ik ben er ook helemaal niet naar op zoek, eerlijk gezegd. Ik ga nergens achteraan lopen: mocht ik een vrouw ooit leuk vinden dan is dat zo, en dan komt dat niet als een verrassing.
Áls dat ooit gebeurd. Ik ben een echte boogschutter (qua karakter ook, zoek je de karaktereigenschappen van een boogschutter op dan lees je eigenlijk alles over mij, het klopt zooo erg). Ik raak helemaal niet snel verliefd en ben heel erg op vrijheid gesteld. Als ik denk aan het hebben van een relatie of kinderen krijg ik een black-out, joh. Not my thing.

En nog even over Never have I ever: ze moeten de leeftijden aanpassen! In de serie zijn de acteurs rond de 15 / 16 jaar oud, maar ze lijken veel over. Misschien omdat Eve (Christina Kartchner) in het echt 25 is, en Ben (Jaren Lewison) 20. In sommige scenes zie je dat heel duidelijk, ik vind dat daar niet heel erg over na is gedacht. Ik dacht ook dat ze in de serie allemaal rond de 18 / 19 / 20 waren, totdat ze in sommige scenes de leeftijd zeiden of lieten zien. Het klopte gewoon niet.