G,
I'm missing in action. I like to think people are worried about me because I'm not answering their messages. Ikaw ba? Pero you know how much I like peace and quiet. I'm physically tired. The work load and the people I'm working with are stressing me out. Ayoko na pumasok. Ang dami lang talagang trabaho. Gusto ko na lang talagang mag resign kung pwede lang. I need a vacation leave with pay if that's still applicable.
Mas lamang yung pagod ko kaysa sa lungkot ko ngayon. But I still have a lot of sad thoughts. There are times I'm thinking, what if maaksidente ako sa daan? Who would be the first person they'll call to let you know? And what if may mangyari ngang masama sa akin, would that be the end of me?
And also, I think about what if I ended up losing someone I love? I'm very curious of what I would feel. I've seen people losing their loved ones and I never understand. I just.. felt very sad. Pwede bang ako na lang yung maunang mawala?
Sorry kung palagi akong malungkot. I just don't think I'll be happier. Oo, tumatawa ako kasama niyo, totoong masaya ako... pero pag ako na lang, sobrang nalulungkot ako. Nararamdaman ko namang may halaga ang buhay ko, pero madalas, ang sabi ng mundo... magiging okay lang kahit wala na ako.
Most of my episodes are... sad. It's addictive yet it's comforting in a good way. Kasi naman pag masaya ako parang di ko ma enjoy because I know I'll be sad later. I want to enjoy this life, but also... I just want it to end.
Yung mga nangyayari sakin, parang patak ng ulan. Bigla bigla na lang babagsak tapos titigil. Tapos, lalakas ulit hanggang yun na lang ang marinig mo buong gabi. Sa umaga, sisikat na naman ang araw pagkatapos ang mundo ay madiligan.
Kapag pala malungkot ka, minsan nagkukunwari ka pa ring positibo sa lahat ng bagay kahit alam mong ang hirap tanggapin ng realidad ng buhay. May mga beses na nilalamon ka na nito, tapos wala kang magawa kundi magmukmok, umiyak ng walang tigil at isara ang komunikasyon mo sa ibang tao. Minsan kasi pakiramdam mo baka kulang ka lang sa atensyon o sa pag alo ng mga taong malapit sayo. Natatakot ka rin na hindi nila maintindihan yung pakiramdam na wala ka ng pakiramdam. Hindi nila maiintindihan ang kahinaan mo hanggang sila naman ang manghina. Kapag masyado ka nang nalulunod sa kalungkutan, wala kang choice kundi matutong lumangoy pabalik sa dalampasigan kung saan ka pwedeng huminga. Kasi ang totoo, walang sasagip sayo kundi ang sarili mo. Pero paano kung ayaw mo ng tulungan ang sarili mo?
I think I'm not supposed to be here. People hate me kasi di nila ako kilala. Or dahil kilala nila ako kaya ayaw nila sakin. I try not to bother, I act and pretend I don't care. Pero... it gets into my bones. I'm not a bad person, why do other people make me feel that I am?
I want to make people happy, would they get sad if I leave? I want to leave. No, not far away because I don't want to come back anymore. Gusto ko na lang maglaho na.
Please don't hate me.
