Without Doubt

Chapter Four

Nami's POV

"What the hell?! Saan ako matutulog?" I asked.

"Dito sa kwarto." simpleng sagot niya.

"What?! No way!" I shrieked

"Okay, edi doon ka sa sofa." sabi niya ulit habang nadapa sa kama.

"Matheo, I can't sleep in that effing sofa." naiinis na sabi ko sa kaniya.

"Edi dito ka sa tabi ko." sabi niya at hindi pa rin ako nililingon.

Ugh! Pano ba naman kasi, napagusapan namin na sa condo niya na kami titira. Matheo being a Dela Vega, I presume that he have a big condo unit. But damn! Malaki nga ang condo iisa namana ng kwarto!

Since alam ko na hindi ako mananalo sa kaniya, lumabas na lang ako ng kwarto at dumeretso sa sofa. Kinuha ko ang ang throw pillow at iyon ang pinagunanan. Pinilit kong pinagkasya ang sarili sa sofa at ipinikit ang mga mata para matulog na. Walang puso talaga ang mga lalaki. Really? Babae patutulugin sa sofa? Tss. Unti unti na akong hinila ng antok at nakatulog na.

Matheo's POV

An hour or so passed mula ng lumabas si Nami ng kwarto pero hindi pa rin siya bumabalik. Don't tell me natulog talaga siya sa sofa?

Napabalikwas ako ng bangon ng maisio iyon at dali daling lumabas ng kwarto at nagtungo sa sala. And I saw her lying in the sofa, sleeping.  Uncomfortable feeling is visible in her face.

"Tss, stubborn woman. Pwede naman kasing matulog sa tabi ko." bulong ko sa sarili tsaka siya dahan dahang binuhat.

Inihiga ko siya sa kama at inayos ang pagkakahiga niya at kinumutan siya. I wonder why she hate men. Humiga ako sa tabi niya at pinakatitigan ang muka niya. She's really beautiful.

Naalala ko na naman ang vows na sinabi ko kanina. I mean what I've said a while ago. It may sound cliche but I like her the first time I saw her. Kaya nga pumayag agad ako sa naisip nila Achilles. I removed my t-shirt and decided to sleep.

Nami's POV

Nagising ako na nasa kama na ako. What? Alam ko natulog ako sa sofa. Paano ako napunta dito? Napatingin ako sa kabilang side ng kama at ganun na lang ang pagkagulat ko ng may makita akong lalake na walang pang itaas na damit.

"AAAAHHHHHHHH!!!" sigaw ko at napabangon sa kama. Wrong move! Biglang umikot ang paningin ko at natumba sa sahig. Sapo ko ang ulo ko dahil nahihilo pa rin ako. Bakit ba nakalimutan kong Anemic ako?

"Why are you shouting? Can't you see Im sleeping-- shit! What happen to you?" narinig kong sabi ni Matheo. Hindi ko parin inaangat ang paningin. Naramdaman ko ang mga kamay ni Matheo sa balikat ko at tinitignan ako.

"What happened?" tanong niyang muli.

"Nahilo lang ako nung bigla akong tumayo." sabi ko at inalis ang pagkakahawak niya sa balikat ko at pinilit tumayo. Inalalayan niya naman akong bumalik sa kama at pinahiga.
I utter my thanks to him.

"Bakit dito ako sa kama natulog?" tanong ko ng maalala na sa sofa ako natulog kagabi.

"Binuhat kita. Stay here. Magluluto lang ako ng umagahan."sabi niya at tumalikod na. Naglakad na siya paalis pero bago pa man siya makalabas ng kwarto ay humarap siyang muli sa akin.

"And by the way, you're mother said to me that you will take a leave for 1 weak. May pupuntahan tayo." then he take his leave.

After an hour muling pumasok si Matheo sa kwarto at may bitbit ng tray ng pagkain. Pancake and coffee for breakfast.

Natapos na kaming kumain at pinagusapan na namin ang sinasabi niya kanina na pag leave ko ng isang linggo. Pupunta daw pala kami sa beach house niya sa Batangas. Even if I don't want to, my mother threaten me that she will break her promise if I won't take a leave. Ang babaw niya talaga kahit kailan.

"Ready na ba ang mga gamit mo? Aalis na tayo." Sabi ni Matheo pagkapasok na pagkapasok niya sa kwarto. Tumango lang ako at binitbit na ang traveling bag at ang sling bag na idadala ko.

Hindi ko nga alam paano ako nakatagal sa kaniya. But still it doesn't mean we can be friend. I can't let another man be attached to me, again.

"Lets go." he said then grab my traveling bag. Nauna na siyang lumabas at sumunod naman ako.

We use his Ford Shelby GT500 Convertible model. Hindu biro ang presyo nito. He really is damn rich.  Habang nasa biyahe ay pareho lang kaming tahimik. Panong hindi tatahimik eh bawat tanong niya tanong at iling lang ang sagot ko. Kung minsan naman ay napakaikli ng ibinibigay na sagot.

Hindi naman kasi ibig sabihin na asawa ko siya, kailangan kausapin ko din siya gaya ng pagkausap niya sa akin. Asawa ko lang siya sa papel.
Matagal tagal pa daw ang biyahe kaya naman napagisipan kong umidlip muna.

Naalimpungatan ako mula sa pagkakatulog ng may mahinang pagtapik sa sa pisngi ko. Dahan dahan kong iminulat ang mga mata at bumungad sa akin ang matiim na pagtitig sa akin ni Matheo. Nailang naman ako kaya't ako na ang naunang umiwas.

Naamoy ko ang amoy ng dagat. Nandito na siguro kami. Nauna na akong bumaba ng kotse. Malamig na hangin at magandang tanawin ng dagat ang sumalubong sa akin pagkababang pagkababa ko.

The scenery alone calms my soul. Beautiful. The sun is already setting and it reflects to the sea.

"Beautiful." I said while looking at it.

"Yeah, just like you." napalingon ako kay Matheo na nakababa na pala at nasa tabi ko na.

"I often compare myself with the nature. The nature is so beautiful and kind it gives you everything you need, but people always took advantage of it. And still blame the nature when they loat it." I don't know why I said those words.

Hindi siya agad nakapagsalita sa sinabi ko. I can feel that heis staring at me.

"let's go?" ata ko sa kaniya. Ayaw niya naman sigurong matulog dito mismo sa kinatatayuan namin di ba?

"Yah, let's go." he said. Bitbit na niya ang mga gamit namin at iginaya ako papasok sa isang malaking bahay. Sana naman dalawa na ang kwarto nito.

Pagkapasok ko ay inilibot ko ang paningin sa loob. Maganda ang stylr nito. Malinis at halatang araw araw nililinis. May mga paintings na nakasabit sa nay dingding. Napukaw ang atensyon ko sa isang painting, isang babae at lalake na nakatalikod. Looking at the setting sun. Sudenly I felt nostalgic. I remember  the time when we used to watch the sun rising and setting. I remember everything that we once have.

Iwinaksi ko sa isipan ang rumaragasang masasayang alaala kasa siya.

Stop it Nami! Baka nakakalimutan mo ang ginawa niya sayo?

I scolded myself and decided to ask Matheo where would be my room.
Itinuro niya naman sa akin at sinabing naipunta na daw niya roon ang gamit ko. Dumiretso ako sa kwarto na tinutukoy niya at piniling magpahinga na lang muna.

Sana matapos na 'tong linggo na ito. I sense some danger that will cause of this effing vacation. I hope it is just a false alarm.

I hope.

--

Y e m a b o l 🌻