The Games || One Direction ||

May the odds be in your favor!

Liam P.O.V.

Geschrokken kwam ik overeind en keek vluchtig om me heen, mijn ademhaling ging sneller dan normaal en mijn handen trilden. Het drong niet tot me door, totdat ik de jongens naast me zag slapen. Het was maar een droom Liam, sprak ik mezelf toe.

Met blote voeten liep ik op de koude vloer naar de keuken, ik deed de koelkast open en pakte er de fles water uit. Zo stil mogelijk deed ik het keukenkastje boven het fornuis open en pakte er een klein glaasje uit. Met mijn gedachten ergens anders deed ik de fles water open en vulde mijn glas, totdat ik druppels water op mijn voet voelde. Ik schoot uit gedachten en stopte direct met het inschenken van het water, waarna ik de fles water op het fornuis liet staan en even diep zuchtte. Ik pakte een handdoek en begon al het water op te kuisen, deze dag kon niet slechter gaan! Of dat dacht ik toch.

Het is middag en we staan allemaal op het marktplein te wachten voor een groot podium waar een microfoon opstaat en een tafeltje met een bokaal waar de namen insteken. Iedereen was net het plein opgelopen als geen twee seconden later de vrouw oploopt die we elk jaar zien, haar naam was 'Mevrouw Pettui', ze klopte eens op de microfoon die voor haar stond en er verscheen een gemeen lachje op haar gezicht.
Dit jaar was ons district aan de beurt, er zouden tien meisjes en tien jongens uit ons district strijden voor hun leven. Elk jaar hadden we al op het grote scherm meegevolgd hoe de andere districten het deden en nu is het weer onze beurt. De jongens en ik waren al elk jaar niet getrokken, maar vandaag had ik het gevoel dat het anders zou zijn.
'Welkom, welkom. Zoals ieder jaar zien jullie mij hier.', begon ze en verlegde haar haar even naar achteren. 'En met veel plezier mag ik jullie vandaag mededelen dat het weer aan jullie is om te laten zien hoe sterk wij zijn.', ze applaudiseerde even, maar niemand deed mee. 'Laten we maar direct overgaan tot de trekking.', met een glimlach op haar gezicht liep ze naar de bokaal waar de jongensnamen inzaten. Ze stak haar hand erin en trok voorzichtig er een kaartje uit. Dit herhaalde ze nog negen keer en liep toen terug naar de microfoon. Ze schraapt haar keel en doet het eerste papiertje open, ze plaatst haar mond tegen de microfoon, 'Sam Dupet.', iedereen keek rond en zag toen een jongen uit het publiek gestapt komen die door de bewakers naar voren werd gebracht. Mevrouw Pettui knikte eens vriendelijk en opende toen het tweede briefje, 'Julien Quy.', net zoals Sam werd deze jongen ook naar voren gebracht. Weer deed ze een papiertje open, 'Liam James Payne.', mijn ogen werden groot en ik keek snel om me heen naar de jongens die zelf ook het niet konden geloven. Ik ademde eens diep in en liep toen het publiek uit waarna ik door de bewakers het podium op werd geholpen.

Harry P.O.V.

Toen Liam zijn naam werd afgeroepen wou ik het gewoon niet geloven, dit kan niet! Onze Liam die gaat moeten strijden voor zijn leven, dat geloof ik niet! Totdat ik zag dat Liam op het podium stond, een diepe zucht verliet mijn mond en angstig keek ik Liam aan, de angst was op zijn gezicht af te lezen. De dame vooraan wachtte geen seconden langer en deed het volgende papiertje al weer open.
Uiteindelijk waren er nog drie andere jongens afgeroepen waarvan één Niall, net als Liam wou hij dat podium niet op, maar tot mijn verbazing bleef hij er wel rustig onder.
'Harold Edward Styles.', riep de dame af, mijn handen begonnen direct te trillen en ik voelde hoe mijn ogen gevuld werden met tranen, maar ik kon mezelf nog snel bedwingen niet te gaan huilen, ik moest me sterk houden. Ik ga naast Liam staan die mijn hand vastpakt en knikt, 'Het komt goed.', fluistert hij me toe en er verschijnt toch een kleine glimlach op mijn gezicht.

We zaten allemaal in een ruimte, één voor één was er al een familie binnengekomen van de andere jongens, waarvan ik nu al hun naam was vergeten. Ook de meiden zaten in deze ruimte, ze staarden allemaal naar de grond, wachtend op hun familie. De deur ging weer open en al snel staan ik, Liam en Niall op. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht als ik word omhelst door mijn zus, Gemma, 'Hou je goed, je kunt het.', spreekt ze me toe, ik knik en kom nu maar pas tot het besef dat als ik wil overleven, ik de jongens ook zal moeten doden. Mijn ogen werden groot en ik besloot die gedachte achter me te laten, we zullen wel zien wat het bracht.

Niall P.O.V.

Met mijn ogen wijd open lag ik op het bed dat me toegewezen was toen we de kamers verdeelden, we zaten allemaal in de trein en hadden een reis van twee dagen in het vooruitzicht, dan kwamen we aan in het capitool waar we een zo goed mogelijke indruk moeten maken, nog veel te doen dus. Iedereen kent me natuurlijk als de steeds lachende en enthousiaste Niall, maar in deze periode zou er niet veel van te merken zijn, ik zou mijn beste vrienden moeten vermoorden, dat kan ik toch niet?! Ik wuifde de gedachte weg en sloot mijn ogen voor een tijdje totdat ik iemand op de deur hoorde kloppen. "Binnen", mijn ogen gericht op de deur. 'Euh.. Hallo', sprak het meisje me verlegen toe. Met een zwakke glimlach op mijn gezicht zette ik me recht en klopte op de plaats naast me.
"Ik ben Niall, aangenaam", ik stak mijn hand naar haar uit en zag hoe ze mijn hand aanpakte, 'Caro.', glimlachte ze en ik knikte haar vriendelijk toe. "Dus waarom kom je langs bij me?", niet dat ik het erg vind om wat gezelschap te hebben. 'Ik wou wat gezelschap en heb je al vaak in het dorp gezien, je bent altijd zo vrolijk en dat had ik wel even nodig.', ik moest even lachen, dat zal ik wel als een compliment beschouwen.

Caro P.O.V.

Zijn lach, het liet me gewoon smelten! Het was een goede keuze geweest om bij Niall langs te gaan, ook al zal hij over een week mijn vijand zijn, bij die gedachte zuchtte ik weer even. Hij keek me even niet-begrijpend aan, waardoor ik moest lachen. Natuurlijk kon hij die zucht horen, hoe dom was dat wel niet van mij, denken dat hij het niet zou horen. Facepalm!
"Laat maar", hij trok nog even een wenkbrauw op, maar al snel liet hij zijn wenkbrauw weer zakken en grinnikte kort. "Dus, euhm... Wat zijn jou vaardigheden, ik bedoel wa-", nog voor ik mijn zin kon afmaken onderbak Niall me, 'Camouflage.', ik trok een wenkbrauw op, 'Nou dat ga ik niet aan jou neus hangen... Vijand.', lachte hij en zelf kon ik het ook niet laten even te lachen, hij kon gewoon mijn gedachten lezen. Uit het niets sprong er opeens een lichtje in de kamer aan, mijn ogen gingen gelijk de kant van het licht uit, 'Eten!', hoorde ik Niall enthousiast roepen, geschrokken van zijn luide stem keek ik hem aan, ik zette me recht en liep uiteindelijk achter hem aan naar de gezamelijke ruimte. De ruimte was al snel gevuld met twintig mensen, tien jongens en tien meisjes, iedereen zette zich op een stoel aan de grote tafel, het was een reusachtig buffet meer dan dat ik ooit zelf had kunnen dromen te krijgen thuis, eigenlijk is het niet eerlijk dat ze hier het lef hebben alles te tonen wat ze hebben terwijl ze weten dat wij het thuis niet allemaal even breed hebben.

Chayenne P.O.V.

Nog terugdenkend aan wat er daarnet gebeurd was, neem ik plaats aan tafel, ik zet me over een jongen met krullen. Het was gewoon niet te geloven dat ik getrokken was tot degene die moesten vechten op het veld, voor hun leven, als ik zo kijk naar de jongens die hier zitten wist ik niet zeker of ik een kans maakte, ze waren allemaal redelijk gespierd en het leek echt wel alsof ze voor niets bang waren. Behalve drie jongens, ze waren ook wel gespierd, maar gemeen leken ze niet, eerder lief en behulpzaam. Eén van die jongens was de krullenbol tegenover me. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen net diezelfde jongen, waar ik net aan dacht iets aan mij vroeg, "Zou je dat nog even kunnen herhalen, asljeblieft.", vroeg ik op een beleefde toon en hij herhaalde zijn vraag, "Ja, nog wat water zou fijn zijn.", met een glimlach op zijn gezicht gaf hij de fles water aan me en ik schonk voor mezelf nog een glas water in.

Alle twintig de tributen hadden hun avondeten al snel achter de rug, ze waren voldaan en besloten dan ook naar bed te gaan, sommige bleven nog in de gezamelijke ruimte zitten en leerde elkaar wat kennen, uiteindelijk besloot de rest ook te gaan slapen en werd het volledig stil in de trein, op de motoren na. De reis ging verder en over twee dagen zouden ze aankomen in het Capitool waar de mensen de tributen voor het eerst zouden zien.