The Games || One Direction ||

2.

Liam P.O.V.

Er waren al een paar dagen voorbij, we hadden trainingen gekregen en laat ons zeggen dat er al wat 'groepjes' waren tussen de kandidaten. Het was dan ook al duidelijk dat onze 'groep' redelijk hecht was geworden aan elkaar, of dat een goed teken is, daar heb ik geen idee van.  Toch hadden we een plan, we zouden dit samen overleven! We hadden al een aantal tactieken besproken, we zouden niet altijd één grote groep blijven, we zouden gaan opsplitsen, maar als het gevaar dreigt hadden we een techniek bedacht om het aan elkaar te laten weten. De exacte plaats zouden we niet kunnen doorgeven aan elkaar, maar hopelijk wel net genoeg. Als we de arena in gaan, hadden we besloten het als eerste goed te gaan verkennen. In twee aparte groepen zouden we dit gaan doen. 

In een grote ruimte staan we met zen allen te wachten op de mensen die ons gingen klaarmaken, zodat we de arena zouden in kunnen gaan. Deze mensen zouden een soort van begeleiders voor ons zijn tijdens het het 'spel'.
Daar zijn ze dan, één voor één komen ze binnen gelopen. Elk gaan ze naar hun eigen, patiënt, kun je het wel noemen. Zo komt er dus ook een persoon op mij afgelopen, een vrij jonge man, redelijk netjes gekleed. 'Hallo, ik ben Nick. Ik zal je begeleiden door dit, laat het onder ons houden, vreselijke spel.' Instemmend knik ik, dit gebeuren is inderdaad vreselijk en zou eigenlijk niet mogen bestaan, maar toch zit ik er midden in.

Chayenne P.O.V.

Samen met de jongeman, die mijn begeleider nu is, loop ik naar een kamer toe. Afgezonderd van de rest. Een pak krijg ik in mijn handen geduwd. Even schraap ik mijn keel, verbaasd kijkt hij me aan. "Omdraaien graag! Het is niet omdat ik zo de arena in ga en misschien vermoord word, dat ik wat aan je tonen." Een brede grijns komt op zijn gezicht, maar tot mijn opluchting draait hij zich toch om. Right! Voor de veiligheid, draai ik me ook om en trek mijn kleren uit. Tijd om het pak aan te trekken, al snel merk ik hoe strak dit pak zit. De rits krijg ik dan ook maar half vast, "Kun je een handje helpen?", mijn ademhaling stopt even als de rits tot boven word toe gedaan. 'Het is de bedoeling dat het zo strak zit.', deelt hij alvast mee. Hij las net mijn gedachten! Fijn. 

Harry P.O.V

Dat pak irriteert me nu al! Het klemt alles af, ook op plekken waar het niet zou horen te spannen. 'Beweeg, dan komt het pak losser te zitten.', ik doe maar wat er gezegd word en ga een paar keer door mijn knieën heen. En inderdaad... Dat werkt wel, een vloed van vreugde gaat door me heen. Best raar hoe het losser komen te zitten van een outfit, je zo blij kan maken.
*Pling*, 'Aan alle tributen word gevraagd om in de koker te gaan staan!' Het is zover! Het moment breekt aan, hoe erg ik het ook vind, ik moet de arena in en wel nu. Eens diep adem ik in, 'You can do this.', word er moed in me ingesproken, ik knik alleen maar.
Doorzichtbaar glas komt rond me heen. Hier sta ik dan, in de koker, die me naar boven zal brengen. Het leeuwenhok in. Het aftellen begint,  '3... 2... 1...'

Laat de strijd beginnen!