The Games || One Direction ||

1.

Chayenne P.O.V.

Allemaal zaten we apart in onze kamers, vandaag was de grote dag! Vandaag zouden wij, de tributen, het beste van onszelf moeten laten zien om sponsors binnen te halen. Ik zag hoe de uitgang van de grote tunnel waar we daarnet ingereden waren, steeds lichter en lichter werd. De trein begon van snelheid te minderen en niet veel later hoorde ik een heleboel geluiden van buiten komen, allemaal juichende mensen, snel draaide ik me om en zag hoe we het Capitool waren binnen gereden. Het plan van vandaag was dat je jezelf hoffelijk zou gedragen. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht waarna ik mijn hand opstak en naar de mensen buiten begon te zwaaien. Iedereen leek zo enthousiast ons te zien, het was net alsof ze het geweldig vonden om ons elkaar te zien doden en ze zelfs wouden dat we dit nu al zouden doen. Recht voor hun ogen en niet op het televisiescherm, maar dan zouden ze nog lang mogen wachten.

Het moment was aangebroken. Vandaag zouden we laten zien wat we waard zijn. Met zen allen zaten we in één grote ruimte, wachtend tot het onze beurt was. De meeste tributen waren al aan de beurt geweest, wie zat hier nog? Caro, Liam en ik. 'Liam James Payne, u mag komen.', hoor ik de stem door de geluidsboxen komen. Naast me staat de jongen op, zet zijn stap richting de deur en verdwijnt niet veel later. Caro en ik waren nu nog de enigste die overbleven.

Caro P.O.V.

'Liam James Payne, u mag komen.', het zou niet lang meer duren voor ik aan de beurt zou zijn. Ik had al veel mensen door die deur voor me zien weggaan, maar mijn naam was nog niet afgeroepen. Steeds duurde het een tijdje voor een nieuwe naam afgeroepen werd, dit zal nu ook weer het geval zijn. Een pijnlijke stilte die niet onderbroken wordt, totdat de stem van de vrouw weer klinkt in deze grote ruimte. Zo was het al heel de tijd bezig en ik werd er zenuwachtig van! Steeds het wachten en het horen dat anderen al mogen gaan, terwijl jij hier zit te vergaan van de stress. Leuk is anders.

Daar zat ik dan, helemaal alleen. Chayenne was een tiental minuten geleden opgeroepen en nu zat ik hier. Al een hele tijd zit ik wat geluiden te maken met mijn lippen, de tijd wat aan het doden. Helpen? Nee, dat doet het niet echt. *Pling*, de vrouwenstem galmt weer door de kamer en zegt mijn naam, '... U mag komen.', beëindigt ze de zin. Mijn hart klopt in mijn keel, nu was het mijn moment om te laten zien wie ik ben! Het was erop of eronder, niet er tussen. Dat bestond niet voor hun. Met trillende benen stond ik op, ik beweeg me voort naar de deur en zie hoe deze zich automatisch voor me opent. Borst vooruit en er voor gaan, Caro! Bracht ik mezelf moed in. Met een gezicht vol zelfvertrouwen liep ik de zaal in, mijn blik ging naar de mensen die boven zaten te dineren. Waarom dat nu weer? Ze zouden toch nooit opletten op die manier? Ik besloot me er niets van aan te trekken en pakte een zak met messen erin van het schap. Dit was het wapen waarmee ik getraind werd, hiermee zal ik ook de spelen, proberen, te doorstaan. Rond me stonden allemaal doelwitten, hierop zou ik gaan mikken, recht in de roos. Of dat ging ik dan toch alleszins proberen. Ik kreeg een doodserieuze blik op mijn gezicht en pakte het eerste mes uit de zak, deze had ik al op mijn rug gehangen. In een fractie van een seconde werp ik het mes naar het doelwit en dan volgt een ander mes. Mijn hand gaat naar mijn rug, grijpt weer een ander mes uit de zak en niet veel later steken alle messen in de doelwitten. Gefocust kijk ik rond, hoeveel zaten er in de roos? Nu, het zijn twaalf doelwitten en als ik juist heb geteld, heb ik er tien juiste. De andere twee, zijn er net onder of boven. Goed genoeg dus! Met een buiging nam ik afscheid en zette mijn pas richting de uitgang.

Niall P.O.V.

Liam, Chayenne, Harry, Caro en ik. Samen zaten we voor de televisie, te wachten tot het zou beginnen. We zouden via deze weg meegedeeld krijgen hoeveel punten we hadden gekregen van de jury, plus de nodige commentaar natuurlijk. Er waren al een paar scores geweest, maar deze waren van de andere tributen. We hadden niet echt zoveel contact met hun. Het groepje, waarmee ik nu op de bank zit, dat zijn de mensen die tot mijn 'vriendengroep' hier behoren. 'Harry, tribuut nummer 6, heeft een score gekregen van...', met zen allen keken we nieuwsgierig naar het scherm, 'Een negen op twaalf!', wordt er enthousiast gezegd. Dan volgt de nodige commentaar, blijkbaar had Harry zijn techniek goed te pakken, maar zou nog net iets meer aan tempo mogen werken. Dan weten we dat ook weeral. 'Niall, tribuut nummer 7, heeft de score een...', mijn blik is gefocust op het scherm, de zenuwen gieren door mijn lijf. 'Acht op twaalf! De jury vond dat zijn zelfvertrouwen niet echt op punt was, zijn techniek moet nog wat aan gewerkt worden.', dat had ik niet verwacht. Allemaal bemoedigende woordjes krijg ik toegezegd van de rest. Ik mag de hoop niet verliezen, zeggen ze. Blijven geloven in jezelf, dat is de bedoeling van deze Spelen. Eens je de hoop verloren bent, is er geen weg meer terug.

De meiden, ze waren nerveus, dat zag je. Zij waren nog de enigste in deze ruimte dat hun scores te weten moesten komen. Al een hele tijd zaten ze op hete kolen, te wachten tot zij eindelijk aan de beurt waren. 'Chayenne, tribuut nummer 12...', uh, steeds diezelfde zin. 'Heeft de score, tien op twaalf.', de commentaren volgen en niet veel later was het ook Caro haar beurt, 'Tribuut nummer 14, heeft een score van een elf op twaalf!', het wachten was voorbij! Iedereen wist zijn punten en kon weer met een gerust hart gaan slapen. Behalve, ik! 'Proficiat aan alle tributen, may the odds be in your favor!', het scherm springt op zwart, dat was het dan, de show was voorbij en we zouden allemaal met de commentaren die we hadden gekregen iets gaan doen! Dat stond vast. En bij mij al zeker. De laagste, dat was ik niet, maar ik was vastbesloten mijn techniek te gaan verbeteren en het uiterste uit me te gaan halen voor we de arena zouden ingaan.

Liam P.O.V.

Een tien op twaalf, niet slecht, vind ik dan zelf. Ja, er waren puntjes waar ik aan zou moeten gaan werken, maar was dat niet bij iedereen? Ik bedoel, niemand is perfect. Echt gerust was ik er nu ook weer niet in dat ik als laatste in die arena zou overblijven, maar we konden maar het beste uit ons halen en hopen dat het zou gaan lukken. De groep waar ik nu al een tijdje mee optrek, met die groep zal ik waarschijnlijk in het begin strijden tegen de andere tributen. Wat er daarna zou gebeuren, daar had ik nog geen idee van, maar dat zouden we dan wel zien. Let the game begin!