Our Everything® (Sequel To Being His Everything)

Hoofdstuk 18 - New Direction

Ik haal een hand door me krullen als Jane de schuif deuren door loopt naar binnen. ‘’I’m going to bed, don’t worry, I’ll sleep next to Rose’’ Zegt ze stug. Ik houd me kaken stevig op elkaar en sluit me ogen. Ik wrijf met me handen over me gezicht. Ideaal dit. Ik heb haar in weken niet gezien. Onze eerste nacht sinds tijden weer met elkaar, en dan dit. Ik open me ogen weer en kijk over ze zee. Diep van binnen wist ik natuurlijk dat ze gelijk had. Ik bedoel, 11 jaar is heel lang voor een band. Echt heel lang. Louis is al 30. We zijn ouder. We zijn niet meer die ‘boys’ die we waren. We zijn mannen. Volwasse mannen met onze verantwoordelijkheden. Het is tijd om die ook te nemen. Maar One Direction? De band wat een soort van me leven is. Hoe kunnen ze nou van mij vragen die op te geven? John begon er ook al over vorige week toen we in Seatle waren. ‘Maybe the end of the road is near boys’ zei hij. Zo vaag. Maar als je er nu over na denkt komt alles op ze plek. Het einde komt dichter bij. Daar bedoelt die natuurlijk het eind van One Direction mee. Het is ook haast niet meer te doen. Jane had weer gelijk. Iedereen zit er doorheen. Alle jongens missen ‘home’. Ze willen niet meer ’s avonds in een leeg hotel bed kruipen. Ze willen niet meer moeten zwaaien naar hun kinderen via een webcam. Ze willen gewoon iedere avond hun armen om hun vrouwen kunnen slaan. Hun kinderen een nacht kus geven, live, face to face. Ik kreun uit frustratie en verwarring. Jane was zo koppig! Ik kan er niet tegen als we ruzie hebben. ‘Is it still your dream job Harry? Is it?!’ Haar woorden spoken door me hoofd. Ik blaas een lange adem uit. Toen ik 16 was wouw ik een ding. En dat was zingen. Toen ik in een band kwam in X Factor kon me leven niet meer stuk. Mijn droom was uit gekomen. Ik werd 17 en de band werd sterker en sterker. We kregen een titel in heel de Uk. Toen ik 18 werd veroverde we ook de rest van de wereld. Hit lijst na hit lijst. Award na award. Album na album en tour na tour. Uitverkochte zalen iedere avond weer. Interviews dag in dag uit. We kwamen aan de top te staan. Maar we worden ouder. Ik heb Jane ontmoet. Kreeg een nieuwe uitdaging op me pad. Haar de mijne maken. Zij werd mijn nieuwe droom. Want een ding wil ik duidelijk maken. Rose en Jane staan boven de band, dat zeker. Maar als nog. Wat ze net aan me vroeg voelt zo onmogelijk. Maar goed, nieuwe droom. Die ook weer uit kwam. We kochten een appartement in Londen en mijn leven kon echt niet meer stuk. De afstanden waren er altijd, ook door Jane’s carriere. Maar nooit hadden ze zo een impact als nu. Nu ben ik getrouwd met haar. Ze is de moeder van mijn kind. We hebben samen een dochtertje, Rose. We zijn 10 jaar verder, dingen zijn veranderd. Moet One Direction zich niet aanpassen aan deze veranderingen? De jongens, hebben ze mij vertelt, zitten met het zelfde gevoel. Ik weet van hun dat Eleanor, Danielle, Amanda en Lauren hier ook al over begonnen waren. Behalve mijn Jane. Tot vanavond dus. Ik moet iets doen. ‘We’ moeten iets doen. Ik wil niet mijn kind zien opgroeien bij een nanny en door een skype account. Ik wil niet mijn vrouw 24 uur eens in de maand kunnen zien. Ik wil niet vermoeit met fans op de foto gaan omdat ik ‘home sick’ ben. Als ik ga zingen, wil ik dat doen met volle overtuiging. Net zoals ik vanavond weer had gedaan. Ik voelde het weer zoals ik het vroeger voelde als ik zong tijdens concerten. Maar dat kwam omdat ik de twee belangrijkste vrouwen in me leven voor me had, op de eerste rij. Ik dacht dat ik brak toen ik vanmiddag Rose optilde. Dat ik haar armpjes weer om me nek voelde en haar gegiechel hoorde. En al helemaal toen ik die blauwe ogen en donkerblonde haren zag van Jane. Ik ken haar goed genoeg om te zeggen dat zei ook bijna brak. Sterker nog, ze is net gebroken. Hier op het balkon. Tegen over mij. De tranen stroomde over haar wangen. En allemaal vanwege mij. Die twinkel in haar blauwe ogen, dat haar en die glimlach had ik zo gemist. En nog geen 10 uur later verknal ik het. Maar wat moet ik doen? Ik draai me om naar de schuifdeur en loop naar binnen, de lege slaapkamer in. Ze ligt bij Rose. Ik zucht en loop naar de andere slaapkamer. Zachtjes duw ik de deur open. De kamer was helemaal donker. Ik zag een lichaam in bed liggen, onder de witte lakens. Ik loop voorzichtig richting het bed. Op het kussen lag als een waaier haar donkerblonde haar om haar slapende gezicht. Haar ogen waren dicht en ze ademde zachtjes in en uit. Ik bijt op me lip. Ze zag er zo mooi en vredig uit zo. Ik haal me hand naar haar gezicht en streel over haar zachte wang. Dan zie ik tegen haar buik aan nog een lichaam, een hele kleine. Rose. Ik glimlach als ik haar slapende gezicht zie, leunend tegen Jane’s arm. Haar mond stond een beetje open en de blonde krullen zaten werkelijk alle kanten op. Net als haar moeder had ze haar ogen vredig dicht en ademde ze zachtjes in en uit. Ze had een wit romperjte aan en lag boven de dekens met haar handjes naast haar gezicht. Dan klinkt heel luid mijn ringtone door de stille kamer. ‘’Shit’’ Fluister ik en spring op naar deur. Ik trek de deur zachtjes dicht achter me en neem op. ‘’Yeah?’’ Fluister ik. ‘’Harry? It’s me’’ Ik loop de hal op en sluit de hotelkamer deur achter me. De hal was helemaal stil. Niet zo gek voor midden in de nacht. ‘’Louis?’’ Vraag ik. ‘’Yeah, were you sleeping?’’ ‘’No man, what’s wrong?’’ Hij klonk niet al te vrolijk. ‘’At the bar down te lobby.. the others are here also’’ Mompelt hij. ‘’Why is everyone up? What’s going on?’’ ‘’Let’s say we’ve got some troubles with the ladies..’’ Lacht Louis onhandig. Ik kon zo horen dat hij er echt mee zat. Niet dat mijn situatie heel anders was. ‘’Same problem here mate’’ Zucht ik. ‘’Mmm.. are you comming too?’’ ‘’Yes, be there in a minute’’