My Spanish Girl (Marupok Series #1)

Chapter 29

Chapter 29

"Wake up soon, Rie. I love you..."

It's been 1 month simula no'ng na hospital at na-coma si Rie. He's still unconscious and he's staying in a private room.

"Fria, ako na muna r'yan. Take a rest." Tumango ako sa sinabi ni Mike.

"Uuwi na muna ako, Mike. Pakisabi sa mga kaibigan ko kung hanapin man ako." Tumango ito sa akin. Uuwi lang muna ako saglit para kumuha ng mga damit at para makaligo na rin doon.

Lahat kami ay nag swa-swap sa pag babantay. Ayaw ko namang umalis sa tabi ni Rie pero hindi nila ako pinapayagan dahil kailangan ko rin matulog.

Nalaman ko rin mula kay Emilyn na no'ng araw na aalis sana kami ni Rie ay ang araw na mag pro-propose sana ito sa akin. Kaya pala ay para itong na e-excite no'ng kausap ko siya no'n. Iyon pala dapat ang espesyal na araw para sa aming dalawa.

Umuwi na ako at kumuha ng kaunting damit at mga gamit na kailangan ko habang mag i-stay sa hospital. Nilagay ko ang mga iyon sa maliit ko na bag. Naligo na rin ako at nakapag bihis ng simple at komportableng damit.

Nang matapos mag ayos ay lumabas na rin ako habang bitbit ang maliit kong bag at bumalik sa hospital.

Pagkapasok ko sa pribadong kwarto ni Rie ay tumayo agad si Mike sa upuan sa tabi ng kama ni Rie.

"Aalis muna ako saglit, Fria. Okay ka lang bang ikaw lang mag isa rito?" Tumango ako sa kaniya at ngumiti.

"Oo naman. Saka, pupunta rin dito mamaya 'yong mga kaibigan ko." Lumapit ako sa tabi ni Rie at muling humarap kay Mike.

"Okay. Pupunta rin dito sila Shalev maya maya."

"Sige, take care."

Umupo na ako sa upuang inuupuan ni Mike kanina at hinawakan ang kamay ni Rie na lagi kong ginagawa simula nong ma-coma siya. Umaasang gigising siya at mag re-respond sa hawak ko. Hinalik halikan ko ayon at nag salita para kausapin siya.

Napag alaman ko kasing even though he's unconscious, he can still hear the sounds in the environment. If someone is approaching or speaking.

Lagi ko siyang kinakausap. Nagkwe-kwento ako sa mga nangyari sa araw araw ko. Na namimiss ko na siya. Lagi lang akong nasa tabi niya habang naka hawak sa kamay niya. Umaasang ididilat niya ang mga mata.

"I'll be waiting for you to wake up and recover. You're strong, I know that. I'm not going to give up on you alright? Never. I'll wait. Come on. I know you can do this. I believe in you. I believe you'll wake up," sumisinghot na sabi ko at naiiyak na sa sitwasyon niya.

Lumingon ako sa pintuan nang bumukas ito at pumasok ang doctor ni Rie. Tumayo ako agad at lumapit dito. I asked how Rie is doing. The doctor said they're not sure kung kailan gigising si Rie. It might take a while or he might never wake up again, they said.

It's heart breaking for me habang nakikinig sa sinasabi ng doctor. Hinding hindi ako mapapagod na hintayin ang pag gising at pag mulat ni Rie. Alam kong kakayanin niya 'to. Naniniwala akong gigising din siya. Si Rie pa ba? Malakas siya. Hinding hinding ako — kami aalis sa tabi niya.

Five days have passed and we still believe and waiting for Rie to wake up. Hinding hindi nakakalimutan nila Lojan, Shalev, Mike, Felix, Jamie at Emilyn na bumisita rito. Lalo na ang marurupok kong kaibigan.

Binibisita nila ito at tinitignan ang kalagayan ni Rie. Sabay sabay rin naming pinapanalangin ang lagay ni Rie. Minsan ay sila ang nag babantay kay Rie. Minsan naman ay rito na sila halos tumira para samahan si Rie at pag gising nito ay makita silang kompleto.

Sabi ng pulis sa nangyaring aksidente ay may mabilis na nag papatakbo ng motor cycle. The motor cycle was supposed to stop because the traffic signal already turned into red which means stop pero hindi ito tumigil.

Sa point of view ni Rie ay no'ng oras na 'yon, the traffic signal already turned into green which means go.

At doon nangyari ang aksidente. At nagkabanggaan ang mga ito.

"Do you know what day today is? It's the day we first met and that is the day I came here in the philippines. Please wake up..." Nakahawak ako sa mga kamay ni Rie at dinala ito sa noo ko.

"Fria." Nilingon si Mads habang nakahawak pa rin sa mga kamay ni Rie.

"Hmm?"

"Kumain ka na. Ako na muna r'yan."

Umiling ako kay Mads at tinignan si Rie na wala pa ring malay.

"Busog pa ako." Mahinang sagot ko.

"For godsake, kumain ka na. Maawa ka. Kaninang breakfast time ka pa kumain at mag aala una na. Namamayat ka na. Hindi gugustuhin ni Rie na makita kang ganyan." Bumuntong hinga ako at tumango.

Dahan dahan kong nilapag ang kamay ni Rie sa hospital bed at tatayo na sana nang maramdaman ko ang pag galaw ng daliri nito.

Dahan dahang nanlaki ang mata ko at namilog ang labi ko. "M-Mads.."

"Why?"

Tinignan ko si Mads. Tila hindi makapaniwala. Lumakas ang pag tibok ng puso ko.

"Mads... Gumalaw si Rie. Gumalaw ang daliri nito!"

"Ha?" Tinignan nito si Rie at dali daling lumabas ng silid. "I'll call the doctor."

Tumabi ako at yinakap si Mads nang dumating ang doctor ni Rie kasama ang nurse.

Nakita kong kinuha ng doctor ang isang pen sa bulsa ng lab gown nito. He press the pen hard on Rie's fingernail at naiyak ako sa tuwa ng gumalaw ang kamay ni Rie dahil sa sakit na dulot ng ginawa ng doctor.

"Oh my ghad..." I covered my two hands in my nose and mouth. I look up so my tears won't fall. I'm just so happy. I'm teary eyed. "Rie..."

Esaaaaayy's note:

I'd love to hear what you think about the story. Please leave a comment and consider giving it a vote If you like this chapter. And please do correct my grammar. Thank you.

***